Ik had het vanochtend nog niet meteen in de gaten. Maar de 'Happy Diwali's' begonnen na verloop van tijd toch op te vallen. Als begroeting. Ook de verkoop van vuurwerk. Op bijna elke straathoek staat wel een verkoper om het werkerige vuur te slijten.

Wat heb ik toch geluk. Dat ik er bij mag zijn. Bij Happy Diwali. Nu, had ik overal in India kunnen zijn. Want het hele land viert feest. Mensen maken speciaal voor deze gebeurtenis hun huis schoon. Kleden zich opperbest (nieuwe kleding wordt voor het eerst gedragen). Ze Versieren de boel. Winkels beschilderen hun gevels.

En ja, ik merk er ook wat van. In mijn hotel staan brandende kaarsje op de trap. En de buurman, die hier permanent woont, komt me, om het half uur, heerlijke lekkernijen brengen. En hij wenst me elke keer een 'Happy Diwali'. Kortom, een gezellige boel. De mensen zijn vandaag vrolijker en uitgelatener dan anders.

Oud en Nieuw-sfeer dus. One big happy Family! Dat gevoel.

Diwali is met afstand het vrolijkste Hindoefeest. Gevierd wordt dat de God Rama en zijn vrouw Sita zijn teruggekeerd nadat hij (dus niet zij) de tienkoppige duivel Ravana heeft overwonnen. Hoe ie dat preceis gedaan heeft vermelden de oude geschriften niet. Onbekend dus. Maar ik denk dat ie heeft gezegd: 'wegwezen jij duivel' of iets van 'jij eruit of ik eruit'. Zoiets. En dat toen zijn vrouw (dit om ook nog een klein aandeel in het succes te hebben) er een heel lelijk gezicht bij heeft getrokken. Toen koos de duivel natuurlijk meteen eieren voor zijn geld. Ik denk dat het zo ongeveer is gegaan.

Het lijkt inmiddels wel of ik in een warzone beland ben. De vuurwerkknallen zijn niet van de lucht. En het moet nog 21.00 uur worden.....Dat beloofd nog wat.

John is me voorgegaan. Eerlijk is eerlijk. Hij was er eerder. Had het eerder door dan ik. Was slimmer. Is op zichzelf ook niet zo moeilijk. En zijn volgelingen trouwens ook.

Maar vandaag ben ik in zijn voetsporen getreden. Ik heb Rishikesh bezocht. Jullie denken natuurlijk: 'wat moeten wij ermee', 'what the fuck kan ons dat schelen', val er iemand anders mee lastig', 'als je niets beters weet'. So Gerrit what's up meeeeen?'

'Jammer dat jullie zo reageren'. Echt, dat doet me verdriet. Zeker op Happy Diwali. Ik begrijp dat jullie het sfeertje nog niet helemaal opgepikt hebben.

Geeft niets. Misschien moeten jullie even wat oliebollen bakken. Om in de stemming te komen. Of zo'n kinderstrijker afsteken. Wel oppassen: koudvuur bestaat niet (zei mijn moeder altijd, was doodsbenauwd voor vuurplekjes in 'haar' vloertegels....). Of tuig alvast een kerstboom af. Kijk maar even. Maar probeer het sfeertje even op te pakken.

Rishikesh is 'het' mekka van de transcendentale medidatie. Het laat zich ook graag de 'wereldhoofstad van de yoga' noemen. Van oudsher is het een 'hippie centrum'. Ah hippie! Komtie! John. Achternaam: Lennon. En zijn volgelingen (incl die vreselijk Yoko Ono) gingen in 1960 naar dit plaatsje toe. John wilde wel 's nieuwe inspiratie opdoen. En dat deed hij. In Rishikesh!

Er wordt gefluisterd, boze tongen spreken, er wordt beweerd, het gerucht gaat afin....dat John na wekenlange meditatie-sessies terug thuis, in Liverpool arriveerde. Bij zijn drie andere Beattle-vriendjes. En John zat natuurlijk boordevol nieuwe opgedane en creatieve ideeen. Zijn vriendjes waren natuurlijk reuze nieuwsgierig naar de muzikale opbrengst. Hij gaf hen opdracht om lekker te gaan slapen. Yoko ook (was toch frigide, sorry, wordt nooit wat tussen mij en Yoko). Onze John zou wel doorwerken die nacht. Dan konden zijn vriendjes in de ochtendstond het resultaat beluisteren.

