Buschauffeurs zijn klootzakken!! De grootste die er op deze aardbol te vinden zijn.

Deze ietwat stevige uitspraak komt voor U wellicht wat uit de lucht vallen lieve lezer, en ik bied op voorhand mijn excuses aan U aan lieve lezer. Echter, ik het U allemaal fijntjes uitleggen.

Die bussen moeten geweldig duur zijn, dat kan niet anders. Bij de onderhandelingen tijdens het aankopen van zo’n gevaarte moeten er bepaalde onderdelen wegbezuinigd zijn. Dat kan niet anders. Zo vermoed ik dat de remmen het onderspit hebben moeten delven tijdens het aankoopproces.

Ik vermoed dat de onderhandelingen ongeveer zo verlopen zijn: ‘Ok, ok we zijn het eens over de prijs, hand erop. U krijgt geleverd een bus, stoelen, twee automatisch openslaande deuren, een stuur, een versnellingspook, een toet toet toeter, maar de remmenlaten we achterwege. Die accessoire leveren we niet mee. Dat lukt domweg niet voor de afgesproken prijs’.

Potdomme. Ze rijden als gekken die buschauffeurs. Ze knallen binnen en buiten de bebouwde kom zonder af te remmen met hoge vaart door en remmen voor twee Hollandsche fietsers: ho maar!

Helemaal onbekend ben ik er niet mee. Op eerdere fietsreizen heb ik reeds enige ervaring opgedaan met onze niet remmende busvrienden. Ik heb dan ook zonder veel moeite een top 4 voor U samengesteld, hierkomtie:

Op 1 staan buschauffeurs in Sri Lanka (daar had er 1 ons enkele jaren geleden bijna overhoop gereden….)
Op twee: Peru en Bolivia (maar waarschijnlijk heel Zuid Amerika): wat een kamikazepiloten zijn dat!
Op drie: Nepal (geen woorden voor.....)
Met stip komt Laos op vier binnen.

Goed opletten dus!!

We zochten vanochtend naar iets van een ontbijt, maar niet nadat we opgestaan zijn. Anders zou de volgorde wat raar overkomen en zou dat wellicht hiero her en der wat vragen kunnen oproepen.

We hebben gek genoeg minder spullen bij ons dan wanneer we een maand gaan fietsen. We hebben geen tent bij ons, geen stoelen, geen regenpakken en geen kookgerei. De inschatting was dat bij het fietsen in Azië we al die spullen niet nodig zouden hebben. En omdat we zelf dus niet kunnen koken deze reis is het daarom wat meer zoeken naar eten.

We scoren niet ver van ons overnachtingsadres een omelet. De onvermijdelijke gestoomde rijst en noedels – die er standaard bij geserveerd worden – slaan we deze ochtend vriendelijk af. Met het binnen knagen van de omelet (met gesnipperde groene pepers) kunnen we voorlopig wel vooruit.

We stappen op en gaan verder waar we gisteren gebleven waren. Het volgen van de weg die voert naar de hoofdstad van Laos: Vientiane. We hebben nog ruim 100 kilometer af te leggen. En dat gaan we in twee dagen doen.

Laos is overwegend (60%) boeddhistisch. En dat is te merken aan de vele tempelcomplexen, monniken in oranje gewaden, en andere vaak kleurrijke uitingen waar we aan voorbij trekken. Voorbij ja, want bij elke tempel stoppen zou betekenen dat we een verlenging van een jaar of twee van onze reis moeten aanvragen. En dat zouden wij wel willen, maar of onze werkgevers daar zomaar mee akkoord gaan…..?!

Maar van tijd tot tijd stoppen we en bezichtigen we een tempel. Het schijnt dat elke man in Laos die zich boeddhist noemt verplicht enige tijd in zo’n tempelcomplex moet wonen en dienst doen.

We trekken voort en doen ons tegoed aan de vele lekkernijen die langs de weg verkocht worden.

Ik ben een groot liefhebben van desolate plekken. Iets wat ooit iets was en wat een functie had, en dat plots verlaten en achtergelaten is.

In Oldebroek stond ooit een melkfabriek die tot ver in de jaren tachtig gebruikt werd. Boeren brachten er hun melk. In de fabriek werd de melk verwerkt. Zomaar opeens verloor de fabriek zijn functie en stond het gebouw leeg. Het heeft tientallen jaren leeg gestaan. Prachtig vond ik het. Bomen groeiden naar verloop van jaren het gebouw uit.

In Laos gebeurt dit met benzinestations.

Ik weet niet hoe het werkt, maar het lijkt erop dat iemand s’ ochtends nog de dagprijzen op het bord heeft ingegeven, en dat ‘s middags de chef langkwam (deed ie nooit) met de mededeling dat het benzinestation per direct ging sluiten. Want zo treffen wij het aan. De laatste brandstofprijzen staan nog op het bord.

