Wij zijn niet de doelgroep.

Verre van dat. Joan komt qua leeftijd nog het dichtstbij. Maar ik ben er een aardig eind van verwijderd.

Er lopen hier best veel Westerse toeristen van een jaartje of 25. Van die vlotte jongelui, los in de heupen en in voor plezier en activiteiten. En dan is dit the right place to be. Je kunt hier raften, slingeren als een aap aan een ZIP line, tours boeken die je naar toppen van bergen of spelonkachtige grotten voeren. Je kunt in een luchtballon over de bergen zweven, in zo’n propeller zweefding als een roofvogel door de lucht cirkelen, met rubberen banden de rivier af en ondertussen barretjes aandoen waar je gezellige alcoholische versnaperingen kan nuttigen en nog veel meer hippe vlotte activiteiten waar Joan en ik ons – na rijp beraad – maar niet aan wagen. Na gedane arbeid zijn er des avonds fancy restaurantjes met hippe muziek. De menukaarten variëren van Mexicaans tot Thais. Je kunt hier alles eten waar je maag van knort.

Ik zit het wat aan te kijken.

Verdorie, die jongelui zijn nu een stuk slimmer dan toen ik 25 jaar oud was. In plaats dat ik in Laos mezelf goed zat te vermaken, werkte ik op tuincentrum/hoveniersbedrijf de Vollehof in Wezep. En zat wekenlang op m’n knieën in een - van doorzichtig landbouwplastic opgetrokken - tuinkasje, vaste planten en  coniferen te stekken. Met mijn onafscheidelijke radio in de buurt, die op dinsdagmiddag afgestemd stond op de VARA (in de tijd dat elke omroep nog een vaste radio-dag had). Die hadden de leukste muziek. Elke donderdag was het TROS dag, met s’ middags: vijftig pop of een enveloppe. Gepresenteerd door Tom Mulder. Wat had ik daar een bloedhekel aan.

Toch staat het - waar wij nu zijn – lichtjaren af van het Laos waar we de afgelopen dagen doorheen zijn gefietst.

Op een allerbelabberdst wegdek – waarop het moeizaam maar mooi fietsen was - baanden wij ons de afgelopen dagen een weg door een heuvelachtig en bosrijk landschap. We kwamen door stoffige dorpjes met haar vriendelijke inwoners. Soms was er geen eten voorhanden, maar dan werd er heet water voor ons gekookt om een noodlesoepje te maken. En dat maakte dat we weer verder konden. Heuvel op, heuvel af. En ene dorpje achter ons latend, om vlot daarna het volgende dorpje weer te begroeten.
 

Deze mooie zijde van Laos staat ver af van de glitter en glamour backpackers wereld waar we ons nu in bevinden.

De glitter en glamour was hier 1,5 week geleden trouwens ver te zoeken. Sommige lieve lezers hadden ons in persoonlijke berichten al gewaarschuwd. In Vang Vieng (want daar zijn we) zijn 1,5 week geleden 6 toeristen om het leven gekomen: twee Denen, een Amerikaan, twee Australiërs en een Brit. Er is methanol in hunnie drankje terecht gekomen, en daar zijn ze aan overleden. Het was 1,5 week geleden vrij prominent in Nederland in het nieuws.

Helemaal onbekend is dat aanlengen van alcohol met methanol in Laos niet. Kees van der Spek (RTL) heeft er als ’s een reportage over gemaakt. En daarbij ook aangegeven welke gevaren er schuil gaan in het drinken van een degelijk drankje.

Toeristen worden door de vele hotels hier gelokt met een zgn. happy hour. Tussen 14 en 16 uur, twee drankjes voor de prijs van 1. Of soms zelfs worden drankjes gedurende een uur gratis verstrekt. Om dat betaalbaar te houden/de kosten te drukken wordt een truc uitgehaald. Alcoholische drankjes worden aangelengd met methanol.  Methanol zit onder andere in spiritus. Het wordt ook wel brandalcohol genoemd. Dit spulletje verkeerd stoken of in de verkeerde verhoudingen mengen kan dodelijk zijn.

Bij het naderen van Vang Vieng hebben Joan en ik het er over.

Je dochter is 19. Vorig jaar mocht ze voor het eerst zonder ouders op vakantie maar dan wel met een groep vriendinnen. Dat was haar niet zo goed bevallen en dit jaar wilde ze alleen. Alleen naar Azië en naar het avontuurlijke Laos. Haar eerste trip.

Vrolijk en goed gemutst stapte ze op het vliegtuig. Haar bezorgde ouders achterlatend, die hun kind nu echt moeten loslaten. En dat loslaten gaat 999.999 van de 1 miljoen keer goed. En nu dus niet. Er is iets bij haar drankje aangelengd (per ongeluk of niet) en dat is haar fataal geworden. En vijf anderen ook. Wat lijkt me dat een vreselijk bericht dat je dan als ouders dan te horen krijgt……..

Het is allemaal in 1 hostel gebeurd. Het is niet ver van ons hotel. Ik zoek het hostel op en zie dat het gesloten is. Er hangt een doek met met een weinig fijnzinnige tekst aan het hek. 'Until problem is resolved...........'. Ja de Laotiaanse overheid weet er fijntjes woorden aan te geven. De eigenaren zijn vorige week door de politie opgepakt en voorlopig kun je er geen kamer boeken. En dus ook geen aangelengde drankjes drinken……. En dat lijkt me meer dan goed nieuws!

Vanochtend ben ik met mij hoofd tegen de scherpe rand van een golfplaten dak aan gelopen. Aanvankelijk leek het mee te vallen, maar Joan die meer zicht had op de schade dan ik, schrok zich een hoedje van papier. We hebben wat in de rondte gesproeid met jodium en wat pleisters bovenop mijn kop geplakt. In de hoop dat de wond de komende dagen zal herstellen.

Maar al met al bezien – en als je dat vorige bericht in ogenschouw neemt – valt dit allemaal reuze mee.

Nee, we zijn niet echt de doelgroep hier. We voelen ons er niet at home. Morgen trekken we verder noordwaarts, in de richting van Luang Prabang. Richting mooie natuur, fijne landschappen en lieve mensen.

En hopelijk zonder aangelengde drankjes.

Veng Viang
Afstand: 25 km