De prijzen lopen op tot wel 1200 Jordanese Dinar pegeltjes per nacht.
Voor lager dan voor 200 JD euro vind je hier sowieso geen kamer. Een karig ontbijtbuffet kan er dan (hopelijk) nog net af. Maar dan wel: verplicht Corvee.
Als ik dergelijke prijzen ECHT zou betalen dan zou ik om principiƫle redenen geen oog dicht willen doen. Neeh. Ik zou elk uur, elke minuut, elke seconde, iedereen milliseconde van de nacht willen
meemaken. Dan zou ik alles willen zien. Elke millimeter van mijn hotelkamer. āVoor dat geld?!, doe je je ogen toch niet dichtā!
Ik ben vanochtend - een eindje voor de klok van 7.00 uur - mijn onderkomen voorzichtig uit geslopen. Alle luiken zijn toe. Het is uitgestorven hier. Het lijkt wel een failliete boedel.
Iedereen slaapt nog. Ze gaan tot 2 uur sā nachts door. Beetje keuvelen. Beetje theedrinken. Beetje slap lullen. En ja, dat moet je de volgende ochtend - met katerig uitslapen - bekopen.
De avond ervoor heb ik keurig mijn rekening van 20JD (25 euro) voldaan. Dat U niet denkt dat ik zonder te betalen ā¦ā¦.
De reden dat ik op dit vroege tijdstip de kuierlatten neem is dat de temperatuur gisteren - op mijn rustdag - de 50 graden aantikte. Ik wil daarom de grootste fietskilometerklap in de ochtend geven
voordat de hitte weer zān verzengende werk oppakt.
Vandaag is mijn reisdoel duidelijk en onduidelijk tegelijk.
Ik hoop het laagste punt van de Wereld te bereiken: de Dode Zee. Het grote plan is om er een tijdje in te gaan drijven. En ja, en danā¦ā¦dat staat in de sterren geschreven. Ik heb namelijk nog geen
onderdak kunnen regelen. Alles is bezet nabij de Dode Zee. Of te duur. Veel te duur. Heel erg veel te duur! En bovendien ik heb een hartgrondige hekel aan corveeā¦ā¦
Maar goed. Onderdak vinden, is een zorg voor later.
De eerste 20 kilometer zijn ehā¦ā¦.teleurstellend. Ja, de term āteleurstellendā dekt de lading het beste. Komt het dichtstbij. Mikt de pijl het meest in de roos. Is het meest van toepassing. Is het
beste ā¦ā¦ā¦. Afijn: U heeft een beeld lieve lezer.
Ach weet U. Veel industriegedoe. Gerommel met cement. Olieleidingen en dikke buizen waar allerlei goedjes hun weg door moeten vinden. Vrachtverkeer. In niets lijkt het op de aanloop die ik
verwachtte richting de Dode Zee.
Ik moet mijn weg nog wat vinden in dit geĆÆndustrialiseerde ālandschapā.
De weg heuvelt precies voldoende om het zuur in de benen te laten lopen. Daarbij komt nog dat ik wat lichtjes in mijn hoofd begin te raken. Meestal is dat een gevolg van te weinig water drinken.
Anderhalve liter wegdrinken binnen een half uur lost het probleem veelal wel op. Maar dit keer drink ik dat ālichte hoofd-gevoelāniet geheel en al weg.
Ik val een winkeltje binnen. Maak de eigenaar wat kleffe witte broodjes, vleeswaren en 2 pakjes yoghurt afhandig. Dat zal ām leren! Kauw het met mijn rotte kaken en uitgevallen vullingen weg. En
vervolg mijn weg met een minder licht hoofd.
Het industriƫle gedoe laat ik achter me. Het wordt langzaam aan mooier.
Ik stijg wat in hoogtemeters. Krijg iets van een uitzicht. En potdomme daar istie: de Dode Zee!!
U weet wel. Dat zoute meer van 67 kilometer lengte. 18 kilometer in de breedte. Precies in het midden doorsneden door de grenzen van Israƫl en Jordaniƫ. Met een diepte van 377 meter. (Heb ik deze
keer niet voor U nagemeten dus ik hoop dat u deze feitjes voor kennisgeving van mij wil aannemen, zo niet, dan moet ik toch ff langs de Gamma voor een rolmaatje en ā¦ā¦.).
De Romeinen gaven het plasje water de naam: Dode Zee, vanwege de afwezigheid van vis. De Dode Zee is het laagste punt op aarde. De waterspiegel ligt meer dan 400 meter onder zeeniveau en blijft nog
steeds zakken.
Het zoutgehalte is 33%. Ik vraag me af hoeveel JoZo plastic zoutbusjes je moet legen om dat zoutgehalte te bereiken. Ik weet āt niet, maar wel heeeeeeeel veel. En als het zoutgehalte al niet op
peil zou zijn, dan zou ik voorwaar investeren in het aandeel ā JoZo-zoutā. Want er is een flinke kans dat ze bij de firma JoZo een flinke bestelling plaatsen.
Volgens mij loop je - als aandeelhouder - helemaal binnen en kun je na de jaarlijkse dividend of winstuikering prima een kamer van 1200 JD veroorloven. Wat zeg ik: wel 2. Missschien kun je het hele
hotel wel opkopenā¦ā¦
Hoe dan ook. Ik heb me vandaag voorgenomen om ās lekker op het zouterige water te gaan drijven. Maar eerst moet ik nog even doorkarren. Want zo gemakkelijk gaat dat allemaal niet lieve lezer. Dat
drijven.
