En dat zit ik nu dus op te volgen. Ik zit namelijk in een bus. Een bus die personen vervoert. Een personenbus.

Ja, ik wil die monsters van binnenuit raken. En ik heb mezelf vermomd. Ik heb m'n fietskleren ingewisseld voor ....eh ja......een camouflagepak. Ok, het ziet er wat raar uit. De mensen kijken wat. Maar het dient een goed doel. (dit volgende stukje moet je even fluisteren, ze mogen het nl niet horen, anders kan ik het wel sjeeken). Dan herkennen die bussen me namelijk niet als die Hollandsche fietser......

En als de tijd er rijp voor is: overmeesteren. Gijzelen. En dan: kill, atack and destroy (mag ook in een andere volgorde, als het maar met 'destroy' eindigt).

Ok Ok. Lieve volgers. Het klinkt misschien wat oorlogszuchtig uit mijn mond. Dat hadden jullie niet van mij verwacht. Zo kennen jullie mij niet. Snap ik. Sta er zelf ook wat van te kijken. Zo ben ik ook niet. Echter ze hebben me gedurende elf weken van de weg proberen te rijden. Ik wil wat terug doen. Zou verdorie ook tijd worden ook.

Payback time!!

Maar behalve dit oorlogzuchtige doel heb ik er toch ook een religieus tintje aan weten te geven. Ik ben namelijk onderweg naar de heer Siddharta Gautama. Vrienden noemen hem ook wel 'Sakyamuni'. Maar mensen die 'm een echte toffe peer vinden noemen 'm: 'Boeddha'.

Een kopje thee zal ik ergens anders moeten drinken, want hij is niet thuis. Dat is een zekerheidje.

Ongeveer 2500 jaar geleden werd hij geboren in Lumbini. Zijn ouders waren stinkend rijk. Op zijn 29e levensjaar zag hij, tijdens een rit op zijn paard, het vele leed in zijn dorp. Hij besloot terstond om zijn luxe leventje op te geven. En de weg van de bevrijding van al het menselijk lijden te zoeken. Na jaren van afzondering en medidatie vond hij de verlichting waarnaar hij op zoek was. En dat maakte van hem de 'verlichte' Boeddha.

Het dorpje Lumbini is sindsdien een bedevaartsoord voor Boeddhisten all over the World. De heilige plek is onder toezicht van de UNESCO gesteld. Werelderfgoed.

Ik was er aardig vroeg bij vandaag. Om 8.00 uur liep ik naar buiten. Om 8.05 uur heb ik al een bus te pakken. Dat is het aardige van Azie. Er is altijd een bus. Waar en wanneer je ook maar wilt gaan. Maar dan tot zover ook echt het goede nieuws.

Ten eerste rijden ze bijna niet. Nee, het moet allemaal eerst vol zitten, voordat het ding zich in beweging zet. En dat kan even duren.

De grote baas van het zaakie is niet de chauffeur. Maar een helper. That's the Big Boss. Hij is het die zorgt dat de bus gevuld wordt met passagiers. En blijft. Geeft aan wanneer er gestopt wordt. En wanneer er weer gereden wordt. Hij zeult de bagage op het dak (fietsen, gasflessen, zakken rijst en mensen). Wijst mensen hun plaats. En als er niet gezeten kan worden, wijst ie waar ze moeten gaan staan. En hij zorgt dat er geld in zijn laadje komt. Drukke, lenige baasjes zijn het. Met ogen voor. En achter. En voortdurend aan de zijkant van de bus hangend. Op zoek naar klanten. De hele tijd.

Twee klappen op de zijkant van de bus betekend 'gaan met die banaan'. Een (1) harde klap. Stoppen.

Ik moet overstappen na een uurtje. En hij is zeer hulpvaardig in het wijzen van de vervolgbus. Die op zijn beurt na een kwartiertje vrolijk aan zijn tocht begint.

