Assalam Alaikum!

Bedankt voor jullie leuke en grappige reacties.

Vanochtend ben ik uit het Gardenia Hotel vertrokken.

Ik ben voor dag en dauw opgestaan. Heb mijn pakezel volgepakt (wat dat doe je met pakezels, anders heten het geen pakezels) en met het hele zaakkie drie trappen afgedaald. Het hotel uitgeslopen. Weg. Maar ik heb buiten de waard gerekend. Het toegangshek van het hotel is nl hermetisch afgesloten. Na eerst wat zachte- en daarna wat minder zachte druk (= natuurlijk niet waar, jullie kennen me toch) uit te oefenen op de tuinman, fiets ik mijn vrijheid tegemoet.

Het is relatief rustig op de weg. De zon is op. Het fietsen gaat prima. Ik fiets richting het vliegveld en daarna een klein stukje op de enige dus doorgaande weg richting Afghanistan. En daarna de bergen in. Dat is het plan.

Gaandeweg komt het dagelijkse leven op gang. Het is nu al warm. Na 2 uren fietsen kom ik in het eerste stadje aan. Bedelaars, dode- en bijna dode geiten, vluchtelingenkampen (er is een grote overstroming in Pakistan at this moment en mensen vluchten naar veiligere plaatsen), continu toeterend verkeer, stenenbakkers: teveel prikkels om op te nemen. Veel teveel. Ondertussen moet ik regelmatig hard uitwijken voor achteromkomend verkeer, dat mij vaak rakelings passeerd. Lang leve de berm. Lang leve mijn spiegeltje.

Een kolonne hard rijdende witte jeeps passeerd mij. Ze minderen vaart en een westers gezicht lacht vanuit de auto naar mij en steekt haar duim op. Een grote spiegelreflexcamera verschijnt voor het raam. Ik word vanuit alle standen 'genomen'. Met een grote stofwolk achterlatend spuiten de jeeps weg, gefankeerd door een drietal zwaarbewapende legerjeeps. Mmm......

Tijdens een korte pauze stopt een auto en de bestuurder vraagt naar mijn bestemming: Dera Ghaza Khan. Pakistan. Hij verteld dat ik verkeerd zit. Ik ben nog maar 50 km van de Afghaanse grens verwijderd. Taliban gebied. Ik heb 7 km terug een afslag gemist. Ik keer om. Gek genoeg zijn de mensen nu meer vijandig dan op de heenweg. Ze denken waarschijnlijk dat ik uit Afghanisatan ben komen reizen. En daar win je hier geen prijzen mee.

Ik kom weer terug in het stadje en ontwaar met veel moeite warempel iets van een afslag. Ik neem mezelf niets kwalijk. Ik moet me door een ongeloflijke verkeers-, mensen- en dierenchaos heen wurmen. Het lukt maar moeilijk. Uiteindelijk heb ik de weg weer een beetje voor mezelf. Een beetje. Ik heb nl. continu gezelschap. Meefietsende brommers en meebrommende fietsers (veelal jongelui) vinden mij super interesting. Ik hen ook. Sommigen volgen me wel over een afstand van 10 km. Inmiddels is het een hele stoet geworden. Ik lach en zwaai net zoveel in een uur als onze Koningin de hele dag op 30 april. Ik probeer te sympathiseren. En dat lukt vaak. Maar het mislukt ook een keer. Dat loopt goed af. De tweede keer een stuk minder.

Een groep jongeren op brommers volgt me al 4 kilometer op een vervelende en hinderlijke wijze. Achter me, naast me (en dan blijft er nog een een optie over) voor me. Ze remmen. Trekken op. Komen heel dicht naast me rijden. Ik speel het spel mee. Ik lach. Maar zij steeds minder. Het wordt vervelend. Op een goed, eigenlijk verkeerd, moment slaat de stemming om. Ze passeren me en vijftig meter verderop stellen ze zich middenop de weg op. Ik fiets door en tijdens het passeren schoppen ze tegen de fietstassen. Ik stap af. Maak me groot. En verhef mijn stem. Wrong choice Gerrit. Ze pakken stenen en beginnen die massaal in mij richting te gooien. Ik heb er over gelezen (Frank van Rijn). En nu overkomt het me.

Ik spring op en trap een grotere versnelling dan goed voor me is. Grote brokstenen missen maar net hun doel. Mijn hoofd. Als ik denk ver genoeg weg te zijn, minder ik vaart. Maar de stenenregen gaat onverminderd voort. De brommers rijden weer. In mijn richting. En de stenen doen gezellig mee. Fuckerderduck! Dit gaat helemaal fout! Ik trap knoerthard en duik met fiets en al op goed geluk de eerste beste poort binnen. Ik kom met een enorme snelheid in het voorportaal van een moskee terecht. Ik moet echt heel hard remmen om niet met het hele zaakie in het heilige deel te belanden. Ik ben natuurlijk zo onrein als wat....... Verbaasde gezichten vallen mij ten deel. Ik moet ook bijkomen. Een betere plek kan ik me op dit moment niet wensen. De stenengooiers blijven gelukkig op veilige afstand van deze heilige plaats.

