Het lot treft me (Gerrit) van tijd tot tijd. Dus helemaal onbekend ben ik er niet mee.

De laatste keer moet een jaar of zeven geleden zijn. Plaats delict: ergens somewhere in Ethiopië.

Bij het uitkoken van mijn bidons – op mijn hotelkamer - kreeg ik door een ongelukkig toeval een bidon - gevuld met gloeiend heet water - over mijn voet gegoten. Water om te koelen was niet voorhanden. En dus werd ik in een diep donkere Ethiopische sterrennacht naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis vervoerd alwaar 2^e graads brandwonden werden vastgesteld. Einde fietsreis.

Iets verder terug. In 2011 werd ik behandeld in een ziekenhuis in Pakistan. Ik had ‘s middags een melkproduct genuttigd. Met een acute voedselvergiftiging tot gevolg. Wat ik me daarvan nog herinner was dat ik dood- en dood- en doodziek was. Wat ik ook nog weet is dat bij het binnen treden van het ziekenhuis talloze gebruikte injectienaalden op de grond lagen. In al mijn ziekzijn had ik nog de tegenwoordigheid van geest gehad om mijn eigen schone injectienaalden-tasje uit het hotel mee te nemen……
Het Ethiopië verhaal is via deze link terug te lezen: https://delustigereiziger.reismee.nl/reisverhaal/335436/watervoet/

Tot zover mijn buitenlandse ziekenhuis ervaringen.

Terug naar het heden.

Ik lig op mijn rug. En echt – ik weet dat uw gedachten soms vreemde kronkels hebben lieve lezer – ik wil U uit de droom helpen: ik heb me gedurende deze reis niet even snel om laten scholen tot automonteur. Niets daarvan. Mooi vak, maar ben er domweg niet technisch genoeg voor.

Ik kan de patronen van het systeem plafond in onze hotelkamer dromen. Ik zou – als je me s ’nachts wakker maakt – met de ogen die patronen geheel waarheidsgetrouw na kunnen tekenen. Tot in het kleinste detail. Ik kijk er namelijk al drie dagen en nachten naar. Ik heb de route van mijn bed naar het toilet zo vaak heen en weer gelopen dat er slijtageplekken in het hoogpolige nep-hout-parket zijn ontstaan. Ik verbruik meer WC rollen in de afgelopen drie dagen en nachten dan alle inwoners van een gemiddelde middelgrote Nederlandsche stad in heel jaar verbruikt. Kortom: ik ben aan de schijterij. En goed ziek!

Mocht ik u in het verleden nog wel ’s vrij uitvoering en behoorlijk gedetailleerd ‘die schijterij verhalen' uit de doeken hebben gedaan, dan zal ik gerust stellen: deze x zal ik dat achterwege laten.
Je wordt immers wat ouder, wat verstandiger. Dat doe ik niet meer. Honderd procent zeker weten. Dat laat ik deze keer achterwege.

Nouwwwww…… vermeldenswaardig is misschien toch wel dat het waterdun is. De watervallen van Co te België vallen er bij in het niet. Ik zou er zo een toeristische attractie van kunnen maken. Met kaartverkoop en parkeerinkomsten. Leuke souvenirs. Een WC rol in de vorm van een waterval. Geurkaarsjes....... Mogelijkheden te over. Een verdienmodelletje ligt in het verschiet.

Maar hier laat ik het bij.

Nou misschien dan nog ……..de substantie heeft alle kleuren van de regenboog, met ook een vleugje oranje er in. En het lijkt ook te reflecteren. Heel gek. Ik weet ook niet waarom dat is.

Maar nu is het mooi geweest qua beschrijvingen.

Nouwww….. als laatste dan …..het geurt en het lijkt in de verte op de geur van Vietnamese Loempia’s. Maar goed, verder zal ik U niet belasten. Beloofd is beloofd.

Nou ja, als aller-aller-laatste dan: het woord spetteren heeft in Vietnam een geheel nieuwe betekenis gekregen. Ze gaan het woordenboek er hier op aanpassen, heb ik begrepen.

Bij het vertrek uit Kim Bang – alweer wat dagen geleden – voelde het lijf anders dan anders. En ik had al zo mijn vermoedens.

Gedurende de rit voelde ik me minder worden. Het lijf werd slap. De benen pap. De kracht vloeide elke fietskilometer meer en meer uit mijn lijf. Fietsen was geen feest.

Te bed dus maar.

Omdat de situatie gedurende drie dagen en nachten alleen maar verslechterde hebben we koers moeten zetten naar het ziekenhuis.

Eerst moesten we registreren. En betalen. Daarna bloeddruk. Daarna een arts die heeeeeel hard en lang op mijn buik drukt, waarna ik bevestig dat dat inderdaad mijn buik is…….. (je hoopt dat de arts in kwestie nu juist DAT hoofdstuk op de Vietnamese LOI cursus ‘hoe herken ik een buik en waar zit dat ding precies’ met goed gevolg heeft afgerond, en dan niet met een zesje of zo, niet met de hakken over de sloot…..).

Afijn.

Weer betalen. Bloedafname. Echo van de buik. Uurtje wachten. Conclusie van de arts: U bent ziek (dank voor deze verhelderende informatie, veel dank).

We worden na 1,5 uur weggestuurd met een recept voor 5 verschillende soorten medicijnen. Het idee moet hiervan zijn dat er altijd wel eentje bij zit die helpt.

Het is een beetje alsof je met je auto naar een willekeurige bandspecialist gaat en zegt: ‘doe me ’s een goeie band’. En dat ie dan vier verschillende banden monteert en zegt: Kijk maar met welke band je het beste de bochten neemt en tijdig remt……..

Hoe dan ook. Een dag later ben ik weer in staat om dit stukje te typen. En dat is meer – veel meer – dan ik de afgelopen dagen kon.

Dan u wel lieve – maar toch ook wel een beetje – harde buikdruk arts.

(en veel dank aan Joan die mij verpleegd en geduldig wacht tot we verder kunnen)

Tam Coc
Afstand: - km