Des 's ochtends kwamen zijn vriendjes, natuurlijk razend benieuwd, via de trap, zachtjes naar beneden geslopen. Ze hadden geen oog dicht gedaan. Zo benieuwd waren ze. Wat zou het resultaat zijn van John's wekenlange en inspannende meditatie-sessies. En resultaat was er. John was er vreselijk mee in zijn sas. Hij liet het nummer dan ook met enige trots horen.

John heeft toen nl in een (1) nacht de geweldige en vooral tekstueel zo-waanzinnig-goed-in-elkaar-stekende-wereldhit geschreven. En die ging ongeveer zo: obladi oblada la la la la life goes on. Briljant!

Zijn vriendjes waren het er over eens. De vergadering duurde kort. Het besluit was uinaniem. De hapjes bleven onaangeroerd. De drank ook. 'John had zijn tijd in Rishikesh goed en nuttig besteed'. Hij mocht zijn reis- en verblijfkosten declareren. John natuurlijk helemaal in zijn nopjes. Vroeg meteen of ie nog een keer mocht. En dat mocht. Van zijn vriendjes. Maar van Yoko niet. Het is dus bij die ene keer gebleven.

Ik ben dus vandaag ook in Rishikes. Het plaatsje ligt ingeklemd tussen de uitlopers van de Himalaya. En dat is goed nieuws. Voor het stadje. Qua ligging. Want het heeft een grote aantrekkingskracht op mensen die iets actiefs willen doen: raften, rockclimbing, bungeejumping. Dat werk. Alleen valt het mij, in tegenstelling tot John, een ietsje pietsje tegen. Het dorpje is opgedeeld in drie gedeelten. Het dorp zelf. Oninteressant. Totaal. De overige twee zijn afgesloten voor verkeer. Je kunt ze alleen bereiken via twee voetbruggen. In deze gedeelten van de stad verbleven de hippies dus.

een van de weinige verlaten steegjes

Maar de hippies zijn nagenoeg verdwenen. Hiervoor in de plaats zijn best veel toeristen gekomen. Om naar die hippies te kijken. Maar die zijn er dus niet meer. En daarom is er een lange reeks van souvenir- en overige meukwinkeltjes voor in de plaats gekomen. En bedelaars. En straatverkopers. En opleidingsinstituten om yogaleraar of masseur te worden. Het is flink zoeken naar plekjes, paadjes en hoejes die nog niet door toeristen zijn vervuild. Om nog iets van de oude en zuivere sfeer op te snuiven. Ik houd het er een dag uit. Maar enigszins teleurstellend is het wel.

om in te bus te geraken: een gevecht op leven en dood

Ik ben er met de bus heen gegaan. Was al een hele belevenis. Maar het hoogtepunt van de dag moet nog komen. Met de trein terug. Reizen met de trein. Het leukste dat er is. Vooral in streken met onbekende kleuren en geuren. Ik betaal 4 roepies (7 eurocent). Voor een rit van ongeveer 60 minuten. De binnenzijde van de trein voldoet gelukkig geheel en volledig aan de lage verwachtingen.

wachtende vrouw op station

De trein vertrekt. Het leven in de trein glijdt aan me voorbij. Slapende mensen. kleurrijke vrouwen. Stillevens. Ratelende ventilatoren.
Het leven buiten trekt ook voorbij. Het mooie zijn de bossen. Het groen. De apen. De stationnetjes. Maar er zijn ook de krotten die aaneengerekt als een lang lint langs het spoor staan.

De hutjes opgetrokken uit takken en plastic. Vrouwen, mannen, kinderen die in de meest armzalige omstandigheden leven en er nog iets van proberen te maken. En nu is het nog mooi weer. De winter, het slechte weer moet nog komen. Triestmakend. Dat is het.

vrouw zittend in trein

Ok, sorry voor de botte overgang. Maar het is iets voor negenen. Ik ga 'happy Diwali' vieren!