Na 40 kilometer fietsen komen we tot stilstand.

Onze eigen bedachte ‘ongeveer-route’ verteld ons dat we hier rechtdoor moeten. Langs de zee. Maar de rechtdoor weg is ‘under construction’. In de praktijk betekend dit dat het asfalt verwijderd is en dat er een ruwe steenslag weg voor in de plaats is gekomen. Tijdelijk, want ze gaan ‘m asfalteren. Alleen hebben wij daar nu niet veel aan. Het is nog best een stukkie naar ons overnachtingsadres. En de te bedwingen heuvels/bergen zijn vandaag talrijk. En hoog. Dus lieve lezer, de vraag die nu voorligt is of we deze bergachtige steenslagweg moeten nemen of een wat meer zekere omweg.

Vanochtend vroeg vertrokken we uit Essaouira.

Essaouira is een toeristenstad, badplaats en surfparadijs langs de Atlantische Oceaan. Eerlijk gezegd heb ik doorgaans niet veel op met steden waar het krioelt van de toeristen met onlosmakelijk verbonden activiteiten. Maar Essaouira vormt hierop een uitzondering.

Het is een leuke stad. Zekers, er ligt een vliegveld en velen nemen hun kans waar om in maart wat winterzon mee te pakken. En dat maakt dat er veel toeristen rondlopen. Maar de stad heeft zijn authenticiteit voor een belangrijk deel behouden. In de achteraf steegjes kan je een heerlijke cous cous of tajine wegknagen voor weinig. De Marokkaanse kooplui zijn aardig. Het is gewoon een aantrekkelijke stad.

De stad heeft een prachtige haven waar nog dagelijks vis aan land wordt gebracht en verhandeld. Kortom, wij hebben ons er op onze rustdag prima vermaakt.

Maar al dat geluk moet niet te lang duren. Want dan ga je het maar gewoon vinden. Dan wordt het routine. Dan wordt je onderdeel van het meubilair………Dus gingen we vanochtend weer op pad.

Wanneer we de stad uitrijden verandert het landschap razendsnel. We zien een rotsige bodem, rood van kleur, waar bonsaiachtige stuiken op groeien. Die bereiken een maximale grootte van 4 meter waardoor het net lijkt of je permanent in een Madurodam-achtig sprookjes bos fietst. Het heuvelt dat het een lieve lust is. Maar de heuvels zijn fietsbaar.

We volgen eerst een vrij drukke verkeersweg. Maar slaan daarna rechtsaf richting de veel rustigere zeeweg. We voelen dat het knetterheet is. Een blik op de temperatuurmeter van de fietscomputer leert dat de temperatuur op het warmst van de dag tot maar liefst 34.8 graden is opgelopen.

Het landschap blijft onverminderd mooi.

Na 20 kilometer komen we plots in een surfersparadise omgeving terecht. Maf, want even daarvoor was er niets. Geen voorzieningen. Geen winkeltjes, Geen eetgelegenheden. En dan opeens verschijnt er een plek voor vlotte jongelui dingen doen die ik nooit heb gekund, nooit zal kunnen en waar ik in mijn ergste nachtmerries nog wel ‘s badend in het zweet wakker van wordt mocht ik ooit gedwongen worden het wel te doen. Maar goed, dat golf- en zeesurfen is leuk om naar te kijken.

Als we weer verder willen fietsen worden we aangesproken door Marianne. Nederlandse. Ze is rond de 65. Na haar gedwongen ontslag bij de ANWB, en de dood van man is ze met haar Camper gaan reizen. Nu zit ze in Marokko.

Ze verteld ons dat ze 1500 in de maand minder is gaan verdienen en dat dat tot gevolg heeft dat ze nu 1 meter in plaats van 4 meter kledingkast heeft. En dat het voor de rest niets uitmaakt. Ze is gaan reizen. Ze adviseert ons hetzelfde te doen……

Enigszins verontrustend is dat de fiets van Joan kuren krijgt. Hij maakt een geluidje en het schakelen gaat niet optimaal. Mm………..

We stoppen en vinden nabij een woning een plekje uit de wind en uit de zon.

Een jongeman spreekt ons aan. Hij is fysiotherapeut. Vanuit de grote stad bezoekt hij mensen aan huis die de praktijk niet kunnen bezoeken. Een klein - maar totaal niet bang - meisje komt bij ons zitten en wil ons alleen aanraken. Als een volleerd fotomodel (ik voorspel haar een grote toekomst) poseert ze.

