Maar u misschien wel. Waarde volger. En daarom doe ik bij deze een beroep op u. Op u onmetelijke wijsheid. Uw inlevingsvermogen. En uw talent om oplossinggericht te kunnen denken en te handelen.

Bij zware lichamelijke fysieke inspanning ontstaat transpiratievocht. Het vloeibare zoute spulletje verlaat via verschillende kanalen het menselijk lichaam. Basiskennis. Hoofdstuk 1. Biologieboek. Basisschool. Kind kan de was doen. Een en een is twee. De appel valt niet rot van de boom. What's the problem. Zou je zeggen.

Vandaag was mijn minst energieke dag. So far. By far! Ik moest regelmatig mijn fiets in de steek laten. En hij mij. Voor een pauze. Rust. De benen deden pijn. En het lichaam wou maar moeilijk vooruit. De trappers slechts moeizaam rond. Kortom, een slechte dag. Dus.

En de etappe van vandaag viel ook al niet in de categorie easy and calm. Integendeel.

Vijvenvijftig kilometer vals plat. Met de nadruk op vals. En veel minder op plat. Vier. Vijf procent naar boven. Lange onduidelijke klimmen. Dat je denkt dat je er bent. Maar niets er van hoor. De weg klimt nog gewoon een stukje door. Heeft ie zin in denk ik. Doet gewoon z'n eigen zin. Volgt z'n eigen kop. Er valt verdorie ook geen afspraak mee te maken. Klote heuvels!

Of zou ie zelf ook twijfelen?. Die heuvel. Dat ie het zelf ook niet precies weet. Zou ook kunnen. Dat ie zelf ook in tweestrijd staat. 'Zal ik nog verder klimmen'. 'Of zal ik dalen'. En dat ie er niet uit komt. Geen besluit kan nemen. Een twijfelaarheuvel. Of een heuveltwijfelaar. In dat geval. Ook geen makkelijk leven. Voor zo'n heuvel.

En na al dat zwoegen is er gelukkig de ultieme glorie van het dalen. Ik hoor het u denken. Zou je zeggen. Is een goed verhaal. Zou een mooie beloning zijn. Echter. Is niet zo. Nee. Het afdalen van vals plat heeft niets met afdalen te maken. Hooguit iets lichter trappen. Naar beneden.

Hoe dan ook. Ik haat 't. Dat getwijfel. Ik heb toch meer behoefte aan duidelijkheid. Klimmen. Of dalen. En bij voorkeur vooraf. Die duidelijkheid.

Ik zou dan ook tegen elke heuvel die ik de komende jaren nog ga beklimmen, willen zeggen (dit is een oproep): 'bepaal wat je gaat doen'. Neem stelling in. Bepaal je klim- en daalstrategie. En heel belangrijk: handel er naar. En....laat het even weten. Maak het kenbaar. Liefst vooraf. Tenminste een (1) Hollandsche fietster doe je er een groot genoegen mee.

Nou ja, zo'n dag dus!

Ok, genoeg geluld. Tijd voor de probleemstelling. Tijdens al dat ploeterwerk transpireer ik. Als een gek. Geen droge vezel meer aan mijn lijf.

Het zweet van mijn voorhoofd heeft een route gevonden richting mijn neus. Ah....daar hebben we het probleem te pakken. In plaats van gewoon te pletter te vallen op de stang. Of nog erger (voor de druppel) op het asfalt. Blijft het onder aan mijn neus hangen.

En dat jeukt als de hel!! En cappituleren? Ho maar. De druppel houdt stug vol. Gelijk een Duitser doorvechtend in de laatste oorlogsdagen. Ik moet mijn hand over mijn neus halen om het ding te elimineren. En je zal het geloven of niet. Binnen enkele momenten hangt er weer een nieuwe te bungelen. En te jeuken.

een van de vele bazaars onderweg......

En natuurlijk. Ik weet 't. Er gebeuren ergere dingen op onze aardbol. Veel. Er zijn zaken die de mensheid meer geweld aandoen. En er vinden gebeurtenissen plaats die onze beschaving trachten een aantal lichtjaren terug te plaatsen in de tijd. Bedreigingen, noem ik ze! 'Doe 's een voorbeeld Gerrit'. Een familiespelletje op TV. Op zondagavond. Een tegen honderd. Gepresenteerd door die sloer........Om maar 's een willekeurig voorbeeld te noemen. Tuurlijk, dat is veel erger. Dan een druppel. Aan een neus.

Maar vandaag kan ik het niet goed hebben. Die druppel.

Hoe dit te voorkomen waarde volgers? Hoe dwing ik die druppel een andere route te volgen? Ik wacht u oplossing(en) met heel veel en oprechte belangstelling af.

Het is een uurtje of drie. Ik ben in Lamahi. Het stadje is net zo goed pittoresk te noemen als eh....Biddinghuizen. Of Wezep. Of Zoetermeer. Of Nieuwegein. Of Zeewolde. Of.....afin, u heeft een beeld, waarde volger. Maar wat ben ik blij dat ik er ben. En dat er een drietal guesthouses staan. En dat er iets van eten is.

Lamahi ligt honderdvijventwintig kilometer ten Westen van Butwal. Vandaar ga ik richting Tansen en Pokhora. En nog weer later richting Kathmandu. Mijn eindbestemming in Azie.

Leuk dat verder denken. Maar vandaag stopt het hele verhaal in Lamahi. Ik ben volledig afgedraaid. Tot op mijn veters. Misschien dat de vier aardappelkoekjes (van gisteravond) ook net niet helemaal voldoende waren voor bovengenoemde inspanningen met als extra handicap een jeukende snotneus...........

Ok, energie tanken. Uitrusten. Dat is het motto voor de rest van de dag.

Tot zover even.