Tegen tweeën rollen we - onder een blakend zonnetje, dito temperatuur en een knalblauwe - bijna wolkenloze hemel - het stadje Azemmour binnen.

We hadden veel geluk. Want als we gisteren waren gekomen, dan zouden we de markt zijn misgelopen. Waren we morgen gearriveerd, dan hadden we de markt voorwaar gemist. En overmorgen hadden we geen schijn van kans gemaakt. Maar vandaag schoten we recht in de roos. Want de markt was vandaag!

Afijn.

De markt is naar schatting een aantal voetbalvelden groot. Het is ingedeeld in categorieën. Er is een kippenafdeling. Een afdeling met matrassen. De handelaren in kruiden staan bij elkaar. En dat ‘ gegroepeerde’ is wel zo handig voor de kopers. Want die weten dan wat waar te vinden is. De handel is levendig. En de waar wordt luidkeels en/of met luidsprekers aangekondigd.

Vandaag is het feest op de markt. Er hangen slingers. Strak geblazen ballonnen hangen overal. De confetti snippers hangen in de lucht. Er is namelijk een heugelijk feit te vieren. Iets dat niet vaak gebeurt. Iets ongelofelijks. Een unicum!!

WIJ ZIJN ER! TWEE HOLLANDSCHE FIETSERS!!!

En dat is reden voor veel opgestoken duimen, lachende gezichten en veel “Welcome in Marocco’s”!

Na deze ware zegetocht van Joan en Gerrit over de markt van Azemour trappen we onze ketting strak richting het centrum. Dat centrum bereiken we door een rivier over te steken. Kort daarna stijgen we lichtjes en slaan we scherp linksaf. We zetten koers richting het reisdoel voor vandaag: de stad El Jadida.

We proberen de stad te bereiken via een weg die strak langs de oceaan loopt. Echter we slagen daar vooralsnog niet in. Om de op de kaart aangegeven achteraf-langs-de-zee-weg te bereiken moeten over een golfcomplex. Aan de poort worden we tegengehouden. “Hier mag je niet door, probeer het ietsje verderop” vertelt de bewaker ons.

Iets verderop stuitten we op een nogal zwaar bewaakt villapark (bodemplaten van auto’s worden met spiegeltjes onderzocht voordat ze door mogen).

Aha, over een villapark gesproken. Er moet mij iets van het hart.

Gisteren vertrokken we uit Casablanca. Enne…..hoe zeg ik dit. De eerste vijftig fietskilometers van deze reis schrijven we niet bij in de top 10 van door ons mooiste gefietste routes. Zekers te weten niet!

U vraagt? Hoe dat komt?!

Nou lieve lezer. De Marokkaanse kuststrook wordt bijkans helemaal volgebouwd met appartementencomplexen, villaparken en nog meer stenige beton-meuk.

Ongetwijfeld aangenaam, leuk en fijn voor inwoners van Casablanca en Agadir om een tweede huis a’ 91.000 euro te bezitten in the country-sea-side met zwembad en sauna-achtige knuffelmuur (mocht U lieve lezer zo’n ding in huis hebben: die dingen zijn knetterheet, pas op dat je er niet te lang tegen aanleunt want er is serieus gevaar op ‘aankoeken’! Ik heb me laten vertellen, boze tongen beweren, er wordt gefluisterd dat er mensen zijn die er net wat te lange tegen aan hebben gezeten en dat ze die er met hamer en beitel vanaf hebben moeten bikken. Niet te lang knuffelen met die muur dus! Is een tip: doe er uw voordeel mee).

Voor mij is het een gruwel. Die betonnen kolossen onttrekken de zee aan het zicht van twee Hollandsche fietsers. Het landschap wordt er op een vreselijke wijze door aangetast. Dit is overigens een verschijnsel dat ik op veel van mijn fietsreizen waarneem. Talloze voorbeelden van compleet verpeste landschappen trokken reeds aan mijn netvlies voorbij.

Mijn hoofd trok dat gisteren slecht. Het maakt wat verkeerde afslagen. En vraagt zich af: moet onze hele aardbol dan helemaal naar de kloten geholpen worden? Mag dan iets wat mooi is, niet gewoon mooi blijven? Moeten we altijd streven naar meer? Naar beter? Naar hoger? Meer omzet? Nog meer winst? Er moet toch een keer een eind komen aan die ongebreidelde behoefte aan groei? Aan bouwen? Dat trekt onze - tot nu toe vrij geduldige - planeet toch niet heel veel langer meer.Hoe lang kunnen we nog blijven zeggen dat het 5 voor 12 is?

U merkt ‘t. Gisteren schoot mijn hoofd in een dip. Gelukkig was Joan in de buurt. Die had haar vizier op ‘positief‘ staan. En dat is altijd fijn als tegenwicht.

Goed terug naar de veel mooiere dag van vandaag.

We genieten met volle teugen. We hebben de lelijke bouwactiviteiten achter ons gelaten en trekken door een landschap dat door landbouw activiteiten gedomineerd wordt. Er steken ‘s wat schapen en koeien over. Mensen bewerken het land. Een koe staat wat te balken. Een ezel wat te blaten. Kortom: het leven is mooi en goed.

We proberen nog steeds zo dicht mogelijk langs de oceaan te fietsen. En doen nog een poging.

Bij het zwaar bewaakte villapark wordt ons ten verstaan gegeven door te rijden over de hoofdweg. Dat doen we dan maar. Een kilometer of 7voor El Jadida kunnen we dan eindelijk over de kustweg rijden. En die is dan meteen ook weer heel fijn en lekker rustig.

We rollen soepeltjes El Jadida binnen en trekken na 67 kilometer de hydraulische remmen van onze fietsen strak. Tegelijkertijd.

Dat laatste is wel van het grootste belang. Daar hebben we afspraken over, anders wordt het fietsgewijs een bende. Als de een remt, en de ander niet, dan wordt het voorwaar een bloederige aangelegenheid. Met ledematen die door de lucht vliegen met alle ellende van dien. Geeft ook zo’n rommel……..en dan moet je weer met je eigenste Nilfisk in de weer (is die zak weer net vol, moet je dat ding weer wisselen….gekloot….) en met een bezem en stoffer en blik in de weer……….Allemaal niks.

Ok. El Jadida Dus. Binnen in de Medina (ommuurde gedeelte van de stad) vinden we een klein, eenvoudig maar voedzaam onderkomen.

Hier gaan we onze benen en lijven een dag rust gunnen.

Zondag 25 februari

Nouaceur - Casablanca

37 km

Maandag 26 februari

Casablanca - Siri Rahhal Cathai

44 km

Dinsdag 27 februari

Siri Rahhal Cathai - El Jadida

67 km