Knisper Knasper Knesper
Ik zal er maar eerlijk voor uit komen.
Ik heb een beperkt aantal heimelijke genoegens. Heimelijk tot nu toe, want ik ga ze nu met U delen. U heeft dat wel verdiend ontzettend lieve en trouwe lezer (Roel, Geesje, Hidde lezen al vanaf 2011 mee…..).
Ik kan op reis maar moeilijk zonder van die wattenstaafstokjes. U weet wel, van die stokjes met aan weerszijden watjes waarmee je zo heerlijk in de oor kan draaien. Oh man, wat is dat lekker! En ik weet ‘t: de oorarts is faliekant tegen en heeft daar vast ook hele goede redenen voor bedacht. Maar ik zeg: Fuck die oorarts! Oh…..wat is dat toch heerlijk, dat gedraai in het oor!
Tijd voor een tweede ontboezeming.
Een ander genoegen vind ik het eten van verse cornflakes in combinatie met ijskoude melk. Ik weet niet wat het is, ik vind dat verrukkelijk. Dat geknispper-knesper tussen de tanden en kiezen. Oh man, je kunt me er voor wakker maken. Ik weet niet van ophouden.
Het is dat mijn koolhydraat arme dieet het me in geen velden en wegen toestaat. Anders zou ik als ik U was nu aandelen bij Kellogs Cornflakes aanschaffen. En ik zou als ik U was al uw zuur verdiende spaarroebels inzetten. Uw geldbeurs geheel en al omkeren. Want ik kan de omzet – en daarmee de aandelenkoers - in mijn eentje naar grote hoogten doen stijgen. Ik houd U op de hoogte als het zover is….. (maar let dan wel op dat ze u niet pakken voor het hebben van ‘voorkennis’ en met een naheffinkie komen….).
Over Cornflakes gesproken: Vietnamezen ontbijten overigens ietsje pietsje anders dan wij gewend zijn te doen.
Gebakken rijst, gestoomde rijst, gekookte aardappelen, gebakken aubergine, een goed gevulde noodlesoep en tal van warme gerechten vormen een doornormaal begin van de dag voor ontbijt knagend Vietnam. Volgens mij leggen ze daarmee niet alleen een fundament voor de dag maar voor het verdere verloop van hunnie hele leven.
Gisteren zijn we na een 50 kilometer lange rit in knoertwarm weer, fietsend langs badderende waterbuffels en rustieke haventjes met kleurrijke houten vissersboten, gearriveerd in Vinh. En dat hadden we back terug in de jaren zeventig niet kunnen denken. Because en omdat de hele stad Vinh tijdens de Vietnam oorlog tot op de fundamenten vernietigd is. Niets stond meer overeind.
En dat zie je bij het binnenrijden van Vinh. Het heeft er voor gezorgd dat in de hele stad geen historisch gebouw te vinden is. De straten zijn recht en symmetrisch en gebouwen zijn relatief nieuw en daarmee modern en hoog. Vinh is daarmee niet het meest fonkelende pareltje op onze reis.
‘Waarom dan toch Vinh uitgezocht om daar een dagje te blijven Gerrit en Joan’?
Nouwwww….lieve lezer, de benen willen na iets van 500 kilometer stoempen en ploerten wel ‘s even iets van rust. En Vinh lag op de route, en ja, dat is fijn. Want om omweg te maken naar bijvoorbeeld een iets meer bezienswaardige stad als Parijs of Istanboel, dat leek ons net iets te dolletjes te worden en vonden dat ook geen recht doen aan de gedachte van een rustdag. Vandaar Vinh dus.
Vietnamezen zijn luidruchtig. Althans vanuit ons perspectief bezien. Zelf zullen ze er een stuk minder last van hebben.
Jah, ik bedoel: als er een groep Vietnamezen een paar generaties terug tegen een andere groep had gezegd: ’Jeetje wat zijn jullie luidruchtig’, dan lijkt het me toch gek dat die andere groep niet een welwillend oor voor dit ongemak zou hebben gehad. Dat die niet ontvankelijk zouden zijn geweest voor de argumenten van de andere groep. En dat die mensen het s’ avonds nog ’s met de buren tijdens ‘t wassen van de auto’s op de oprit hadden besproken, En dat ook die gezegd zouden hebben: die groep heeft eigenlijk wel gelijk. Het is misschien niet onverstandig om inderdaad ’s wat minder hard te praten. En minder lawaai te maken. En minder te toeteren. En dat we van die dialoog, dat proces nu - generaties later – de volle vruchten zouden hebben kunnen plukken. Dat had me wel waarschijnlijk geleken.
Alleen denk ik dat Vietnamezen het helemaal niet door hebben. Zich er helemaal niet aan storen. Dat die helemaal geen praatgroepen in het leven het geroepen om hunnie eigen luidruchtigheid te bespreken. Neeh! Die praten gewoon zo. Die vinden 5 maal per minuut op hunnie harde claxon drukken doodnormaal.
Kortom: het lawaai- en prikkelongemak dat wij in Vietnam ervaren is iets van ons.
En met die wetenschap en dat inzicht is reizen in Vietnam daarmee net als met een wattenstaafje in je oor peuren en net als het knisper knasper knesper wegknagen van cornflakes met koude melk.
Het is verrukkelijk & verslavend!
Vinh
Afstand: rustdag
Reacties
Reacties
Wattenstaafje doormidden knippen en je hebt 2 oorpropjes tegen alle herrie, en dan kan je ze nog wat extra ronddraaien ook.
Zoveel jaar meelezen en pas nu de geheime kant ontdekken, en dat dan in Vietnam. Gelukkig ben ik van de lange adem.
Tijd vliegt dus
Even tot rust komen in Vingh en dan weer verder genieten
🚴♀️🚴♀️Enjoy
Ook ik ben geheel verrast door deze ontboezemingen van onze Gait. Heb je trouwens ook een voorliefde voor het knagen van Cornflakes en dan te gelijkertijd met zo'n stokje in je oor purken? Volgens mij wordt je daar gek van. Nou ja, gek op een vergelijkbare manier als gek van het geluid in Vinh....
Benieuwd of we daar ooit achter gaan komen....
Rust even lekker uit in deze stad. De komende tijd mogen jullie weer helemaal los in Laos!
Wat een fraaie foto's Gerrit en Joan! Ik geniet met volle teugen!!!
Zo leer je, je collega nog eens kennen ;). Lekker uitrusten!
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}