Windy Welly

Gerda is nog in diepe rust. Ik sluip als een panter door een iets meer dan halfdonkere camper. En probeer mijn hardloopkleren te vinden. Op de tast. En dat lukt.

Even later loop ik op een voetpad. Beetje hard te lopen. Op een bijzondere locatie. Ik loop in het stadhoofd van Nieuw Zeeland: Wellington. Een stad waar iets meer dan vierhonderduizend mensen een plekje hebben gevonden. Inwonend zijn. Dus.

De stad is gelegen op het zuidelijkste puntje van het noordereiland. En het waait er. Altijd. Vandaar de bijnaam: 'Windy Welly'. En de wind maakt vandaag geen uitzondering. Ook nu ik er loop niet.

Het eerste dat aan mijn linkerzijde verschijnt is de gevel van het Railway Station. Ik ben gek op treinen. Bij ons heet het NS. Hier heet het Kiwirail. Fijne naam. Fijn is ook dat de stootblokken worden geflankeerd door Agapanthussen. Die momenteel in volle bloei staan. Dat maakt dat het station er vriendeijker en vrolijker uitziet.

Tjonge. Wat was ik verliefd op de vrouwelijke matroos (waar me de naam maar niet van te binnen wil schieten). En die enorm nichterige matoos. Op wie ik overigens niet verliefd was. Dit even om elke onduideijkheid of suggestie op dit gebied te kop in te drukken. Gave serie. Dat deuntje waar de serie mee begon kan ik overigens nog wel dromen......

De passagiers van deze boot hebben daar geen boodschap aan. Ze staan langs de reling. En willen het aanleggen meemaken. Ik ook. Maar dat gaat niet. Ik moet door.

Ik loop langs het stadium van Wellington. Het Westpac Stadium.

Hier werden vorig jaar oktober een aantal wedstrijden gespeeld in het kader van de wereldkampioenschappen rugby. Nieuw Zeelanders zijn verzot op rugby. De mensen spreken met een rugby-accent. Het hele land geurt er na. Iedereen spreekt er over. En ze hebben een uitstekende reden.

Nieuw Zeeland is vorig jaar oktober Wereldkampioen geworden. De besten van de Wereld. De besten van de rest. Ze hebben de finale gewonnen van Frankrijk. Ook nog 's in eigen land. In het stadion van Auckland. 'En dat willen ze weten'.

Mensen lopen met t-shirts. Met daarop de uitslagen van de verschillende wedstrijden die het team gespeeld heeft. Er zijn winkels met alleen de kleding van de All Blacks. Want zo worden de rugbyers van NZ genoemd.

Ik loop nog steeds langs de haven. Rechts van me liggen honderden stammen opgestapeld. Ze zijn op gelijke lengte gezaagd. Ze liggen klaar om verscheept te worden. Even verder ligt een Chinees schip. De 'Jin Wang Ling' (dat is nummertje 33 op de menulijst van uw eigenste afhaal Koreaan, wel combineren met witte rijst, want het is een gevaarlijk goedje (o ja, geen voorgerecht nemen, de portie is ruim voldoende voor twee personen, met drie personen zou zelfs kunnen, als je zelf aan de lijn doet, is een tip, doe er je voordeel mee).

Ernaast liggen grote zeecontainers hoog opgestapeld. Klaar voor verzending. Het is nog een dooie bedoeling op het schip. Wellicht dat de bemanning nog ligt te slapen. Op dit vroege uur.

Ik loop onder de ringweg door. Die boven mijn hoofd zijn weg met een grote slinger vervolgt. En sla rechtsaf. Steek een railway over. En loop nu bij de Islander terminal voorlangs. Hier vandaan vertrekken de boten naar het zuidereiland. Elke dag een stuk of vier. En er zijn tenminste twee bootbedrijven. En wordt dus heel wat overgestoken. Ik wip even binnen om informatie in te winnen over onze overtocht van vanmiddag. Moet toch even rust pakken.

