Twee mensen. Of meer. Die op dezelfde plaats. Precies hetzelfde zien. Op hetzelfde moment. In dezelfde situatie. En dat die twee mensen die specifieke situatie toch anders interpreteren. Daar een verschillende mening over vormen. Dat anders zien

Ik voel bij u een zekere behoefte aan enige toelichting. Dan kan.

Op zaterdagmiddag ga ik wel 's bij mijn favoriete clubje kijken. Voetbal.
De Wezeper Hattermerbroeker Combinatie. Maar omdat dat voor geen meter klinkt bij het toejuichen van 'onze' matadoren of 'gladiatoren' zo u wil, hebben we een afkorting bedacht. WHC. 'Als leeuwen die Blauwwitten'. Wat dan weer refereert aan onze fantastische clubkleuren. Maar het kan ook de kleur zijn dat ons bloed inmiddels heeft aangenomen. U begrijpt, hier spreekt een supporter!!

Op zo'n zaterdagmiddag staan er toch al gauw .....een mannetje of duizend de wedstrijd te aanschouwen. Daarom heten het ook aanschouwers. Moet je 's opletten als het vlag- en iets later het fluitsignaal voor buitenspel klinkt. De reacties! En vooral de diversiteit van de reacties. En hoe daar dan over gediscusieerd wordt.

Opmerkelijk. Iedereen kijkt namelijk naar de dezelfde situatie. Misschien vanuit een iets ander perspectief. Maar toch. Iedereen kijkt naar hetzelfde. En toch zijn de meningen verschillend. Van meters buitenspel, tot die scheids is een eikel, moet een bril, is een rugridder, is een wijf.....(teksten heb ik niet verzonnen, dat is wat mensen roepen, voor klachten, graag in de rij van dat andere loket. wel graag achteraan aansluiten, het is er nogal druk).

De PVV heeft in zijn partijprogramma de totale afschaffing van het ontwikkelingssamenwerkingsbudget neergepend.

'Overgangetje he?!'

Afschaffen. Niet meer nodig. Geldverkwisting. Ons land heeft zelf problemen zat. Nederlanders eerst. Geldkraan dicht. Stopzetten. En wel onmiddelijk!

Ik ben nu zo'n zeven fietsdagen onderweg in Nepal. Het platteland. En ik heb het gezien. En dat ik 'het' zie is geen buitengewone prestatie van mij. Je ziet het namelijk overal. En ik wil dat Geert het ook ziet. Geert W. Gezellig. Samen. Met z'n tweetjes. Geert en ik. Ik en Geert. Naar Nepal. Hoeft niet op de fiets. Gewoon vliegen. Eerste klas. En dan met een luxe fourwheel-drive bezoeken we een Nepalees dorpje. Op het platteland. Willekeurig. Niet van tevoren bedacht. Geregisseerd. Of voorbereid.

En als we dan aankomen. Dan stappen we uit. En lopen we naar een huisje. En gaan we heel dicht tegen elkaar staan. Lekker knus. Dat we de situatie nagenoeg vanuit hetzelfde perspectief kunnen waarnemen. Dit om eventuele perspectiefruis te voorkomen. En dat we dan gedurende tien minuten het leven van de bewoners waarnemen. En de omstandigheden waarin ze wonen. De uit hout opgetrokken wanden. Dichtgesmeerd met leem. Daken bestaande uit golfplaten. Of riet. Of plastic.

Met zo hier en daar wat gaten er in. En mensen die wat hout bij elkaar sprokkelen om wat vuur te maken om zich te kunnen warmen. En kinderen die zich met rivierwater moeten reinigen. Vervuild. En verder kijken naar alles wat zich binnen die tien minuten op dat moment, op die plek afspeelt.

En dat ik dan na tien minuten aan Geert vraag wat ie heeft gezien. En dat ie dan eerst nog wat tegenstibbelt. Nog wat zeurt over een poort. Een oprijlaan. Een grindpad. En bedienden. En dat die gaten in het dak net zo goed kunnen zijn voor ontluchting (want te vochtig wonen is niet zo gezond voor een mens). En dat dat hout ook best voor de open haard zou kunnen zijn, met een wijntje en wat stokbrood een beetje warmpjes tegen elkaar aan.........

En dat we dan samen gaan kijken of dat ook echt allemaal zo is. Geert en ik. Ik en Geert. Controleren. Of dit echt is.Wat Geert heeft gezien. En dat we dat dan niet kunnen vinden. Die toegangspoort. En die oprijlaan. En er wil maar geen grind onder Geerts schoenen kraken, en de openhaard is in geen velden of wegen te vinden, laat staan gebruikte wijnglazen en de kapjes van het stokbrood.......(Geert beschadigd zijn verhemelte altijd aan die verdomde 'kapjes' en snijd ze er altijd af, hij kan zich goed voorstellen dat andere mensen dat ook doen, vandaar dat ie er zo scherp op is.....)

