Het is 21.17 uur. Het is aardedonker. Krantenknipsels waaien over straat. De warme bergwind waait door mijn haar (wat er nog van over is, ik hoor toch niemand lachen?). Zwoel. Het lichaam wil gaan rusten maar de geest staat nog fier rechtop.

Normaal ben ik een hele goede slaper. Ik droom wat af. Degene die de wekker het levenslicht heeft laten zien, zal door mij niet teleurgesteld worden. Echter, de afgelopen weken wil het slapen nog niet al te best lukken. Een combi van een grote hoeveelheid prikkels, belevenissen, matige matrassen, een overdosis cola, hitte en vreemde geluiden. Dat zal het wel zijn.

Ik ben vanmiddag in Chilas aangekomen. Chilas is een klein, stoffig, heet dorpje. Gelegen langs de Karakoram Highway (KKH). Of beter gezegd. De KKH loopt er dwars door heen te stoffen. Het is tevens de doorgaande weg naar China. De enige.

Het is al weer een kleine week geleden dat ik besloot om de KKH te verlaten en een doorsteek te maken. En eerlijk is eerlijk; die doorsteek was van een buitengewone schoonheid. Maar eerlijk is ook eerlijk: het was geweldig inspannend. En eerlijk is misschien nog wel eerlijker dan eerlijk: ik heb de laatste (vandaag) 80 km een jeep moeten regelen. De inspanningen werden te groot, de passen te zwaar.. Of de inspanningen te zwaar en de passen te groot. Ik weet het even niet. Over die 80 km. heeft de jeep 5,5 uur(!) gehobbeld, geschud en zo af en toe een poging gedaan tot voortbewegen. Als je vanuit Biddinghuizen naar Parijs rijd, en je geeft goed gas.......(je hoeft overigens, als je Parijsplannen hebt, niet perse eerst naar Biddinghuizen te rijden, je mag ook gewoon vanuit je woonplaats vertrekken, maar woon je in Biddinghuizen dan kan het handig om .... afin.....)

Het wegdek was op grote delen gedeeltelijk of grotendeels weggeslagen. Daarom heet het waarschijnlijk ook 'weg-dek'. Anders had het net zo goed blijf-dek kunnen heten. Of ik-loop-heus-niet-weg-dek.

Of, ik-lig-hier-nu-eenmaal-goed-en-ik-ga-heus-niet-weg-dek (vul zelf maar aan, de meeste originele oplossing wint een veertien-daagse geheel verzorgde va.....shit accu leeg).

Vlak voor Chilas (waar de Karakoram Highway doorloopt) was het wegdek volledig weg. Een wonderschone, waanzinnige maar bepaald niet ongevaarlijke omweg (10 km.) door de bergen was het gevolg. Nog nooit ben ik zo lang en zo kort, langs kilometers diepe ravijnen gereden. Ik zou graag zeggen dat mijn vertrouwen in de jeepdriver gedurende de rit tot ongekende hoogten steeg. Echter dit is niet het geval.

Een bijspijkercursusje hoe-blijf-ik-met-mijn-jeep-een-beetje-uit-de-buurt-van-het-

als-ik-er-in-val-dan-ben-ik-hartstikke-dood-ravijn zou voorwaar aan deze bestuurder besteed zijn.Ik hoop maar dat deze pakkende en wervende marketingtekst op een folder past. Hoe dan ookL aanmelden deze gast. Alsnog! En mocht er een wachtlijst bestaan (wat voorstelbaar is) zou ik deze Jenaap (meneer) voorrang geven. Gewoon laten voorkruipen! Voor deze ene keer dan.

Wat een onwaarschijnlijk mooie dag was het. Enerzijds was er de teleurstelling van de jeep-cappitulatie. Maar dat kon echt niet anders. Snel had ik het vizier op de genieten-modus staan. Wat een schoonheid. Rauw, hees en stil.

Nu nog proberen de geest te vellen.

'het zien duurt een seconde, de gedachte blijft voor altijd'