Ik ben net niet helemaal rustig (in de lonley planetreisgids worden deze avonturen als 'nerve-wrecking' beschreven, ik ga hierover niet me ze in discussie). Dit had zomaar vreselijk verkeerd kunnen aflopen. De brokstenen waren bij benadering 30 x 15 cm groot (jullie nemen me vast niet kwalijk dat ik niet de moeite heb genomen het ondertussen even na te meten).

Ik sleutel een uurtje aan mijn fiets ademloos gadegeslagen door een kleine schare mensen die toevallig even niets te doen hebben (zijn er best veel van in Pakistan). Na de fietsenarbeid pak ik een stoel en probeer wat te rusten. Opeens komt iemand mij een handje pistachenoten brengen. Daarna komt er iemand met een warm en vers gebakken brood. Nog weer een ander iemand bied een kop chai (Nationale drank: melkthee met heeeeeeel veeeeeel suiker) aan. En dan komt er een ander lid van de famlie Iemand met een bord vast goed bedoelde maar ondefinieerbare, niet geheel vegetarische, meuk (er zitten tientallen vliegen op). De mensen hebben hier niets en delen het weinige dat ze hebben mij mij. Ik word stil van zoveel gastvrijheid. Na de maaltijd (minus de vliegenmeuk) moet ik mijn schoenen uitdoen. Mezelf rein maken door me te wassen. En word ik uitgenodigd om de moskee binnen te gaan.

Het 'incident' is nu twee uur geleden en ik heb inmiddels voldoende moed verzameld om mijn weg te vervolgen. Ik bedank iedereen. Rijd het terrein af en vervolg mijn weg (maar niet voordat ik mijn helm heb opgezet)

Na 10 km stuit ik op het vijfde roadblock. Een roadblock bestaat uit veel prikkeldraad, een enorme hoeveelheid zandzakken, afweergeschut en een dozijn zwaarbewapende militairen. Een hele gezellige boel dus! De vorige vier roadblocks ben ik soms zonder en vaker met moeite doorgekomen. Maar hier eindigt de reis. De Chief in charge verteld me nl op behoorlijk vastberaden toon dat ik niet door mag. Ik niet. Niemand niet. Sinds enkele weken heeft de Taliban dit gebied in handen. Alleen bewoners mogen door. Ik mag wel via Aghanistan reizen. Grappenmaker!

En hier sta ik dan bij een temperatuur van veertig klein nulletje C. Van Vaste Verkering met deze Chief zie ik het nog niet meteen komen, vrees ik. En een grappenmaker lijkt hij mij ook al niet. Dus humor is zinloos.

Ik weet het even niet (meer).

Ik kijk het geheel op een afstandje nog een uurtje aan, maar iedereen wordt teruggestuurd. Ik doe nog een poging maar dit aandringen heeft geen zin. Volgens de 'lokals' kan de situatie kan nog wel weken aanhouden (al weet je dat in Pakistan nooit helemaal precies).

Hoera een probleem! (ik heb die 7 daagse cursus ooit 's gevolgd, en zou die cursusleider nu heel graag even willen spreken).

Je kunt via twee wegen Quetta verlaten. De ene weg is permanent afgesloten. En de andere weg ....afin......u heeft mijn probleem inmiddels ook tussen de oren.

Ik vloek meer (binnensmonds natuurlijk) dan de Heere Jezus goed vind, en bijt een verschrikkelijk zure appel in een beet middendoor. Terug. Ik moet terug. Het besluit valt me erg zwaar. Maar Ik besluit terug te gaan. Naar Quetta. Fuck, Fuck, FUCK! (sorry Sanne, of zeg jij die woorden ook wel 's)

De route terug verloopt rustig en vermakelijk. Veel jongeren fietsen en brommen met me mee. Ik lach en zwaai wat af. Maak de nodige vrienden en foto's. Geen stenengooiers meer. Dat zul je altijd zien. Na drie uren fietsen, en 2,5 liter water lichter, arriveer ik in het hotel van waaruit ik vanmorgen vertrokken ben. Ik heb iets uit te leggen.

niet stenengooiende reisgenoten

En dat doe ik. Eerlijk! Nashir (de hotelmanager) is oprecht blij dat ik veilig ben teruggekomen. En vraagt naar mijn nieuwe plan. Ik vraag hem mij te adviseren (kom laat ik 's verstandig doen).

Probleem is dat Nashir dit gebied op z'n duimpje kent, maar verder niet goed op de hoogte is. Ik neem een besluit. Ik vraag Nashir om morgen met mij te gaan en te kijken of het roadblock toevallig is opgeheven. Zoniet, dan ga ik een binnenlandse vlucht maken naar Islamabad en ga van daaruit de Karakoram Highway fietsen. Mijn uiteindelijke doel v.w.b. Pakistan. Ik was voornemens om een flinke aanloop te nemen (1400 km.) vanuit het Zuiden. Maar die missie gaat dus waarschijnlijk niet lukken. In dat geval: jammer, maar niet getreurd. Het nieuwe plan wordt vast nog veel mooier en beter.

Khuda Hafiz (tot ziens)