U gelooft het vast niet. En toch is het zo.

Ik sta momenteel in een authentiek (met toch wel met de nodigenadruk op 'AU' van authentiek.....wanttzitnogalkrapintkruus) Incakostuum..........ja hoe schrijf ik dit zonder mezelf helemaal belachelijk te maken.......eh.....een soort van ........danspasjes te maken. Ja. Wel in een groep he! Dus dat je niet denkt dat ik helemaal alleen voor *** sta.

Schijnt allemaal vrij authentiek te zijn. Dat dansje. Alleen dan niet helemaal hoe ik het sta te doen. Echt! Ik kan er helemaal niks van. Stijve hark als ik ben.
(ik had jullie ZO graag hiervan wat foto's of een filmpje laten zien, maar ongelofelijk maar waar, mijn doorgaans toch zo betrouwbare toestelletje liet het net nu precies afweten. Iets met een lekke lens, een beslagen batterij.....mijn oprechte excuses).

Er zijn overigens ook andere mensen bij die wel foto's van mij wilden maken. Maar die onverlaten heb ik gedreigd dat als ze foto's van mij maken om dan hunnie camera's in het Titicacameer te flikkeren (en u weet inmiddels hoe diep dat is, zoniet dan efffe doorstuderen). Waarop die mensen zeiden dat het wel heeeeele dure camera's zijn. Waarop ik dat weer reageeerde dat ik nooit heb geweten dat je zulke dure wegwerpcamera's hebt. Zo, dat zal ze leren!

Onze grote ziener, zanger, volksmenner (hij wordt vast nog 's de grootste Nederlander ooit) wie kent 'm niet? Wie heeft z'n cd's niet in het mp3-meubel staan: onze eigenste Fransje Bauer (wie gooit er 's een bom op deze sympathieke...........Ik bedoel als Hirosjima ooit een goede reden was om een bommetje of wat op te ..........dan lijkt mij Fra…………... maar goed dit terzijde.

Onze vrolijke Frans zong ooit: 'Het is ook altijd wat, dan weer dit en dan weer dat'. Briljant!!! Hoe bedenkt iemand 't. Wat een tekst. En het rijmt nog ook. En!!! Het is een waarheid als een koe. Zeker voor mij. Op deze dag.

Het wordt nogal een lang verhaal. Zeg niet dat ik u vooraf niet gewaarschuwd heb..... (geen gemiep halverwege van: nou tis wel een lang verhaal!!). Even de tandjes op elkaar. Even doorzetten zei mijn moeder altijd.

Gisteren stond een bezoek aan een (1) van de eilanden gelegen in het Titicacameer: het Taquila-island. Ik had de dag tevoren keurig een kaartje gekocht. 'Stukje voorbereiding mensse'. En was vanzelfsprekend keurig op tijd om op de boot te stappen. Althans, keurig op MIJN tijd. Mijn klokje had zich nl een uur vergist. Laten we het daar op houden. De boot was already gone. Wel getreurd natuurlijk. Maar een uurtje later ging er gelukkig nog een andere boot. En ik kon als verstekeling mee. Met een groepje jongelui. En het werd nog gezellig ook!

Het eiland was op zichzelf de reis van drie uur wel waard (maar morgen meer daarover).

Om 14.00 uur stond de terugreis naar Puno gepland. Omdat ik nog wat leuke plaatjes wilde schieten, was ik de groep ietwat uit het oog verloren. En zij mij. Maar geen probleem. Ik wist waar de boot lag aangemeerd. En een beetje projectleider zorgt dat ie om 14.00 uur knifesharp in het haventje staat. En dat stond ik ook.

Maar heel misschien voelt u 'm al een ietsepietsje aankomen.

Het werd 14.15 uur. Het werd 14.30 uur (inmiddels vertrokken er allerlei andere boten). Het werd 14.45 uur. En mijn groep was nog niet in zicht. En toen begon ik toch wat nattigheid te voelen. En deed maar iets van navraag. Jah!! lieve lezer. Er bleek op het eiland NOG een haven te zijn. Laten we die gemakshalve haventje nummer 2 noemen. En mijn boot had ons in haven 1 afgezet. En was naar haventje noemero 2 gevaren. Om ons daar op te pikken. En dat zal mij ongetwijfeld in vloeiend Spaans te verstaan zijn gegeven. Maar dat is ook in behoorlijk vloeiend Spaans aan mij voorbij gegaan.

Kortom: daar stond Gerritje. Bij haventje nummertje OENO (met de nadruk op .....afin.....u hebt 'm al.....). Alle boten weg. In z'n eentje. Op het eiland. Ik voelde met net Robinson Crusoe. Of hoe heette die knakker en z'n kannibaal ook al weer. Of was het Roodkapje en de negen dwergen met de gelaarsde muiltjes die uit een waterkraan....... Ik kweet het niet meer precies.

Hoe dan ook. Fijn was anders. Nu bleek er in haven 2 nog een (1) boot te liggen. En die zou volgens zeggen nog moeten vertrekken. En ik vond echt alles goed, als het maar niet de Titanic was. Dat gedonder met dat zinken. Daar had ik ff geen zin in. Met dat amateurorkestje. Dat dan een beetje nummers van Frans Bauer staat te spelen. Tijdens het afzinken. Je zal potdomme de laatste zijn die het schip verlaat. Heb je het hele oeuvre van onze sympathieke volksheld moeten aanhoren of ondergaan (om in de sfeer te blijven). 'Ik zou springen'. Echt waar. Tis drommels nog an toe ook geen wonder dat die boot dacht: 'naar de kelder met die meuk'.

Maar goed dit allemaal terzijde. Terug naar de rode draad in dit overigens waargebeurde verhaal. Dat u niet denk van eh.......

Na een uurtje kwamen drie lieftallige damens (2 Australische, 1 Zuid Koreaanse) en hun gids aan gekuierd. Mijn verhaal gedaan. Ik mocht mee. Superlief! Er was alleen 1 dingetje. De boot ging niet waar ik naar toe moest. Dit kleine groepje was bezig met een tour. Een programma. En vanavond stond een housestay op het programma. ik wist het ook niet. Maar een housestay bleek een verblijf bij locals te zijn. Op het vasteland.

Het was mijn enige mogelijkheid om van het eiland af te komen. Dus ja, ik wil zo'n housestay wel 's meemaken. Graag zelfs!! Tuurlijk!!!

Welnu. Lieve lezer. Hier sta ik dus nu. Mijn danspasjes te maken. Ja, we werden zojuist door het hele dorp opgewacht toen we aanmeerden. Die mensen droegen dus die authentieke Incakledij. Met muziek en trommels werden we de heuvel op, door de akkers, naar een veldje, gedirigeerd. En Ja. Toen werden wij (en ik dus ook) in die authentieke Incakledij gehesen. Tja. Daar sta ik dan nu!! Voor LUL!!!!!!!!!

Maar goed. Een beetje afzien hoort er bij. En daarbij. Ik heb een dak boven mijn hoofd. Een bed. Ik ga straks lekker eten bij de mensen thuus (hopelijk heb'n ze UNOX worst, dan krei tog een bietie da tuusgeveul). En morgenochtend om 4.50 uur (ja, u leest het goed), hobbel ik met de eerste lokale bus naar Puno.

Puno. Daar waar het avontuur vanochtend allemaal begonnen is.

Maar eerst moet ik me even wat danspasjes eigen maken.....en ondertussen die verduivelde Incabroek uit m'n kruis proberen te purken........

AdiAUWs!!!!!