Een Engelse vrouw vertelt ons dat we het meest vervelende stuk achter de rug hebben. Ze verteld: “ik bied onderdak aan fietsers, en het komt voor dat mensen zo ontmoedigd raken door het gebrek aan
fietswegen. Dat ze de bus nemen en zich een eind verder langs de kust laten afzetten”.
Aha!! Wat een fijne bevestiging. We begonnen bijna te geloven dat we gek geworden waren. Dat we er niets van konden. Dat we het fietsen verleerd waren. Dat we het gewoon niet zagen. Dat er wel
fietswegen waren maar dat wij die niet konden vinden. Aha. Ze zijn er gewoonweg niet.
Lieve volger. Wij vertrokken vanochtend- met een wat weemoedig gevoel - uit Estapona.
Mocht U hopeloos verliefd zijn op uw geliefde of in het geheim op de buurman of - vrouw. En zou U deze geliefde (al dan niet geheim) een keertje willen verwennen. Neem hem of haar dan een keertje
mee naar Estapona. Zoek een fijn restaurantje. Knaag wat lekkere Tapas weg met uw rotte kiezen. Steek een kaarsje aan. En nog 1. En maak in de zwoelheid van de avond een fijne wandeling door het
historische centrum van Estapona. Succes verzekerd! Is een tip, doe er uw voordeel mee. (Maar goed: u kunt ook voor Biddinghuizen kiezen, maar niet bij mij aankloppen als u net iets minder succes
blijkt te hebben, ander klachtenloket aub).
De eerste fietskilometers verliepen gladjes met zicht op de zee. Maar alras maakten we opnieuw kennis met onze pas verworden vriend: de A7.
We hadden ons gisteravond voorgenomen deze weg niet langer als een probleem te zien en te ervaren. Maar hem te omarmen. De weg als een gegeven, een feit zien. En dat maakt dat we vandaag gewoon een
kilometer of 20 op het ding gaan fietsen.
Het gaat boven verwachting. Het moet ook wel. Een fietsalternatief is gewoonweg niet voorhanden. Bij een langs deze weg gelegen benzinestation slaan we water in. En door.
In 1,5 uur leggen we 20 kilometer af. Dat schiet op. En ….we zijn niet 1 keer van de weg geblazen. Spanjaarden gedragen zich doorgaans als heren in het verkeer. Zodra ze ons zien, wijken ze flink
uit, en passeren op een behoorlijke afstand.
We houden een tussenstop en versterken de inwendige mens.
Na verloop van tijd komen we op rustige weggetjes terecht. En nog weer later komen we op een fijn en rustig gravelpad. Dit pad klimt naar 230 meter hoogte. Een kuitenbijter. Dat pad brengt ons
bijna tot in Gibraltar.
Bijna. Want een lekke band gooit roet in het eten, Het verwisselen van de binnenband gaat snel. Na 20 minuutjes kunnen we ons weg vervolgen (In de bijlage treft u bewijsstuk 1 en 2
aan).
Het gravelpad brengt ons naar z’n hoogste punt. Vandaar zien we de rots van Gibraltar liggen.
Aha Gibraltar!!
Ik moet tot mijn schande bekennen dat ik tot 9 maanden geleden niet precies wist waar dit stukje Brits overzees gebied met een grootte van 6,8 km precies lag. Waar je de punaise nu precies moest
drukken op de landkaart.
Ik vond de juffrouw in klas 3 van mijn basisschool (juffrouw van der Heide) zo mooi dat ik met Aardrijkskundeles meer op haar lette dan op haar uitleg betreffende de precieze ligging van Gibraltar.
Dat moet iets van een relatie hebben, iets van een verklaring zijn aangaande mijn kennis hiaat betreffende dit topografische onderwerp.
In maart van dit jaar moest ons Hollandsche voetbalelftal op Gibraltar voetballen. Hunnie doel was om elf bouwvakkers (die in hun vrije tijd wel ‘s tegen een balletje trappen) van Gibraltar van de
mat vegen (wat lukte!) En bij die gelegenheid ben ik ‘s op de landkaart gaan koekeloeren.
Het is een stukje Engeland, dat met wat 1-2-3 secondenlijm is vastgeplakt aan Spanje. De rots waar we nu dus naar kijken ligt nogal prominent in het midden van het eiland, neemt nogal wat ruimte in
en is de belangrijkste bezienswaardigheid van het schiereiland.
We fietsrollen zo goed als tot de grens van Gibraltar. Eerst via een weinig inspirerend industrieterrein. Later kronkelend door gezellig nauwe sinaasappelbomen straatjes.
We vinden - nog op Spaans grondgebied - een fijn en voedzaam onderkomen. Met uitzicht op de rots.
Gerrit
Afstand: 50 km.
