Militaire precisie

We zullen de knoop meteen maar doorhakken. De rotte appel doorbijten. De weg van de minste weerstand kiezen. Of beter nog: de Vietnamese loempia met wat van die zoetzure saus in 1 hap naar binnen laten rollen. We zullen U niet langer in spanning laten.

Wij zijn in Hanoi!

U weet wel. De meest Noordelijk gelegen stad in Vietnam. Er wonen 5 miljoen, vierhonderd en eenendertig duizend en achthonderd piepeltjes. Vooral de laatste achthonderd, die doen er toe.

Jah, ‘t was nog een heel getel.

Toen we gisteren aankwamen heb ik meteen de stoute Vietnamese slippers aangetrokken en ben ze alle 5 miljoen, vierhonderd en eenendertig duizend en achthonderd persoonlijk een handje gaan geven. Kopje thee gedronken, cakeje erbij. Raakte ik toch bij de 5 miljoenste, vierhonderdste en eenendertig duizendste en zeven honderd negen en negentigste Hanoier de tel kwijt.

Potdomme!!

Moest ik verdorie weer helemaal opnieuw beginnen. Met tellen. Niet om het een of ander. Vriendelijk zat zijn ze. Leuke gesprekken ook. Maar goed, Ik was er net nog geweest. En zo’n tweede keer droogt de gespreksstof toch wat sneller op. En moet je zo’n gesprek toch maar gaande zien te houden. Mocht U een geliefde hebben, en die net iets langer dan twee weken kennen, dan kent U het gevoel.

En ja, natuurlijk overal weer het onvermijdelijke kopje thee. Overal weer een cakeje. Ik merkte dat die gesprekken toch wat aan mijn energiebalans begonnen te knagen…… Ja lach maar. Ik doe dit allemaal voor U. Lieve lezer. U denkt toch niet dat ik voor mijn plezier……

Afijn. Ik zal niet meteen de discussie met U aangaan. We moeten nog best een tijdje met elkaar optrekken.

We zijn dus in Hanoi.

Het hele idee voor deze reis ontstond twee jaar geleden. De aanleiding was minder plezierig. Joan en ik hebben in de afgelopen tijd afscheid moeten nemen van een aantal vrienden. Soms ietsje ouder dan ik. Of jonger zelfs. Kortom: ik begin qua het maken van fietsreizen wat last van ‘haast’ te krijgen. En zo ontstond het idee – twee jaar geleden – om een wat langere fietsreis dan gebruikelijk te maken. Met het hele idee: nu zijn we nog gezond, nu kunnen we het doen. Niemand geeft garanties voor de toekomst.

Met het lood in onze schoenen togen wij naar onze eigenste werkgevers. En die zeiden allebei Ja! Jullie mogen vier maanden op reis!! Wat een luxe!! En daar zijn wij hen - oprecht en serieus - heel dankbaar voor!

Twee jaar van voorbereiding dus. Je zou zeggen dat we de hele rit met militaire precisie hebben voorbereid. Nouwwww lieve lezer, heel eerlijk gezegd: NEEN. Alleen ‘voor de eerste drie dagen hadden we alles fijntjes uitgedacht en geregeld.

Jeroen bracht ons naar het station (waarvoor heel veel dank Jeroen!) De trein bracht ons naar Schiphol (heel veel dank NS, jullie zijn te goed voor deze Wereld). Vanaf Schiphol fietsend naar ons vaste stamkroeg hotel in Badhoevedorp.

De volgende ochtend fietsend naar Schiphol. Daar in een rechte lijn (en die rechte lijn viel voor de drommel niet mee, want je moet daar precies langs de Hema rookworsten-kraam, zo'n worst in zo’n puntzak met van die mosterd, daar kan ik maar moeilijk …….) naar de lift die ons naar de bagagekelder in de krochten van het vliegveld liet afdalen.

Ik hield de baliemedewerkers onder schot. Joan wist zodoende twee fietsdozen te bemachtigen. Nadat we de fietsen in die twee gratis fietsdozen hadden gewrongen brachten we hele zaakie twee verdiepingen hoger. Ingecheckt. Een Marokkaanse salade weg geknaagd.

Kruipend over de vleugel en via een ingeslagen raampje zijn we ongezien aan boord geklommen. En hebben toen stiekempjes een plaatsje bemachtigd in een plane.Die bracht ons naar een ver oord.

In het verre oord aangekomen, stond Mister Lee gereed om ons – en onze fietsen - naar zijn Homestay te brengen. Daar knaagden we onze eerste Vietnamese loempia en broodje weg. En vielen daarna in een vermoeid lange slaap.

Dat hadden we vooraf allemaal bedacht en fijntjes gefikst.

Voor het vervolg van de reis staat maar weinig vast.

Jah, dat we naar Laos gaan. En wellicht het mooie Thailand met een bezoek gaan vereren. Dat zou best ’s kunnen. Maar via welke route? Via welke weggetjes? Waar we gaan overnachten? Welke steden we aandoen? Welke bezienswaardigheden zich schrap moeten zetten omdat wij ze met een bezoek gaan vereren? Geen idee!

We hebben ook (nog) geen retourticket geboekt. Domweg omdat er nog geen plan is van waar we weer naar huis vliegen.

Lieve lezer. Mocht U mee willen reizen op deze avontuurlijke tocht, dat kan. Het kost U nauwelijks moeite. U hoeft er geen fietsbenen voor te hebben. Het kost U geen zweet druppeltjes. Uw zitbotjes zullen geen pijn doen. Dat doen wij allemaal en exclusief voor U.

We zouden willen zeggen: spring maar achterop. U mag de beentjes laten bungelen. Maar pas op dat ze niet in de spaken terecht komen.

Want wij trappen gewoon door.

Gerrit & Joan

Zondag 3 november
Hanoi
Afstand: -