“No WIFI today, the monkeys pulled the cable“…..
Aldus de eigenaar van ons onderkomen voor de komende nacht.
Fijne eerste zin om te schrijven, zeer gewaardeerde en lieve lezer.
Dat van die apen dan. Dat van die WIFI zijn we inmiddels wel gewend. Als het de apen niet zijn die lostrekwerk hebben verricht, dan is het wel de heersende economische crisis. Of een andere reden.
De vooraf beloofde WIFI werkt vaak niet. Maar met zonder WIFI is prima te leven, ook in Sri Lanka. We hebben een telefoonabonnement genomen. En daar surfen we mee op het World Wide SpinnenWeb.
Surfen zouden we overigens sowieso kunnen doen. We fietsten de hele dag langs de Indische Oceaan. Ons onderkomen ligt aan zee. We ruiken de zee. En de vis die er gevangen wordt. De golven zijn
zeker en vast surfwaardig. Alleen……ik kan geen evenwicht houden op zo’n plank. Ik ben ook zo stijf als een plank, dat werkt ook niet mee. Heb plankenkoorts. En een plank voor m’n kop (zegt Joan).
Het is vaak schrikken voor hoteleigenaren. Gasten! Die hebben ze in 2,5 jaar tijd nauwelijks gezien. Dat zien wij ook. Hotels en restaurants zijn er genoeg hier langs de kust. Maar veel zijn
gesloten. Onbemand. Verlaten. Reden: het toerisme ligt op z’n gat hier.
De ‘ellende’ begon in 2016. Tot die tijd wisten toeristen het paradijselijke eiland prima te vinden.
In 2016 en 2017 werd het land geconfronteerd met extreme droogte. Oogsten mislukten. Dan was er een politieke crisis in 2018. In 2019 ging het helemaal mis.
Op zondagochtend, 21 april 2019 om 8.45 uur werden zes aanslagen gepleegd. Luxe hotels, kerken en wooncomplexen waren het doelwit. Er vielen 269 doden en 500 gewonden. Dat maakte in 1 klap een
einde aan het vertrouwen van de toerist.
Toen het land net bezig was om enigszins op te krabbelen, diende de coronapandemie zich aan. En ging het land gebukt onder de gevolgen.
En nu hebben ze (zeer recent) te kampen met een nieuwe politieke en economische crisis.
Slecht bestede leningen, corruptie, een serie onhandige beleidsbeslissingen (op 1 ervan kom ik later deze reis terug) en wat pech maakten dat het land op de rand van de afgrond afstevent. Alleen
het IMF zou nog te hulp kunnen schieten. Maar ja, Sri Lanka staat al bol van de leningen die ze niet kunnen terugbetalen. Het IMF staat niet te springen en eist hervormingen waaronder het verhogen
van belastingen.
Er zijn tekorten. Zo kan je maar beperkt benzine (4 liter voor een brommer, 5 voor een tuk tuk en 20 voor een auto) voor een periode van 10 dagen krijgen. Veel benzinestations zijn gesloten. Bij
die open zijn vormen zich doorgaans lange rijen wachtenden. Iedereen krijgt een QR code, een daarmee kan je de schaars geworden benzine dus bekomen.
Ik wilde wat bandenplakspul kopen (na 5 lekke banden, noodzakelijk geworden), maar daar is moeilijk aan te komen. En als het er is, dan verkoopt men het niet graag. Bang dat ze zelf geen banden
meer kunnen plakken.
Sri Lanka is extreem afhankelijk van de toeristenbranche. Ok. Ze hebben kokosnoten, ze produceren en exporteren rijst, thee en rubber. Maar op een fijne 5e plaats staat het toerisme.
Tot op de dag van vandaag ontvangt het land nauwelijks toeristen. We blijken vaak de eerste Westerste gasten te zijn. Sinds lange tijd.
Dat merken we hier ook. In ons onderkomen voor de komende nacht. Als we ons melden worden in allerijl de bezems uit de kast getrokken. De duizend dingen doekjes tevoorschijn getoverd. De
allesreiniger, VIM en schuursponsjes vinden hun weg naar onze kamer. En wordt ons (vaak) gevraagd even te wachten, want de kamer verdient een schoonmaakbeurt.
Vaak nemen we een drankje. Wachten geduldig. Hangen wat. Bungelen wat op zo’n plastic tuinstoeltje. Tot onze kamerdeur openslaat. Mensen zijn geweldig blij dat ze weer gasten (en inkomsten) mogen
ontvangen.
Wij zijn blij dat we een beperkte bijdrage kunnen en mogen leveren.
De route van vandaag liep langs de kust.
De kust waar s’ ochtends vroeg de vis aan land wordt gebracht. Wordt verkocht of gedroogd. Hier zie je verse tonijn liggen, die gisteren aan land is gebracht en ligt te drogen in de zon. In totaal
liggen de vissen vier dagen te drogen. Dan worden ze (langs de weg) te koop aangeboden.
Ok.
Eerst de benen maar ‘s wat rust gunnen. Morgen hopen we weer verder te trekken. Op naar nieuwe verhalen en avonturen.
Gerrit
Galle - Talalla
58 km