Laatst(glim)Lacht

“That is not gonna happen, not in a milion years”.

We proberen in te checken in een hotel in het oude hartje van Hanoi. En ik voel me genoodzaakt om mijn stevige onze-fietsen-blijven-100%-zeker-en-vast-niet-buitenstaanrol weer ‘s met verve te vertolken.

Gisteren hadden we een echte, onvervalste en onvermijdelijke jetlag-doorkom-dag. Het lijf is in Vietnam, maar onze geesten zweven nog ergens tussen Azië en Europa. Ik heb nooit drugs gebruikt maar als het effect daarvan zo voelt, dan laat ik het nemen van een snuifje, blowtje of anderszins graag en met veel liefde aan U over lieve lezer. “Het is alsof ik op m’n kop sta”.

Wel moesten we met onze verwarde geesten gisteren een visum voor Laos regelen. Want hoe ongepland onze reisplannen ook zijn: we willen naar Laos. En daar heb je een visum voor nodig. En daarvoor moet je je melden bij de ambassade van Laos in het Vietnamese Hanoi. Op een andere wijze lukt het niet.

We gingen er met taxi heen. En als de vriendelijkheid van de Laotianen overeenkomt met de vriendelijkheid van de medewerkers van de ambassade, dan staat ons nog veel onheil te wachten. Hoe dan ook: na een uurtje formulieren invullen, transpireren, wachten, pasfoto’s plakken (er was lijm maar met ons transpiratievocht was die foto voor zeker ook blijven plakken) mogen we weg. Zonder Visum. Zonder paspoort (want dat houden ze), maar wel met de boodschap: “Komt U uw visum morgen maar halen”!

Dat was de dag van gisteren.

Joan zei ’t vanochtend mooi toen we net 5 minuten fietsend waren vertrokken: “nu we op de fiets zitten voelt als het echte begin van onze reis”!

Ons verblijf – waar we de afgelopen dagen konden bijkomen en onze fietsen in elkaar hebben gesleuteld lag 20 kilometer ten Noorden van Hanoi. Omdat we zuidwaarts willen gaan fietsten we vanochtend naar het hart van Hanoi. Maar niet voordat we afscheid hebben genomen van Mister Lee. Hij heeft ons opgehaald van het vliegtuig, bood ons onderdak en was een meer dan bijzonder vriendelijke gastheer.

Het verkeer is aanvankelijk rustig. Hoe dichter we bij de hoofdstad van Vietnam komen, hoe drukker het wordt. Een behoorlijk aantal collega Wereldfietsers vermijden het binnenrijden van een stad. Ze nemen bv, een trein of proppen hun fietsen in een busje en reizen zo het centrum in. Wij niet. Wij vinden het een soort van sport om ons meanderend en al slingerend tussen het krioelende verkeer te begeven. En vandaag vormt daar geen uitzondering op.

Na een uurtje of twee fietsen staan we bij de ingang van de Ambassade van Laos. Die is gesloten….. Middagpauze. Van 11.30 tot 13.30 uur. Zo’n baan wil ik ook! Ik ga solliciteren. Ik zie sowieso wel wat verbeter- en efficiëntie puntjes. Ik zou als eerste duidelijk aangeven waar de ingang is. En voor formulieren zorgen die leesbaar zijn. En ik zou ze voorzien van vragen waar je ook echt antwoord op kan geven en waar de ontvanger wat aan heeft. En voldoende pennen. Een cursus omgangsvormen zou ik in mijn eerste week bovenaan op de agenda plaatsen van het wekelijkse Laos visum teamoverleg.. Kopje thee en een lekkere koek erbij om wat sfeer te maken. En dan voorzichtigjes kijken hoe mijn verbeterpunten in Laotiaanse bodem wortelen.

Maakt allemaal niet uit. Geen stress. We hebben tijd zat.

We bezoeken Hanoi Train Street.

Het is een spoorlijn die dwars door het centrum van Hanoi loopt. Over een behoorlijke lengte zijn links en rechts van de spoorlijn cafeetjes en restaurants gebouwd. En die hebben allemaal een tafeltje en stoeltje vlak langs de spoorlijn staan. De trein komt van tijd tot tijd al toeterend, maar weinig vaart minderend, langs gereden. Toeristen vinden het geweldige ervaring en iedereen probeert tijdig zo’n tafeltje te bemachtigen

Ik moet best veel overredingskracht aan de dag leggen bij de receptioniste van het hotel. Maar ze zwicht uiteindelijk. “Ok Hollandsche fietser, als U dat dan echt wilt, dan mag U de fietsen meenemen naar uw kamer”.

Ik voel me een soort van overwinnaar. Als een bokser die een rechtse directe heeft uitgedeeld en zijn tegenstander heeft gevloerd. Als een winnaar van de marathon. Als een voetballer die de bal in de laatste minuut in de kruising heeft gekruld en zijn team de overwinning heeft gebracht. Fijn gevoel.

Echter, lieve lezer, dat gevoel duurt niet lang.

De receptioniste overhandigd me de sleutel en zegt: "Het is de zevende etage. Er is geen lift".

Ze glimlacht. En wenst me veel succes!

Hanoi
Afstand: 23 km