Met nog acht kilometer te fietsen worden we plots staande gehouden.

Mevrouwtje Joan, meneertje Gerrit, de road is gesloten tot 17.30 uur. We kijken op onze klokjes en zien dat het pas 14.15 uur is…….

We vertrokken vanochtend vroeg met goede zin. Sowieso met de gedachte dat we nog 3,5 maand mogen rondfietsen in Azië. En dat het asfalt voorzien is van een helblauwe kleur met witte wolken en een hemel die asfalt glad is. Maar vooral met het vooruitzicht dat dit onze eerste volledige fietsdag in Laos gaat worden.

De inwoners van Laos zitten er warmpjes bij en zullen niet snel koud vatten. Het land ligt namelijk fijntjes ingesloten tussen Myanmar, China, Vietnam, Cambodja en Thailand. Er wonen ruim 7 miljoen mensen en is daarmee het meest dunbevolkte land in Azië. Maar tot zover dan ook wel het goede nieuws, lieve lezer. Want Laos is van alle eerder genoemde land het armst.

En dat arm zijn dat merk je. Bijvoorbeeld aan de doorgaans wankele toestand van de wegen. De staat van de huizen en het aanbod in de winkeltjes. De sfeer is totaal anders dan die in Vietnam. Rustiger, relaxter en het is ook groener. De Mekong rivier vergezeld ons deze fietsdag. We trappen onze eerste kilometers hier in Laos met buitengewoon veel plezier en met een brede glimlach weg.

De fietsdag verliep heuvelachtig maar nergens deed het echt pijn. Echter van de laatste 15 kilometer zijn ze hier in Laos vergeten de feestversiering aan te brengen. De ballonnen op te blazen. En vergeten de toastjes met eiersalade te besmeren en de kaasblokjes van een Laotiaans vlagprikkertje te voorzien.

Die laatste kilometers lopen namelijk bergop. En niet zo’n beetje ook. De stijgingspercentages zijn nog net van het niveau fietsbaar. Maar veel gekker moet het niet worden. Haarspeldbocht, na haarspeldbocht, na haarspeldbocht stijgen we verder.

Eindelijk hebben we het topje van de berg bereikt. Nu zullen we ons ’s fijn naar beneden laten zoeven. Maar dat is buiten de Laotiaanse waard gerekend, lieve lezer. Want precies op het punt dat we de afdaling willen inzetten staat er een rij wachtenden. We worden opgehouden door een man in een geel hesje en een vervelend puberjong met van die etter en puspukkels op van die slofslippers. ‘Neeh, Hollandsche fietsers, U mag er niet door. Er wordt aan de weg gewerkt, en die weg hebben wij hermetisch afgesloten. Om 17.30 uur heffen we de afzetting op en mag U weer verder fietsen’.

Heel eerlijk. Ik kan vrij goed wachten. Ik heb een behoorlijke hoeveelheid geduld meegekregen. En dat de zon tijdens dat wachten onverbiddelijk op onze hoofden brand, ach, dat valt allemaal best wel mee. Maar goed, het is wel 3 uur en 15 minuten wachten. Echter, wat veel erger is: we zullen de laatste acht kilometer dan in het diepe duistere avonddonker naar ons overnachtingsadres moeten fietsen. En dat is een weinig aanlokkelijk vooruitzicht (het streven is om altijd om - veiligheidsredenen - voor het vallen van de duisternis ergens binnen te zijn).

De rij achter ons zwelt aan. En na een uur wachten trekt de eerste automobilist de stoute schoenen aan. Hij schuift de wegafzetting opzij. En rijdt door. De man in het gele hesje reageert niet. De puberjongen wel. Hij sloft naar de wegafzetting en plaatst deze meer strategisch naar het midden van de weg. Dan volgt een andere auto. De rijdt ook door de afzetting heen. Daarna wat brommertjes. Complete anarchie ligt op de loer.

Zoals dat werkt in dit soort situaties: als hunnie door mogen rijden, dan mogen wullie toch ook doorrijden. Joan trekt de fietshandschoenen aan (en voegt toe, Ik dacht, ‘laat ze de tering krijgen met dat wachten!’) en ik volg haar voorbeeld. We stappen op – kijken vooral niet om - en fietsen langs de wegafzetting.

Er wordt inderdaad over een lengte van 3 kilometer serieus aan de weg gewerkt. De wijze waarop dit gebeurt (mannen die in de volle zon stenen stuk slaan en deze met blote handen in een zelf gemaakte beton vlecht constructie verwerken) maakt diepe indruk op ons. Tjonge, wat een slechte werkomstandigheden……

We laten de wegwerkzaamheden achter ons. En niet veel later vallen we een klein dromerig dorpje binnen. Hier hebben ze een bed voor ons opgemaakt. En is er een douche waar stromend water uitkomt.

En iets te eten vinden zou toch ook moeten lukken.......

Na Hin
Afstand: 57 km