Na 70 zeer inspannende fietskilometers knijpen we in de remmen.

En dat knijpen in de remmen is maar goed ook, want waar de druk van de remblokken de velgen tot stilstand dwingen, staan we precies recht voor ons hotel. Het is goed om te merken dat met ons gevoel voor timing – ondanks de zware inspanningen van vandaag - nog niets mis is.

We zijn in Luang Prabang.

‘U zegt, lieve lezer: dat kan u niet schelen? Al waren we in Tietjerksteradeel? Al fietsten we rond de hunebedden in Borger? Al reden we rondjes op het kerkplein in Oegstgeest? U zegt, hoor ik het goed: het zal U een Laotiaanse worst wezen?

Tjonge jonge, wat een vijandigheid. Dat had ik van U niet verwacht.’ We hebben het toch al die jaren altijd best fijn met elkaar gehad?!

Ik zou de confrontatie met U aan kunnen gaan lieve lezer, maar ik bijt het puntje van mijn tong af. Laat ik de verstandigste zijn. Ik stel voor dat we tezamen de reset knop indrukken en eventjes opnieuw beginnen.

Luang Prabang dus.

Als je kaart van Nederland voor je neemt ligt Luang Prabang waar Zwolle ongeveer ligt. In het hart van Laos. Luang Prabang is een stad met maar 47.510 inwonende piepeltjes en is gelegen aan de Mekong in de provincie Luang Prabang heeft een rijke historie. Het is qua inwonertal de vierde stad van het land.

We werden vanochtend om 6.30 uur gewekt en hebben onze fietstassen bij elkaar gezocht en ingepakt. Het begint een routineklusje te worden.

De kamer waar we de afgelopen nacht sliepen was van alle basisgemakken voorzien. Er stond een bed. Het had een WC. Maar dat was het ook. Geen airco. Geen WIFI. Geen warm water. Toch hadden we het geweldig naar ons zin. Het dorpje oogde vriendelijk, de bewoners waren dat ook en het uitzicht was magnifiek.

Kort voor vertrek vanochtend bakte de eigenaar van het Guesthouse nog wat eieren voor ons. En dat moest voorlopig genoeg zijn om de tocht van 70 km te aanvaarden.

We dalen vandaag van ruim 1500 hoogtemeters naar iets van 300 hoogtemeters. Nu hoor ik u denken: ‘dat wordt een makkie vandaag Joan en Gerrit’. Nouwwww, lieve lezer: u gooit de pijl niet helemaal in het midden van de pioenroos.

Over de eerste 10 kilometer hebben we meer dan een uur gefietst. We daalden eerst wel een ietsje. Maar stegen daarna weer naar 1500 hoogtemeters. Toen daalden we naar 1300 km. En toen stegen we weer naar 1450 hoogtemeters. U begrijpt: heel veel plezier van dat dalen hadden we vooralsnog niet.

Daarna sloegen we rechtsaf naar weg nummer 4.

Deze weg ging op en af. Het is zoals mijn leraar (meneer Boverhoff, dikke man met geweldig veel humor) op de hoveniers vakschool zei bij praktijkles tuinen aanleggen, als we een gazon moesten egaliseren: hij zei, ‘naast elk gaatje, ligt een bultje’.

En zo is het met dit deel van de route ook. Het is fietsbaar, maar na verloop van tijd gaan die venijnige op en af heuvels je lelijk in de kuiten bijten. Ook mentaal kan dat steeds maar op en af fietsen een dingetje worden.

We komen door de fraaiste dorpjes en haar vriendelijke bewoners. Het is geweldig genieten in dit deel van Laos.

Uiteindelijk komt deze weg (het is dan 14.00 uur, stekende zon, 35 graden +) uit op weg 13. Hier houden we een flinke pauze en eten een bord nasi weg. Gebakken rijst met ei kun je in Laos – waar ze het aanbieden - prima kopen en eten. De nasi doet mij terugdenken aan mijn moeder. Zij maakte het elke zaterdag. Mijn moeder – de trouwe lezers weten dit inmiddels – was de liefste moeder van de hele Wereld, maar geen - ik herhaal dit met weinig plezier - geen culinair wonder. Toch kon ze een heel behoorlijke nasi op tafel toveren.

