Na 33 kilometer buigt de weg naar vrij scherp naar links.

We buigen mee. En dat blijkt een uitstekend idee te zijn geweest. Want zonder dat afbuigen waren we zonder pardon van de rots gelazerd en linea recta in de zee terecht gekomen. En dan hadden we nog maar moeten zien of we de lang geleden gehaalde zwemdiploma’s en de daarmee samenhangende opgedane vaardigheden nog hadden kunnen laten zien……

Dat het vandaag hard waaide, dat wisten we al. Maar als de wind recht in de rug blaast, dan valt dat minder op. Maar als ie de andere kant opwaait en je blijft dezelfde kant omfietsen, dan voel je pas hoe krachtig de wind is. Met het afbuigen van de weg krijgen we de stormachtige wind schuin van opzij. En moeten we onze sturen stevig vasthouden om niet van de fiets te waaien.

Was ik onlangs nog wat sip en somber over het landschap waar we door fietsten. Sinds enkele dagen is alles anders. De kustweg die we 600 kilometer volgen is van ongekende schoonheid.

De voorzieningen zijn - buiten de steden die we aandoen - vrij beperkt van aard. En dan is ‘beperkt’ nog vrij optimistisch en vrolijk omschreven. Vaak is er tientallen kilometers niets. En gisteren en vandaag hadden we ons daar iets op verkeken. We gingen weliswaar met een volle maag op pad, maar na een paar uur fietsen is de maag toch wat leegjes aan het raken. En we hadden niets (wat we normaal wel doen) meegenomen aan fruit, nootjes een pak koekjes). En dan sta je op een goed moment toch wat raar en met een lege blik naar je maag te kijken……

Gisteren was - zoals zo vaak - een benzinepomp onze redding. Er stonden daar Tajines voor ons klaar. En er was een koelkast met yoghurt en koele dranken. Dit benzinestation kwam juist en precies op het moment dat we het nodig hadden. Want daarvoor en daarna was er qua bevoorrading niets deze fietsdag.

Ook vandaag liepen we. In onze eigen val. Weer op pad gegaan zonder noodrantsoen. Maar ook nu hadden we alle geluk. Er was zegge en schrijven 1 restaurant (en geen winkeltjes) te tellen op deze 65 kilometer lange route. En die kwam precies op het juiste moment. We aten daar ons lekkerste maaltje van deze reis.

Behalve een stormwind die ons vandaag van opzij probeert de zee in te blazen, verandert het landschap drastisch. Werden we de afgelopen 100 kilometer getrakteerd op veel agrarische activiteiten langs de kuststrook. Het is nu meer een desolaat rotsen landschap waar we door heen trekken. Er is soms wat bebouwing, maar veel huizen zijn onbewoond. En sommige al een tijdje te zien aan de vervallen staat.

Gisteren kwamen we - na 20 kilometer fietsen - plots in een gebied met veel chemische industrie. Heel onwerkelijk maar wel waar. Een penetrante geur vergezelde ons gedurende 10 kilometer. Benzine en olie opslagtanks trokken aan ons voorbij. Grote truck passeerden ons met grote snelheid. Maar zoals met veel lelijke dingen: ook die gingen weer voorbij.

Spoedig kwamen we weer in een meer agrarisch gebied.

Het land werd bewerkt. En waar dat al gedaan was werden tomaten, venkel, artisjokken, winterwortelen en bloemkool verbouwd.

We zijn zowel gisteren als vandaag - vanwege de vele af te leggen kilometers - best vroeg vertrokken. De eerste uren is het dan nog flink koud. We hebben dan als onze laagjes kleren aan. Maar naarmate de ochtenduren verstrijken loopt de temperatuur op tot 25 graden. Vandaag echter blijft de temperatuur wat steken.

Dat we gisteren ruim 88 kilometer in de benen hadden beginnen we vandaag de laatste 20 fietskilometers te voelen. We minderen vaart, stoppen wat vaker. Het gaat allemaal niet meer zo soepeltjes. Dat fietsen.

Gelukkig hebben we morgen in Safi (want daar zijn we naar op weg) een rustdag gepland staan. Die kunnen we goed gebruiken.

Om 16.30 uur rollen we Safi binnen. Moe en voldaan. Het vinden van een onderkomen heeft wat voeten in Marokkaanse aarde, maar uiteindelijk vinden we een fijne plek.

Donderdag 29 februari 2024

El Jajida - Loualidia

84 km.

Vrijdag 1 maart 2024

Loualidia - Safi

65 km.