Ik loop nu verder langs de haven. Het ochtendlicht weerkaast prachtig in het water. Ik heb uitzicht, over het water, op de huizen die tegen de heuvels zijn gebouwd. Wellington is een prachtige stad. Met veel hoogteverschillen. En veel groen. En superschoon. En dat laatste geldt voor heel Nieuw Zeeland.

'Even zeuren over het hardlopen'. Mijn voettechniek begint heeeeeeeel langzaam in te slijten. Met de nadruk op heel. En met nog meer nadruk op langzaam. Doe beide maar. Inmiddels voelen de kuiten (met name de diepliggende) minder pijnlijk aan. En ik voer de minuten dat ik hardloop langzaam op. 1x5, 1x6, 1x7, 1x11 (pauze=2 min.). Ik weet dat ik nog een lange weg heb af te leggen voordat ik me de nieuwe looptechniek heb eigen gemaakt.......

Om 7.45 uur ben ik terug. Bij de Camper. Pak een douche. En heb weer een training afgewerkt. En een stukje Wellington gezien. Fijne combi!

Straks de oversteek naar het zuidereiland.

See you there!

Gerrit

Bermboombloemen (North Island)

We nemen bijna afscheid van het noordereiland. Maar niet voordat we je de meest in het oog springende bermboompjes en -bloempjes hebben laten zien.

Hierkomenzedan:

Monbretia

Terwijl de Agapanthus (als kuipplant) momenteel in Nederland lekker tegen de kachel aankruipt. Lekker vorstvrij. Staat ie hier (midden januari) volop in bloei. Niet in kuipen. Maar in de volle grond. In de berm. Nog wel. En niet alleen. Nee. Met tienduizenden tegelijk.

(als je deze plant echt heel mooi vind, ga dan 's kijken op kasteel Rosendael (nabij Arnhem). Mijn collega Gerard Achterstraat organseert elk jaar de Nederlandse Agapanthusdagen. Kijk voor meer info op www.mooigelderland.nl).

Phormium Tenax (Nieuw Zeelands vlas)

De Maori (eerste bewoners van NZ) gebruikten de gedroogde bladeren van deze plant om bijvoorbeeld draagtassen of buidels te maken. De bladeren hebben IJzersterke vezels. Ze kenden er ook medicinale werking aan toe. Belangrijke plant dus. De plant staat momenteel op het punt van uitbloeien. Groeit op plaatsen waar voldoende vocht voorradig is.

Kauri (Agathis australis)

Komt voor, van het noordelijkste puntje, tot Auckland (over een lengte van circa 250/300 kilometer). Niet zo bijzonder. Daar. Echter. Het exemplaar dat op de foto is afgebeeld is wel heel speciaal. Het is de grootste, dikste en oudste Kauri die op het eiland voorkomt. Hoogte: 51.5 meter. omtrek: 13.8 meter en 2000 jaar oud. Let ook even op het mannetje op de voorgrond, het geeft aan hoe dik de boom is.....

Hier zijn drie bijzondere bermbloemen fijn gecombineerd door moeder natuur herselff. Monbretis, Agpanthus en Kniphofia (vuurpijl, die geel oranje bloemen)

Dit is een Kauri tijdens een zonsondergang ergens in Auckland

Agave

Zeer regelmatig kom je 'm tegen: de Agave. Hier met fantastisch mooie en hoge bloeiwijze.

Metrosideros Exelsa in de buurt van Auckland

Metrisideros excelsa bij de entree vanCornwall Park (Auckland)

Metrosideros: net zo gewoon als een bruine boon....of een eik en een beuk bij ons. Deze boom heeft een prachtige karmijnrode bloeiwijze. En een grillige groeiwijze.

Hatzikidee. Dat waren ze.

Gerrit

Tongariro Alpine Crossing/Day three

Volgens onze kaart moet het qua zwaarte meevallen. Dus we beginnen vol goede moed. Maar niet voordat we een ontbijt hebben genomen. En dat klinkt fijn. Maar de werkelijkheid is niet even ietsjepietsje anders.