Ondanks het wat stroeve begin van deze bijdrage aan het weblog heb ik heb een tip voor U, lieve lezer. Sinterklaas en Kerst staan inmiddels voor uw deurmat. Mocht U gasten hebben uitgenodigd, en hetgeen u van plan was voor hen te bereiden dreigt volledig te mislukken (bv. de eigengemaakte chocoladeletter is verbrand, de kerstkalkoen bleek nog niet dood toen u ‘m opdiende, zomaar een paar voorbeelden van mislukte gerechten die mij wel ’s zijn overkomen). Hier komt de tip: gooi er satésaus over! Echt waar; satésaus maakt alles lekker. Uw gasten zullen u prijzen voor uw culinaire kunsten. 100% succes gegarandeerd.

In Laos is deze fles (zie hierboven) chilisaus gelijk aan het effect van de satésaus. Het maakt een nasi superlekker. De flessen staan altijd en overal op tafel in restaurants. Jammer dat mijn moeder deze truc niet gekend heeft………

Het is maar goed dat we tijdens het kauwen van de nasi nog niet weten wat ons de laatste 20 kilometer van deze fietsdag te wachten staat. Maar daar komen we – en U ook lieve lezer – nu spoedig achter.

Kijk dat hele fietsen, dat kunt u ook! Geen probleem. U trekt u eigenste karretje uit de schuur, doet een drupje olie op de ketting, gaat op het zadel zitten en trappen maar. Tot zover gaan probleem.

Als je dat redelijk onder de fietsknie hebt dan kun je datzelfde prima in een ander land doen. Ik zou persoonlijk eerst even proefdraaien met een rondje Drenthe. Of een sightseeing tour door Biddinghuizen. Of ………nou ja, zoek zelf maar een fijne locatie om te oefenen.

En als dat bevallen is dan kun je prima de grens oversteken. En als je daar op je fietsje stapt en de ketting strak trap, dan zal je zien, dat gaat daar ook prima.

De werkelijke uitdaging zit ‘m minder in het fietsen zelf. Het zit ‘m meer in de randzaken. De dingen die rond het fietsen spelen. Kan ik onderdak vinden? Waar vind ik water? En waar is iets eetbaars te vinden? Hoe verhoudt ik mij tot de brandende zon? De hoge temperaturen of zo soms de verzengende hitte? De hoge luchtvochtigheid. Maar ook, hoe ga ik om met bedelende kinderen, kuitbijtende honden. De verdomd hoge bergen? Langsrazend verkeer. En de twijfelachtige kwaliteit van de wegen?

En zo’n uitdaging ligt de laatste 20 kilometer (ook nooit de eerste 20 kilometer, neeh altijd als je tot op de draad versleten bent) op ons te wachten.

Het Laotiaanse wegdek reken ik tot een van de slechtste waar ik ooit gefietst heb. In 2011 fietste ik door Pakistan. Daar heb je de gevleugelde uitspraak: ‘Pakistan kent bestemmingen, er lopen alleen geen wegen naar toe’. Laos kan zich zonder moeite scharen in de rij waar Pakistan in staat. En komt daarmee op stip binnen op plaats 2.

Zo zout heb ik het nog niet gegeten op mijn fietsreizen. Elk kort strookje glad asfalt wordt hier afgewisseld met grote gaten, gravel en grote ronde stenen waarop je botten door elkaar geschud worden. Fiets en materieel worden danig op de proef worden gesteld. En daarbij: je komt erg moeizaam vooruit. (en nee, bovenstaande foto geeft bij lange na niet hoe catastrofaal het wegdek daadwerkelijk is.....)

De laatste 20 kilometer zijn een echte struggle. Doorbijten tot op het tandvlees, afkluiven tot op het bot.

Behoorlijk afgedraaid komen we tegen 16 uur bij ons hotel aan. We waren om 7.30 uur aan de fietsdag begonnen……..

Door ervaring wijs en rijk geworden: vanavond geen ingewikkelde vraagstukken en/of onderwerpen agenderen. Lekker douchen, eten, ontspannen en hopen dat alle botten in onze lichamen weer hun oude plekje terugvinden in onze lijven.

En mocht dat niet lukken, dan gooien we er gewoon een emmer satésaus overheen.

Daarmee komt alles goed.

Tot slot: de eerste en tot nu toe enige vogelverschrikker die ik in Laos heb mogen fotograferen:

En daar ben ik heeeeeeeel blij mee!!

Luang Prabang
Afstand: 70 km