Na een welverdiende rustdag in Safi bestijgen we onze karretjes. Een rit van ruim 80 kilometer staat - trappelend van ongeduld - op ons te wachten.

De ochtenden beginnen koud. De handen staan strak aan het stuur. De spieren voelen stram aan. De kaken staan stijf. De teennagels krullen omhoog. De veters laten zich maar moeilijk strikken. Kortom: we moeten er nog wat inkomen.

Er is op dit tijdstip weinig verkeer in de stad. Bijna autoloos banen we ons een weg door het centrum van Safi. Het duurt 15 kilometer voordat we de stad en industrie achter ons laten.

Daarna wordt het mooier. De kuststrook waar we strak langs fietsen is van een ongekende schoonheid. Het wegdek heuvelt wat. De uitzichten zijn prachtig. Het landschap is leeg en maakt een desolate indruk. Niks aan de hand dus. Kind kan de was doen. Piet pakt de leuning. De appel valt niet rot van de boom. Kortom: het gaat allemaal prima!

Na 30 kilometer fietsen begint er iets te knorren. En dat is gek, want er is geen varken in velden of wegen te bekennen. Dan moet het de maag zijn!

We vallen een slaperig dorpje binnen waarvan we verwachten dat er qua bevoorrading niets te halen zal zijn. Toch vinden we een plek waar we een prima ontbijt kunnen scoren. En de vermoeide fietsbenen rust kunnen geven.

We trekken verder en er verandert iets.

De heuvels tonen zich frequenter aan ons. Op zichzelf is dat niet zo erg. Echter de hoogte en de venijnigheid van die krengen neemt toe. Het is steeds een minuut of zeven/acht pittig klimmen en dan weer 1,5 minuut naar beneden zeilen. En dan weer zeven/acht minuten klimmen en dan weer 1,5 minuut naar beneden. En dan begint het feest opnieuw.

En met een rit van ruim 80 kilometer op zo soms asfalt van matige kwaliteit doet dit een beroep op onze energie. Joan heeft vandaag een heel sterke fietsdag en ze bedwingt de heuvels alsof ze er niet zijn. Ik moet er voor werken vandaag.

We fietsen voort. Het landschap wordt groener van aard. De grond vruchtbaarder. De eerste olijfboomgaarden tonen zich aan ons. Het land wordt bewerkt. Steeds houden we de zee - aan onze rechterzijde - stevig in de gaten. Dat ie geen rare dingen gaat doen. Want mocht dat gebeuren, dan grijpen we meteen in. Geen gelul, gebak van Krul!

De percelen worden hier gemarkeerd met stenen muurtjes. We hebben ze eerder deze reis gezien. En ook hier zijn ze talrijk.

Tegen vijven verlaten we de oceaanweg die we zo’n 600 kilometer zuidwaarts volgen, en slaan rechtsaf. We koersen af op ons zorgvuldig gekozen overnachtingsadres. En daar is een nauwgezet selectieproces aan vooraf gegaan. Daar moet wel bij gezegd worden dat die zorgvuldige keuze wel mede en vooral bepaald is doordat dit zo ongeveer het enige adres is in deze omgeving.

Natuurlijk, 50 kilometer verderop in Essaouira - een vermaarde badplaats en bekend surfparadijs (voor van die vlotte, lenige jongelui gekleed in kekke kleurrijke surfpak kledij)- is voldoende slaapruimte te vinden.

Iedereen die gemotoriseerd rondtoert in Marokko zal doorrijden en daar een plek vinden. Maar te fiets zou het betekenen dat we vandaag 130 kilometer moeten afleggen. En dat is iets teveel van het goede voor ons.

Dus we zijn super in ons sas met deze enige overnachtingsplek.

We moeten nog 1,5 kilometer fietsen. Het eerste stuk gaat over asfalt en loopt naar beneden, richting de zee.. De laatste 600 meter gaat over een zandweg. Ik voel dat mijn lippen vandaag schade hebben opgelopen van de vele uren zonnebrand in combinatie met de altijd aanwezige zeewind. M’n kale knar was eerder deze reis al aan de beurt. Ik schijn lelijke rode plekken op m’n kop te hebben. Gelukkig voel ik dat alleen en zie ik het niet. Ik heb tenslotte geen periscoop aan boord. Maar het is opletten geblazen.

We hobbelen richting de B&B met de naam: Golden Bhaibah. We komen op een speciaal plekje op korte afstand van de Atlantische Oceaan.

Het is een B&B dat wordt gerund door een Frans echtpaar. We moeten - zoals bijna overal - onze gegevens digitaal overhandigen en die sturen zij dan weer naar de plaatselijke politie. Want ja, er zullen maar ‘s twee Hollandsche fietsers zijn die snode plannen hebben om het plaatselijke gemeentehuis over te nemen, de burgermeester uit zijn ambt te ontzetten of nog erger: het Marokkaanse regime omver te werpen. Met twee fietsen en vier fietstassen als enige wapen.

Weet u: daar hoeven ze niet bang voor te zijn. Niet dat we het niet zouden willen - we zouden het hele Marokkaanse zaakie best over willen nemen. Hoewel we het hier geweldig naar ons zin hebben, zien we hier en daar nog wel een aantal verbeterpuntjes. Die zouden we best met een PowerPoint presentatie voor het voetlicht willen brengen. En daarna alle daarin opgenomen actiepunten best willen uitrollen. Wij willen best een bijdrage leveren. Wij zijn de beroerdsten niet.

Maar ja, we zijn er domweg te moe voor.

Misschien morgen!

Safi - Aqemoud

82 km.