We hebben nl. iets te weinig ontbijtvoorraden mee. En dat is fijn voor het gewicht van de rugzakken. Minder fijn is het voor onze magen. Want met anderhalve boterham. En aangemaakte melkpoeder. Aangevuld met een ietsje cornflakes. Zullen we het moeten doen. Gelukkig kunnen een (1) appel en 12 crackers (en een kuipje smeerzuivel) in geval van nood uitkomst bieden. Maar dan is de bodem van onze voorraadkast dan ook echt bereikt.

Kort na ons vertrek maken we een klein cultureel uitstapje. We bezoeken namelijk de eerste berghut van Nieuw Zeeland. Tegenwoordig is het een klein museumpje. Waar je zo binnen kan lopen. Echter, in vroeger tijden werd de hut gebruikt als pleisterplaats voor rondtrekkende lieden. Daarna kreeg deze hut een recreatieve functie. Wandelaars gingen het gebouwtje 'bezetten'. En dat vormde het begin van 'tramping' (bergwandelen) in Nieuw Zeeland.

We lopen door een soort duinlandschap. Het glooit. Het heuvelt. Het stijgt. Het daalt. Maar echt zwaar worden doet het nooit. De luchten zijn onheilspellend. Het weer is veranderlijk. Het waait koude wind. Maar gelukkig houden we het droog (een dag later worden alle wandelingen gecanceld vanweg het slechte weer....beetje geluk dus.....)

Na 2,5 uur kuieren zien we in de verte een helicopter. Eerst denken we dat ie toiletten aan het ophalen en/of brengen is. Maar gaandeweg zien we dat ie materialen aanvoert.

Het wandelpad wordt namelijk 'aangepakt'. Werkmannen zijn bezig om de sterk eroderende paden te voorzien van een stevige oppervlaktelaag. En de materialen (puin, stabilisatietegels, opsluitplanken) worden per helicopter aangevoerd. We maken een praatje met de werkmannen.

Het blijkt dat ze in opdracht van het DOC werken (een Nat. organisatie zoals Natuurmonumenten of Staatsbosbeheer) en al drie maanden bezig zijn. En dit is de laatste dag. Ze verbleven in een hut. Van maandag tot vrijdag. Met elkaar. Het weekend waren ze thuis. En dat hebben ze in totaal dire maanden gedaan. Best lang dus.

De helicopter vliegt af en aan. Tussen het depot. En het werkterrein. Elke vijf minuten wordt er een verse voorraad puin gestort. Die de werkmannen precies in vijf minuten kunnen verwerken. En dan komt er weer een nieuwe lading. Spectaculair gezicht.

Rond half vier komen we aan in Whakapapa Village. Alwaar onze camper nog in ongeschonden staat (er wordt wel 's ingebroken) op de parkeerplaats staat.

Kleding wassen, koffie (voor Gerda, ik drink die meuk niet) en bijeten. Veel bijeten. Heel erg veel bijeten.

Gerrit

Travel and your world will be turned upside down

Tongariro Alpine Crossing/Day one

Drommels nog an toe. Verdikkeme. Ik moet vlug handelen. De gloeiend hete lavastromen komen nu toch wel heel snel in onze richting gestroomd. Want dat doen ze. Die lavastromen. 'Stromen'. Daar houden ze van. Dat vinden ze fijn. Enorme brokstenen vliegen ons om de oren. Keiwarm. En niets ontziend stuiteren ze naar beneden. Want daar houden ze van. Die brokstenen. Vinden ze fijn.

Kort voor Gerda tot de enkels in de gloeiend hete substantie staat te dansen, weet ik haar weg te trekken. We zetten het op een rennen. 'En echt waar: we ontkomen ternauwernood'. Op een haar na. Iets met een dubbeltje. En z'n kant. Bijna de hele vakantie naar de maan. En de enkels ook.

Zou een mooi verhaal zijn beste volger. Met een prettige afloop. Ook fijn voor de mamma van Gerda, by the way. Maar nee. Niet gebeurd. Gedroomd. Dat heb ik 't.