Neeh!!!
Dat komt zo. De Kuststrook van de Dode Zee (die overigens prachtig is) loopt langs diepe kliffen. Waar ie dat niet doet zijn nogal wat Resorts gebouwd.
Aha, een Resort!!
Voor wie nog nooit in zoān ding geweest is of er verbleven heeft. Het zijn potsierlijke betonnen opgedirkte blokkendozen die ze zo dicht mogelijk bij de Dode Zee hebben geplaatst. Zo dicht, dat je
op die plekken de Dode Zee niet meer kunt zien. En nog erger: je moet een kamertje boeken bij zoān blokkendoos om Ć¼berhaupt in de Dode Zee te mogen drijven.
āPotdomme, wat een enorme eikelsā. Eerst verpesten ze het uitzicht. Daarna nemen ze ook nog een zakelijke monopoliepositie in, op het drijven in het zoute meer. Tot zover mijn ongezouten mening op
dit punt.
Maar u kent mij, lieve lezer. Ik ben niet zomaar voor 1 zoutvaatje te vangen.
Er moeten twee plekken zijn waar je - weliswaar illegaal en dus gratis - wel toegang hebt tot de Dode Zee. En een van die plekken bereik ik nu.
Ik parkeer mijn fiets. Geef aan de meest betrouwbare souvenirverkoper mijn stuurtas (met geld, paspoort en zo) in bewaring. En loop naar beneden. Enkele tientallen mensen hebben de plek ook
gevonden.
Het opmerkelijke is: niemand drijft. Je zou denken: je bent bij de Dode Zee. Nu gaan we drijven. Maar nee hoor. Er worden allerlei selfies gemaakt door mensen, in poses waarvan ik denk: is onze
mensheid daarmee echt geholpen?! Met zoān selfie. Brengt dat onze samenleving echt een stap verder? Vergroot dit de verbondenheid tussen landen?
Ik twijfel. Het is dan ook precies de reden waarom ik die dingen nooit maak.
Maar dat ik niemand zie drijven maakt me lichtjes onzeker. Zou je hier - op deze illegale plek - niet kunnen of mogen drijven?! Zouden die waarschuwingsborden met doodskoppen er op, echt een
bedoeling hebben? Zou het gevaarlijk zijn?!
Gelukkig zijn er 4 Amerikanen die zich in een zwembroek hullen en de stoute zoutschoenen aantrekken. Ik volg hun voorbeeld.
Net veel later drijf ik op mijn rug. Hierkomtdeonvermijdelijkefoto, maar alleen ā¦..en ECHT ā¦ā¦ALLEEN als U beloofd niet te lachenā¦ā¦ā¦(op Instagram: de lustige reiziger, is een filmpje te zien).
Het is al met al een erg leuke en nogal bijzondere ervaring.
Met veel moeite klim ik uit het zoute meer. Loop naar boven. Installeer mān fiets. En trek verder.
Het is 14.30 uur. Ik moet langzamerhand een plek voor de nacht gaan regelen. Alleen ā¦ā¦er is niets. Althans niet binnen fiets- en financieel bereik.
De weg klimt lelijk. Ik fiets nog 30 kilometer verder. Maar vind niets. De zon begint langzaam te zakken. Het wordt tijd voor iets van een besluit.
Ok. Ik ga een plekje voor mān tent opzetten. Mooi besluit. Goed gedaan Gerrit de doorpakker. Nu nog een fijn plekje vinden. Dat valt voor de drommel niet mee.
Rechts rotsen. Links een diepe klif en meteen aansluitend de Dode Zee. En middenin een asfaltweg met een gele streep die het midden van de weg markeert. Alle drie niet echt lekkere opties om ās
fijn een tent ongezien weg te zetten!
Ik klim nog ietsje verder. Sla bij een van de spaarzame tentjes op de route flessen water en frisdranken in.
Links van me zie ik een met hekken afgezet gebied. In een van de hekken zit een gat. Mmā¦ā¦zal ik ās proberen om ā¦ā¦
Niet veel later zet ik mijn tent - op een klif - slechts vijf meter van de Dode Zee, een mooie eindje van de doorgaande weg vandaan. Hier zal niemand mij spotten. De wind loeit om de tent. Het
zoute zeewater ruist langs mijn hoofd. De zilte zeewind aait mijn oorschelp ā¦ā¦.. (begint potdomme op die rijmelarij van BLĆF te lijken!!).
Ik installeer mān kookgerei. Kook water. Maak een onvolprezen noodlesoepje klaar (hoe kun je voor zo weinig eurocentjes, zoveel culinair geluk bewerkstelligen, hulde aan de fabrikant van de
noodlesoepjes).
Daarna bereid ik een Globetrotter (gedroogde maaltijd). Eenvoudig klaar te maken. Zeer voedzaam. En goed binnen te houwe.
Ik heb te weinig gedronken vandaag.
Ik sla een blikje sprite en vier blikjes cola achterover. Binnen een tijdsbestek van 20 minuten.
Zittend op een rotsblok mijmer ik wat, overdenk het leven, voel dankbaarheid, staar naar de ondergaande zon. In de richting van Israƫl. Dat niet ver weg is van hier.
En realiseer me dat dit een van de mooiste kampeerplekken ooit is.
Gerrit
Dagafstand: 75 kilometer