We stappen op en komen al snel voor het eerder genoemde 40 kilometer punt. Tja, wat is wijsheid. De steenslagweg 20 kilometer volgen of toch de omweg nemen? Na wat wikken en wegen besluiten we het verstandigste besluit te nemen. En dat is een omweg maken. De consequentie is wel dat er er 15 klimkilometers bijkomen. En dat opgeteld bij de toch al niet al te gemakkelijke fiets dag maken dat dit een uitdagende fietsdag gaat worden.

We stijgen meteen en fietsen door het bonsaiachtige rode rots landschap.

Joan geeft aan dat haar fiets nu echt begint te haperen. We vallen een levendig dorpje binnen. We zoeken wat schaduw. Halen de tassen van de fiets. En proberen zelf het euvel te verhelpen.

We kunnen het euvel zelf niet de baas en zoeken een fietsenmaker. Na lang zoeken vinden we er een. Naar wat gekijk en geprobeer komt ie tot de conclusie dat het niet goed zit met de tandwielen. Hij adviseert ons er twee niet meer te gebruiken. Maken kan ie het niet.

Ik heb er een beetje de balen van. We hebben nog geen jaar geleden de gehele cassette laten vervangen. Maar de problemen die we al hadden voor de vervanging hebben we nog steeds. En ik ben inmiddels zover: breng je fiets zo weinig mogelijk naar een fietsenmaker, want die zijn meer bekwaam in het verkopen van fietsen dan het maken ervan.. Excuses voor deze wat Citroën- en azijnzure - maar hartstikke ware- opmerking.

We knagen eerst een broodje weg en een verse jus de orange. En stappen dan weer op. Nog niet wetend wat ons te wachten staat.

We volgen de N1. Een doorgaande weg. Dat is een weg die van klimmen houdt. De ene haarspeldbocht volgt op de andere. Het is een geploert, geknoert en geschuur van jewelste. Eindelijk bereiken we de top - die op 500 hoogtemeters ligt - en daarna zeilen we een flink stuk naar beneden. Maar ja, dan gaat het weer naar boven. En dan weer naar beneden. En zo gaat het eventjes door.

We moeten plots scherp naar rechts afslaan en volgen een asfaltweg richting de zee. Die weg daalt maar stijgt ook weer. Man er komt geen einde aan. Het klimmen is van het nivo: “het begint nu echt op werken te lijken”. En dan lieve lezer, dan moeten de laatste 4 kilometer nog komen.

Want…..

We moeten plots scherp naar links. En daar ligt een grof keienpad. En zoals zo vaak, geeft de foto geen reëel beeld Van de werkelijke situatie. Dat pad zal ons naar ons overnachtingsadres brengen. Het is een nauwelijks fietsbaar pad. Het loopt sterk naar beneden en het bestaat uit ronde keien. Van die keien waar je banden zo fijn af kunnen schieten en je met fiets en al lelijk kunt vallen.

We lopen dan ook hele stukken. We doen er een uur over om er te komen. Het is een afgelegen dorpje dat alleen via dit nauwelijks te befietsen en te belopen steenslag-keienpad te bereiken is. In welk afgelegen oord zijn we in Godsnaam beland. En…….hoe komen we morgen hier weer vandaan?!

We hebben vandaag - schoon aan de haak - 6 uren gefietst en zo’n 9 uren gereisd. De knollen zijn op. De rapen gaar. Alle energie is verbrand.

Net voor het vallen der duisternis bellen we bij het onderkomen aan. Daar weet de eigenaar aanvankelijk niets van onze reservering, is weinig vriendelijk en toont zich alles behalve een gastvrije gastheer. Dat is precies wat we nu niet kunnen gebruiken. Wij zijn ook niet meer de allerflexibelsten na deze lange inspannende fietsdag. En dat is in eerste instantie geen ideale combinatie om ‘s lekker te gaan knuffelen met elkaar. Of tongzoenen. Of eventueel nog verder amoureuze plannen ten uitvoer te brengen..

Uiteindelijk blijkt ie de reservering wel te hebben maar nog niet te hebben gelezen en worden we voorzichtig aan vriendjes.

We hebben dak boven ons hoofd, een bed en eten. Er is een einde gekomen aan een mooie maar ook loodzware fietsdag.

Morgen maar ‘s kijken hoe we in vredesnaam uit dit afgelopen dorp weg geraken.

Essaouira - Tafedna

75 km.