Gerda en ik hebben het plan opgevat om in Tongariro National Park te gaan wandelen. We willen de Tongariro Alpine Crossing and Nothern Circuit gaan doen. Waarom? Daarom! Maar daarom is geen reden. En daarom enige uitleg.

De Tongariro Alpine Crossing and Nothern Circuit maakt deel uit van the Great Walks in New Zealand. Het is wandelen in vulkanisch gebied. En het staat bekend als een unieke wandeling. Daarom dus.

Op zichzelf is dat een fijn plan. Dat wandelen van de Tongariro. Maar daarvoor moet je wel helemaal naar Nieuw Zeeland. Iets preciezer: het noorder-eiland. En dan weer ongeveer, circa, omme-nabij in het midden van het noorder-eiland. En om helemaal de rol van Pietje precies met verve te vervullen: het plaatsje Whakapapa.

En dat komt goed uit. Want daar zijn we. Aangekomen. En niet eens in gewicht. Kan je nagaan. Aangekomen dus. In Whakapapa. Maar dan ook precies. Toeval bestaat lieve lezer.

En niets staat ons dan ook in de weg. Informatie ingewonnen (o.a. weersvooruitzichten gecheckt). Rugzakken gepakt. Schoenen aan. En kuieren maar. We gaan er drie dagen over doen. Overnachten in hutten. Koken ons eigen kostje. Proberen er 's nachts de slaap te vatten. En dan maar weer kuieren. Dat werk.

We starten des 's ochtends. En we zijn niet alleen. We tellen maar liefst enkele honderden gelijkgestemden. Iets waar we niet meteen blij van worden. Maartisnietanders.

Velen van hen doen de dagwandeling. En worden aan het einde van de dag opgepikt door een bus. Ze overnachten dus niet in hutten. Vermoedelijk zijn we de meesten van hen morgen 'kwijt'.

We hebben vrijwel meteen uitzicht op 'Mount Ngauruhoe'. Een vuurspuwende berg. Wel een beetje een luie berg. In 1975 werd ie voor het laatst wakker. En moet toen gedacht hebben: 'kom laat ik 's een beetje vuurspuwen'. En op zichzelf was dat geen rare gedachte. Want daar is tie tenslotte erg goed in. Vuurspuwen. In het landschap dat toen is ontstaan lopen we nu. En de komende twee dagen.

Na vier uur zwoegen, ploeteren en knoerten (de hoogteverschillen mogen er zijn) komen we aan op de 'red crater'. En het moet gezegd: 'wat een geweldig uitzicht. De krater is geweldig mooi van kleur. En 'beneden' liggen drie geweldige mooie zwavelmeren. Wat een kleuren. En wat een geuren. Hier komen de onvermijdelijke foto's:

Na zeven uren in touw te zijn geweest. Komen we in onze hut. Die is eh......vrij basic.

Er is safe water. Een kooktoestel. Wc's (die als ze vol zijn opgehaald worden door een helicopter, spectaculair!! Vooral en in het bijzonder als je nog lekker zit te schijt...., ik heb Gerda beloofd het woord schijten niet meer te gebruiken, niet zozeer voor haar zelf maar we voor haar ouders die ook meezezen, nu heb ik haar wel meer beloofd, maar aan deze belofte zal ik me proberen te houden, ik zal het woord schijten niet meer gebruiken, d.w.z. ik zal proberen het woord schijten zoveel mogelijk te vermijden, maar eh.....u begrijpt... dat moet even wennen, inslijten, wat dan weer rijmt op.....).

Terug naar de basic hut. Er staan ook bedden. Van die bedden waar je met drie of vier naast elkaar ligt. Lekker knus. Er staan geen afvalemmers. Je wordt geacht het afval dat je produceert zelf mee naar 'beneden' te nemen. Een prima gedachte.

We koken ons potje. En gaan slapen. Fijn dromen over de dag van morgen.

No worries mate!