En dat Geert dan uiteindelijk schoorvoetend toe moet geven dat we.....hetzelfde zien.

En dat we daarna weer naar Nederland afreizen. Tweede klas. Geert vind eerste klas reizen inmiddels onnodige geldverspilling. Geert is overigens wat stilletjes tijdens de reis. Dat valt op. In Nederland aangekomen grijpt Geert de eerste beste mogelijkheid aan om het ontwikkelingssamenwerkingbudget op de agenda te zetten. En Geert laat een heel ander geluid horen. Hij heeft 'het' namelijk gezien. Gezien hoe het is. Gezien wat velen zien.

Een van die velen is Jan Pronk (mijn moeder zijn altijd Jan Dronk, hij schijnt vroeger een drankprobleem te hebben gehad). Oud minister van ontwikkelingssamenwerking. En nog veel meer. Laat ik mijn bewondering voor deze man meteen maar onder de stoelen of banken vandaan steken. Die is groot. Heel groot.

Lowlands 2011. In een hele grote tent mogen vooraanstaande figuren een gastcollege verzorgen. The Lowlands University. Jan Pronk stond geprogrameerd voor de zaterdagmiddag. Ik zat vooraan. Meneer Pronk gaf een college over ontwikkelingshulp.

Een goed verhaal. Van elke emotie ontdaan. Bevlogen. Gedreven. Goed onderbouwd. Planmatige aanpak. Geweldig inspirerend. Zeventig jaren jong. En nog steeds overtuigd van het feit dat het anders kan. Anders moet. Hele globale conclusie: Wereldwijde aanpak en wat geld.

En ik heb ook een idee ontwikkeld. Minder hoogdravend. Wel praktisch. En ja, het kost ook wat geld. Daarom zamelen we geld op TV. We doen gewoon een gezellige familiequizavond, gepresenteerd door Caroliene Tensen (u begrijpt dit is potdomme een stevige concessie mijnerzijds, maar goed, het doel heiligt het middel).

En met het ingezamelde geld kopen we de marketingjongens en – meisjes van Coca Cola op. De hele afdeling. Waarom? Op mijn verschillende fietsreizen heb ik gemerkt dat je overal ter wereld, zelfs op het meest afgelegen verlaten plekje of topje van een bergpas, nog wel een lauw flesje cola te krijgen is. Als dat kan. Met Cola. Als dat mogelijk is. Als die jongens en meisje dat voor elkaar kunnen krijgen. Dan moet dat toch ook met andere zaken kunnen dan Cola. Bijvoorbeeld voedsel: rijst, groente, fruit. Of medicijnen, voorbehoedsmiddelen en nog veel meer en andere meuk. Voor mijn part leveren we het tegelijkertijd met de cola af. Scheelt in de reiskosten.

En mocht de Coca Cola Kumpenie iets teveel tegenstibbelen. Dan gaan we over op Plan B. Dan kopen we gewoon de marketingafdeling van een willekeurig Nepalees mobiel telefoniebedrijf op. Die mobiele telefoonwinkeltjes zie je namelijk ook overal hier. In het meest afgelegen stoffige dorpjes staat wel zo'n winkeltje. Als dat ze dat voor elkaar kunnen krijgen..........

Terug naar Geert. Plaats delict: de tweede kamer. Zijn pleidooi is vurig. Gedreven. Bevlogen zelfs. Tijdens het spreken verlaten straaltjes speeksel zijn mond. En hij slaat met zijn vuist op het cateder. Niks afschaffing of vermindering van de hulpgelden. 'Ben je belazerd'. 'Knettergek zijn jullie', schreeuwt Geert uit (Geert gebruikt dat soort woorden......zelfde loket......).

Niks ervan. Andere richting uit. Opschalen. Elke Nederlandse belastingbetaler gewoon een knaak extra. Op jaarbasis. En dat komt dan ten goede aan Nepal. Of aan deel van de Pakistaanse bevolking. 'En zo niet, dan leggen we een bom onder het kabinet', dreigt Geert.

M. Rutte en zijn vriendjes zijn het er helemaal niet mee eens. En stribbelen nog wat tegen. Mompelen nog iets over een druppel en een gloeiende plaat. Maar buigen het moede gedooghoofd. 'Als Geert het wil......'

'Ja. Dat zou wat zijn'.

Maar ik denk het niet. Geert zal het wel anders zien. Iets met buitenspel of zo.

'een druppel op een gloeiende plaat geeft ook stoom'