“Tjonge, wat kun je je toch in de problemen fietsen”.

Zo zit je op een verharde weg te karren, en zo zit je in een afgelegen oord waar asfalt in geen velden of wegen te bekennen is. En er alleen een keienpad - met van die grote afgeronde keien - dat vlak voor ons overnachtingsadres loopt.

Met die wat-kun-je-je-toch-in-de problemen-fietsen-ietwat- zorgelijke-gedachte zijn we vanochtend opgestaan in Tafedna. Schitterend gelegen, daar niet van. Deze zee binnen handbereik, we hebben we ‘s in slechtere oorden gebivakkeerd. Een prachtige zonsondergang, daar hoor je ons ook niet over klagen. Een aantal randvoorwaarden zijn pico bello geregeld hier. Maar toch. Hoe komen we hier vandaan en hoe verder?

Gisteravond heb ik de eerste kilometer van het keienpad te voet verkend en kwam tot de conclusie dat deze redelijk fietsbaar was. Maar ja, daarna dan? En wat een zekerheid is: de weg gaat stijgen. En dat is op zo’n keien pad nauwelijks te doen.

Na een goed ontbijt gaan we toch op pad. De eerste kilometers verlopen moeizaam. Het gaat omhoog en we laveren tussen de keien en hopen dat de banden voldoende grip houden om ons op de weg en op de fiets te houden. Na 5 kilometer voert een een betonpad ons omhoog naar een dromerig en slaperig dorpje.

We slingeren van links naar rechts en van rechts naar links door het dorpje en Joan vraagt zich hardop af of dit allemaal wel goed gaat komen. Als een man (lokale bewoner) ons dan ook nog probeert duidelijk te maken dat de weg waarop we zitten nergens toe leidt, slaat de twijfel toe.

De route die we volgen hebben we zelf thuis gemaakt. Ik heb een telefoon op m’n stuur met een app met daarop die route. Maar ja, wat je thuis bedenkt hoeft natuurlijk in de praktijk niet altijd te kloppen. Maar ja, watlocalszeggen hoeft ook niet altijd waar te zijn.

Een voorbeeld daarvan is dat ik in India iemand de route vroeg naar twee verderop gelegen dorpjes. De man in kwestie had geen idee. Vijf mensen die ik het daarna vroeg hadden ook geen idee. De Wereld van deze mensen is zo klein dat naar twee dorpen verderop fietsen voor hun al een Wereldreis is. Laat staan dat ze weten of het dorpje bestaat en hoe je er überhaupt kunt geraken. Dus je kunt net zo goed zeggen dat je naar Timboektoe fietst, of naar Biddinghuizen. Maakt hun niet uit, blijft een eind.

Ook nu gok ik, sla het advies van deze locale man ‘bewust’ in de wind, en volgen onverstoord de zelf bedachte route. Die - ik moet het eerlijk bekennen - nu wel een heel avontuurlijke kant op gaat. De route volgt weggetjes en paden die nauwelijks als zodanig te onderscheiden zijn. Toch houden we vol. Uiteindelijk werpt het doorzetten z’n vruchten af en komen we bij de zee. De zee die we de hele reis al volgen.

Langs deze zee loopt iets dat je met wat fantasie zou kunnen identificeren als een keienpad. En dit keienpad - lieve lezer - kijkt uit op misschien wel de mooiste kuststrook die ik ooit gezien heb. Het is bovendien adembenemend stil. We luisteren minutenlang naar het ruisen van de zee, niets meer. Er is niemand. Het is hier schitterend.

De eigenaar van het overnachtingsadres schatte in dat we na 10 kilometer weer op asfalt zouden geraken. Dat blijkt te kloppen.We trekken verder.

Het vinden van brood en water is niet gemakkelijk. We vinden we een aantal mannen die aan het dammen zijn. Maar ja, om nu aan damstenen te lopen knagen, daar zal de eetlust niet mee gestild worden. En een beetje zitten knabbelen aan het bord zelf, zal ook weinig zoden aan de dijk zetten. Daarbij, dan zijn deze mannen hunnie hobby kwijt, en dat willen we niet op ons geweten hebben.

We hebben nootjes. Een stuk brood. Een bodempje jam. En een pak koekjes. Daar gaan we het mee doen.

Halverwege de middag komen we in Imsouane. Het is een plaatsje dat niets te bieden heeft als je niet van surfen houdt. Mocht je daarentegen van surfen houden, dan is het the place to be.

Iedereen loopt er met een surfboard onder de arm. Oude busjes en campers staan langs de kuststrook zo goed als bumper aan bumper geparkeerd. Er klinkt zo hier en daar muziek. Het is een perfecte omgeving voor vrijbuiters.

Daar voelen wij ons ook best bij thuis.

Het was een stille, wat spannende en vooral mooie dag.

Tafedna - Imsouane

37 km.