Jazeker, lieve lezer.

U heeft het goed gezien. Scherp opgelet. Met uw waarnemingsvermogen is voorwaar (nog) niets mis. De was hangt al weer te drogen. De slaapzakken bungelen onze stinkvoeten en zweetlichamen uit te stinken. De handwas dobbert wat in ons ligbad.Dat kan maar een ding betekenen. En dat is dat wij weer in onze thuishaven zijn aangekomen.

Gisteravond om precies te zijn.

Gisterochtend vertrokken we om de laatste etappe te voltooien. Die liep van het dorpje Surwold naar DE enige echte metropool die onze fraaie provincie Drenthe rijk is: Emmen. Dat traject kent een afstand van 64 kilometer.

Na een goede nachtrust en een prima ontbijt in het plaatselijk Waldhotel en tevens Grieks restaurant (de combi ontging ons enigszins) laden we onze karretjes voor het laatst deze reis op. En trapten we de eerste kilometers weg. Het is bewolkt, droog en fris. Heerlijke omstandigheden.

Als snel zitten we weer op de Jutlandroute.

U weet wel. De route van Denemarken naar Nederland. Die route die ons 900 kilometer lang heeft beziggehouden. Die ons deed draaien en keren op kleine weggetjes en paadjes. Die zoveel mogelijk weg bleef van de drukke doorgaande wegen. Die route dus. Daar rijden we weer op.

Het is oogsttijd van de uien en aardappelen. De uiengeur vergezeld ons op grote delen van de route. Als liefhebber van uiensoep loopt het water me in de mond. Of ben ik aan het kwijlen? Zou kunnen. Moet je niet uitsluiten. Behoort tot de mogelijkheden. Ik heb er immers de leeftijd voor.......

Afijn.

Het is zondag. Als we al een winkeltje - of iets wat voor een levensmiddelenzaakje door moet gaan - tegenkomen,dat is ie gesloten. In Duitsland zijn winkels op zondag gesloten. Je kunt dus maar beter wat proviand aan boord hebben op s' Heeren rustdag..

Van tijd tot tijd houden we een stop om een banaan of appel weg te knagen. En gaan weer door. En verrek. We zien de eerste wegwijzer (in weken) die naar Nederlandse plaatsen verwijst. Ter Apel.

Niet veel later passeren we de Duits-Nederlandse grens. We komen in ter Apel en fietsen via rustige en vlakke landwegen, met wind tegen - richting Emmen.

Daar komen we tegen vieren aan op het centraal station van Emmen. En hiero dan meteen maar de onvermijdelijke thuiskom-eindstation-foto:

We kopen kaartjes als bewijs van goed gedrag, en hijsen onze fietsen aan boord van de trein. Via Zwolle en Arnhem komen we aan in Nijmegen. Daar staat Joan’s vader gereed om ons op te halen.

Tegen zevenen zijn we thuis.

Wat erg onwerkelijk is, is dat het huis van onze buurvrouw daar maar staat te staan. Meestel brandde er lampje. Werd er een gordijn dicht getrokken. Ging er een deur open. Of liepen we even binnen om over onze reis te vertellen. Of zo. Nu niet meer. Nooit meer.

Dat is wat er in drie weken tijd kan gebeuren.

Lieve lezer.

Het was een fijn reisje. We zijn in goede gezondheid thuis gekomen, en dat is wellicht het allerbelangrijkste. Helemaal zonder fysieke problemen ging het deze keer niet. Joan had/heeft last van haar heup. Ik van een onwillige linkerknie. Beiden zorgden ervoor dat we het hier en daar ietsje rustiger aan moesten doen.

De route was mooi en rustig. Het was erg leuk om na 37 jaar weer ’s terug te zijn in Denemarken.
Door Duitsland trekken is aanbevelenswaardig. Het lijkt op het eerste gezicht wellicht wat stoffig en saai. Maar het is hartstikke fijn fietsen daar.

Na dit jaar Denmarken/Duitstland/Emmen en vorig jaar Berlijn-Keeken lijkt het wel tijd om voor een volgende fietsreis de bakens weer ’s wat te verzetten. We smachten naar nieuwe geuren, nieuwe kleuren, andere culturen, andere gewoonten, vreemd eten, .....kortom: het mag weer wat avontuurlijker. Ideeën genoeg. De plank waarop ze liggen puilt uit. Maar nu dat nare coronavirus wereldwijd onder controle zien te krijgen.

Maar veel belangrijker: ik hoop dat een collega van me volledig gaat herstellen van de gevolgen die ze ondervindt van het corona-virus. Ze is al maanden met de gevolgen aan het worstelen, en het einde lijkt nog niet in zicht. Dat is veeeeeeeeeeel belangrijker dan het maken van een fietsreisje in een ver en warm land. Ik wens haar alle goeds en sterkte toe!!

Joan en ik willen U bedanken voor het lezen (en reageren) van dit weblog. Natuurlijk willen we ook de maanzusjes bedanken. Zonder hunnie maanlicht, heelal-toewijding en sterren-ondersteuning, met hunnie MAAN-NOTITIEBLOK (wat zouden we zonder moeten) en de MOON-KALENDER (echt, als we die niet hadden.....) zouden we deze reis voorwaar nooit tot een goed einde gebracht hebben. Echt niet!

O ja, Willemijn: jij hebt nog wat te goed. Jij hebt immers de prijsvraag gewonnen. Joan zal binnenkort weer aan het bakken slaan (www.taartjesvantootje.com) en binnenkort contact met je opnemen welk taartje ze voor je gaat bakken.

Een vriendelijke reisgroet van Joan & Gerrit

Tot slot. Heeft iemand een idee hoe het met deze persoon is afgelopen?