Ik ga Islamabad verkennen. Althans, een klein stukje. Kilometer of vijftien. Te voet. Want hoe je het ook wend of keert: wandelend zie je het meest van het minst.

Ik ben net vertrokken uit 'Sitara Market' en wandel nu Noordwaarts. Ik heb een goede dag uitgekozen. Het is vrijdag. Allah wordt geprezen. Elke vrijdag heeft het hele land vrijaf zodat iedereen naar de wekelijkse vrijdagmiddagbijeenkomst in de moskee kan gaan Zonder overdrijven kun je stellen dat op vrijdagen het halve land plat ligt. Winkels zijn dicht. En er zijn relatief weinig mensen op straat.

Het is nog vroeg wanneer ik een eerste opvallend gebouw zie. Een kerk. Normaal bepalen moskeen het straatbeeld. Maar hier staat dus dus een kerkje. Slechts drie procent van de gehele Pakistaanse bevolking is Christen. Een taxichauffeur vertrouwde mij toe dat de Christenen en moslims peaceful naast elkaar leven. Ik sprak iemand anders die dat bevestigde maar ook aangaf dat alle 'mooie baantjes' naar moslims gaan en dat het niet altijd een pretje is om Christen te zijn in Pakistan.

Aan het einde van de weg sla ik linksaf. Tegen een woning staat een half vergane scooter. Vespa. Lichtblauw. Een opknapper. Zou leuk zijn. Maar dan kan ik mijn wandeling niet af maken. Door dus.

Iets verderop hangt was te drogen. Aan een lijn. Kleurrijk. Ik moet wel voor me blijven kijken voordat ik kleurrijk en wel ergens in een put ben verdwenen. Het voetpad is plaatselijk nl erg verzakt. Soms geheel weggeslagen. En niet alle putdeksels zijn aanwezig. Eigenlijk meer niet dan wel.

Het pad loopt geleidelijk aan sterk omhoog. Bovenaan aangekomen sla ik linksaf. Richting sector G5. Blue Area. De diplomatenwijk. Die ga ik overigens niet halen. Qua afstand.

Ik kom bij een groot winkelcentrum. De winkels bestaan uit Farmacie. Kleding. (Geld)banken. Je ziet dat hier vaker. Dat alle disciplines bij elkaar worden gebracht. De dorgisterijen bij elkaar. TV-winkels bij elkaar. Kleding-winkels bij elkaar. Je hebt dus wijken waar je kleding koopt. Terwijl je in een andere wijk moet zijn voor pak 'm beet een goed restaurant. En dan heb je ook meteen keus uit een heleboel.

Bij een beekje staat een taxichauffeur zijn auto te wassen. Dat zie je Pakistanen voortdurend doen. Bij beekjes hun auto wassen. In de bergen doen ze dat precies op de plekken waar het water vanaf de berg over de weg loopt. Er ligt dan zelfs een tuinslag met een spuitmond. Goedkoop. Efficient. Je eigenste prive wasstraat.

Even later passeer ik een sloppenwijk. Veelal bewoond door Afghaanse vluchtelingen. Maar ook Pakistanen die het minder goed getroffen hebben vinden hier onderdak. Er is veel bedrijvigheid. Mensen zijn met was in de weer. Er wordt aan een enkele auto gesleuteld. Kinderen spelen. Lopen over de daken van hun verblijven. Klimmen wat. Spelen verstoppertje. En vliegeren.

Ik kom op een open veldje. Met rondom huizen. Het veldje wordt doorkruist door spontaan ontstane en logische lopende en kruisende paadjes. Een waslijn met was kruist het veld. De zon schijnt vel. Het is benauwd. Zinderend warm. Oosters heet. Enkele geheel in het zwart gesluierde vrouwen lopen van de ene kant naar de andere kant.

Vrouwen en mannen zie je in dit land bijna nooit samen. Veelal zie je mannen in een groep van vier. Of meer. Vrouwen meestal als drietal. Veel vrouwen zijn gesluierd. In een aantal gevallen is het gezicht zichtbaar. Maar het komt ook voor dat slechts de ogen vrij' zijn. Als een man een vrouw tegemoet loop wend zij haar gezicht af. Dat gebeurd ook nu, wanneer ik de drie vrouwen passeer.

Pakistanen heb ik zelden hard zien lachen. Glimlachen wel. Maar voluit schateren. Niet een (1)! Vrouwen gedragen zich schuw. Terughoudend. Dus echte lachebekjes, nou nee. Vermoedelijk hebben ze ook weinig reden tot lachen.

De wet voor het familierecht is gebaseerd op de Islamitische wetgeving (de Sharia). Die pakt voor met name vrouwen zeer nadelig uit. Een voorbeeld: elke vrouw die aangifte komt doen van verkrachting heeft de verplichting om tenminste vier mannelijke getuigen mee te nemen. Doorgaans zijn die er niet, met als gevolg dat de vrouw die aangifte van verkrachting heeft gedaan beschuldigd wordt van overspel. Zij heeft immers zelf aangegeven dat er buitenhuwelijkse seks heeft plaatsgevonden. En ze is niet in staat aan te tonen dat het om verkrachting ging…..

(deze informatie heb ik van de voorzitster van een vrouwenbeweging die zich inzetten voor betere levensomstandigheden voor 'de' Pakistaanse vrouwen, althans voor dat deel dat betere levensomstandigheden wensen)

Ik passeer een speeltuintje. Bij de uitgang staat een taxichauffeur. Hij heeft de voorklep omhoog van zijn gele Suzuki. Pech. Ik vraag hem 'what the problem is'. Fuelproblem, vertrouwd hij me toe! Gelukkig heb ik me vandaag voorgenomen om te wandelen.