Joan moet een sanitaire stop en dat kan prima bij dit benzinestation. Er staat geen rij, je hoeft geen kaartje te kopen, je kan ze doorlopen.

En nu zou ik graag schrijven dat we verder trokken en dat waren we zeker en vast ook van plan. Ware het niet dat een lekke band roet in het eten gooit.

De achterband. En dat is bij het merk Santos waar wij op rijden: gekloot. Je moet namelijk het hele achterwiel demonteren. En dat kan je niet doen voordat je het frame aan de onderzijde losdraait, de ketting slap legt, het easyfix setje loskoppelt en het hydraulisch remsysteem demonteert. En ik kan U zeggen lieve lezer: dat schrijf je sneller op dat dan je dat in de praktijk net zo snel fikst.

Ik leg er – onder toeziend oog van het plaatselijke bandenplak buurtcomité - een nieuw binnenband op. Plakken van de lekke band doen we later wel.

Na een uurtje klooien kunnen we verder. De tot nu toe glad geasfalteerde weg verandert in de hobbelige vol met gaten weg. Door het gesleutel aan mijn fiets (in bijna 40 graden klein nulletje C) ben ik wat uit mijn fietsritme geraakt. We vallen een eettentje binnen en bestellen rijst, ei, soep, flessen water en houden een ruime pauze.

Daarna stappen we op en gaan we avondeten en ontbijt voor de volgende dag regelen. De afgelopen dagen was er op dat gebied moeizaam iets te vinden, maar verdikkie we treffen een heuse supermarkt met een automatische schuifdeur, die overigens qua assortiment niet al teveel te bieden heeft.

Naast deze supermarkt is een plek waar de lange afstand bussen een korte stop houden. Passagiers kunnen een supersnelle sanitaire stop houden en snel iets eetbaars scoren. Maar wel snel, want ja, de ongeduldige chauffeur drukt al weer op z’n toet toet toeter. Afknijpen en snel instappen dus voor de passagiers……..

Ons oog wordt getrokken naar een zilverkleurig tempelcomplex, waarvan Joan zegt dat het wel wat weg heeft van een Efteling attractie. En daar wil ik het even met U over hebben lieve lezer.

Vlak voordat we onze reis begonnen introduceerde onze Hollandse Efteling jongens en meisjes een nieuwe attractie: Danse Macabre (ik moeste het even voor U opzoeken lieve lezer, er gaan dagen voorbij dat ik de Efteling niet met een bezoek vereer).

Nu las ik op NOS.nl dat mensen meer dan 3,5 uur in een rij hebben gestaan voor deze attractie.
Lieve lezer, dit is toch het beste bewijs dat marktwerking in de zorg desastreus uitpakt. Dat duizenden van die randdebielen in alle vroegte uit hun bed rollen, in een auto stappen, onderweg nog dure brandstof tanken, een veel te duur parkeerkaartje kopen, bij de kassa een kaartje kopen a’s 54 euro p.p.en dan uren in een rij gaan staan voor een attractie in de Fucking Efteling. Ons zorgsysteem faalt. De geestelijk gezondheidszorg bevind zich aan de afgrond van een diep ravijn. We gaan ten onder. Het hele land gaat ten onder. Randdebielen!!! Dat zijn het!!!!!!!!

Wij kopen geen kaartje staan niet in een rij maar staan met z’n tweeën naar dit bijzondere sprookjesachtige tempelcomplex te staren. Waarvan we niet kunnen bepalen of het nu mooi of niet mooi is.

De voorgaande 170 kilometer fietsten we op glad asfalt. Maar sinds een kilometer of 20 worden we ruw door elkaar geschud. De kwaliteit van het wegdek is ….eh…..avontuurlijk. Dat is de meest positieve beschrijving die we er aan kunnen geven. Tjonge jonge, wat een gehobbel en gebobbel. Onze botten worden ruw door elkaar geschud.

We hebben nog 1,5 kilometer te fietsen op de RommeldeBommel & RammeldeBammel weg als……….mijn achterband opnieuw leegloopt. Potdomme. Het hele feest kan weer opnieuw beginnen.

Gelukkig vind ik de oorzaak nu wel. In de achterband steekt een minuscuul klein ijzerdraadje. Die veroorzaakt de lekkage-ellende.

Des avonds gaan we op zoek naar eten. En dat lukt deze keer vrij snel.

Ik kan U zeggen: het was niet al te duur, de bereiding ging tegen de verwachting in best wel snel, het vlees was mals en de smaak was goed te doen.

MIAUWWWWWW!!!!

Afstand: 51 km