Ik ben inmiddels in de Blue Area aangekomen. Hier neem ik iets van rust. Soep. Daarna maak ik een grote lus. Terug naar het beginpunt.

Ik passeer allereerst een beek. Stuw. Een ongeloflijke klere(n)zooi maakt dat de stuw niet meer kan doen waarvoor ie in het leven geroepen is. Mensen gooien rommel overal van zich af. Dus ook in het water. Bij de stuwen verzameld de zooi zich.

Afvalbakken zijn in Pakistan dun gezaaid. In Islamabad heb ik op sommige plaatsen de eerste afvalbakken gezien. En dat na een (1) maand fietsen. Mensen gooien afval gewoonweg van zich af. Ik geef mijn afval vaak aan een verkoper van iets. Die neemt het dankbaar in ontvangst en.... gooit het vervolgens gewoon van zich af. Pakistan heeft een ontzettend groot afvalprobleem.

Ik loop voorlangs een moskee. Het is er druk. Schoenen staan voor de deur. Gelovigen die net aankomen dienen zich eerst rein te maken. Alvorens het heilige deel te betreden. Dit betekend dat het gezicht, de handen, de voeten en de geslachtsdelen gereinigd dienen te worden. Daartoe heeft mijn buiten het heilige deel van de moskee kranen en wasbakken geplaatst.

Uit de luidsprekers schalt het luide en klagerige gezang van een Priester. Ook nu begeleiden de klanken bijna mijn gehele wandeling. Oosterse klanken. Vijf maal per dag. Overal in de wijk (of als het een dorp betreft, in het hele dorp) is dit hoorbaar. De eerste prayertime is om 4.20 of 4.40 uur (k'weet het niet precies, mijn oogjes zijn nog net te klein om rond dat tijdstip op mijn horloge te kijken). Of ik moet gewoon een groter horloge kopen. Is natuurlijk ook een optie.

Bij de ingang van de moskee staat een man met een handkar. Vol met lekkere en spicy nootjes. Wil het lust mag het kopen. Ik sla rechtsaf en kom al weer aardig in de buurt van mijn hotel.

Op een hoek staat een 'open-lucht-kapper'. Hij zit, onfortuinlijk voor hem, net even zonder werk/klant. Maar alles staat klaar om de klus te klaren. Een spiegel vastgepind aan een boom. Een handdoek. Een heuse kapperstoel. En zover ik het kan waarnemen zijn alle gereedschappen voorhanden om de klant 's goed onder handen te nemen. Mijn haar zit goed. Ik ben net geschoren. Dus aan mijn heeft tie ook niet veel. ik loop verder.

Wanneer is linksaf sla zit een man. Wachtend op de bus. Te smullen van een lekkere maiskolf. Ik ga naast hem zitten. Rust. Even. Na tien minuten vervolg ik mijn tocht. Ik loop opnieuw door een speeltuintje. Hier zijn spelende kinderen. En toekijkende ouders. Een geruststellende gedachte: spelende kinderen. Zo hoort het! (tijdens mijn wandeling hebben zeker twintig kinderen aan mij gevraagd om wat geld aan hen te geven).

Een gezin even verderop onderhandelt met een taxichaufeur. Over de prijs. Ze komen er uit. En vertrekken. Ik loop ook verder. Ik kom bij een hockeyground. Er wordt gevliegerd. En cricket gespeeld.

Net als in India en Afghanistan is vliegeren een Nationale passie. De kinderen (jongens) vliegeren met een glaslijn (gemalen pasta en glas). Via allerlei manoeuvres probeert de ene vliegeraar de andere te vellen. Soms geraakt een vlieger in de electriciteitsdraden en wordt de vliegeraar geëlektrocuteerd. Ik hoop maar dat ze vanmiddag spanningsvrij blijven vliegeren.

Cricket is volksport nummer 1!. Met stip!. Twee stippen!! Iedereen beoefent het. En ze zijn er erg goed in. Pakistan is momenteel het vierde beste cricketland ter Wereld. Daar zijn ze ongelofelijk fier op. India, Engeland en weet-ik-even-niet (geloof Australie) gaan hen voor. Overal zijn veldjes waar het gespeeld kan worden. En als er geen veldjes zijn spelen ze het gewoon op straat.

Ik ben bijna terug. Van waar ik vanmorgen begonnen ben. Drie mannen genieten van een kopje Chai (mierzoete melkthee). Ze wachten op klanten. Een van de mannen heeft een bandenwisselzaakje (dat moet wel lucratief zijn, want banden verwisselen is naast cricket ook een Nationale volksport).

Aan de andere kant van de boom (want daar zijn deze ondernemingen gevestigd) is een schoenenpoets- en reparatiezaak gevestigd. Ook deze man wacht op klanten. Er dus kan er best een bakkie chai af.

Als ik de hoek om ben staan er rechts twee lesauto's te wachten op nieuwe verkeersdeelnemers. Maar potentiele kamikazepiloten reken ik ook goed.

Links van me hangen twee doodongelukkige kippen. Aan een haak. Geveld en wel. En dan ben je zowel dood als ongelukkig. Vandaar: doodongelukkig.

De overige nog levende kippen wachten in een kooi. Met uitzicht op hun inmiddels gevelde vriendjes. Voorland!

Nog een keer linksaf. En daar is dan mijn hotel.

Dit was een stukje Islamabad. Zomaar. Op een vrijdag. Rond het middaguur.

U mag de gids bedanken. Hij heeft een pet. Maar overmaken mag ook best. Geen bezwaar.