Gestopt wordt er. Heeeel vaak. Soms vijf keer binnen tweehonderd meter. Er zijn geen haltes. Mensen staan langs de weg. En steken hun hand op. Of komen van ver aangerend. Mensen die uit willen stappen roepen of schreeuwen wat. En de bus glijdt meteen naar de berm. Meteen. Nietsontziend. Alles moet wijken.

Het instappen is voor de reiziger ook een waar avontuur. Zodra een (1) voet op de treeplank wordt gezet volgt het sein van de helper. En zet de bus zich meteen in beweging. Zwangeren, ouderen, kreupelen, kinderen, vrouwen met baby's. Ze moeten zich maar zien vast te klampen. En wankelend en struikelend een zitplaats proberen te bereiken.

het gaat regelmatig flink mis.......

Ik realiseer me inmiddels hoe belachelijk weinig personenauto's ik eigenlijk onderweg heb gezien. Tijdens veertien fietsdagen in Nepal. Het weinige verkeer dat er was bestond uit bussen, vrachtauto's, motoren en jeeps. Een enkele personenauto kruiste mijn weg. Auto's zijn voor de platteland-Nepalees niet weggelegd. De benzineprijs bedraagt op dit moment 1 euro en 4 eurocent per liter. Diesel, 57 eurocent. Voor ons een vriendenprijsje. Voor de gemiddelde Nepalees veel en veel te kostbaar.

Treinen zijn er niet (op twee kleine spoortjes na). En dus is de bus voor langere afstanden bij uitstek 'het' vervoermiddel. Redelijk betaalbaar. Niet comfortabel. Helemaal niet zelfs. En veilig ook niet echt (ik had de afgelopen weken wel vijf van van zulke foto's , zoals hierboven, kunnen maken......).

Na een kleine twee uren in twee stampvolle bussen heb ik de reis van 45 kilometer volbracht. En overleefd.

Ik kan nu mijn voeten gaan laven aan de heilige grond van Lumbini.

Ik neem een kijkje (nadat ik mijn niet heilige schoenen heb uitgedaan) in de Mayadevitempel. Hier werd Boedha geboren. De steen waarop dit gebeurd zou zijn is gemarkeerd. En er brandt een 'peertje' bij om het geheel wat extra attentie te geven. En het peertje hangt wat de bungelen aan iets van 'losse' bedrading. Het 'blote' koperdraad is zichbaar. Het ziet er nogal gevaarlijk uit allemaal. Voordat ik ongewild voor de eeuwigheid 'verlicht' wordt en Boeddha gezelschap moet houden in zijn graf, verdwijn ik voetstoots van deze plek.

Ik bezichtig de Askhorazuil (dat. 249 v. Chr.). Zie de heilige tuinen. En kijk naar een groot aantal Boedhisten die zeer toegewijd zitten te luisteren onder de heilige boom naar een spreker. Zo af en toe beamen zij gezamenlijk, door het murmulen van iets, hetgeen deze spreker hen toespreekt. Ze zijn het met hem eens. En dat lijkt me toch een hele opluchting voor deze spreker. Want ze zijn best wel met veel. En sommigen zien er best sterk uit. En de spreker niet. Doet me opeens aan 1 tegen 100 denken......

Afin. Via het centrale kanaal (van anderhalve kilometer lengte) kom ik aan in het meest Zuidelijke puntje van het terrein.

een voorbeeld van een 'kitsch-tempel'........

En tijdens mijn wandeling passeer ik een groot aantal (40?) tempels. Ik kom er achter dat elk Boeddhistisch land hier een tempel kan bouwen volgens zijn Nationale stijl. De Nepalese regering heeft een strook van acht kilometer beschikbaar gesteld. Het idee is om de geboorteplaats van Boeddha nog wat the-up- graden. Het plan is om van Lumbini 'de' Universele Hoofdstad van het Boeddhisme te maken.

En zo hebben Thailand, India, China en nog een heleboel andere landen op dat stukje grond zo'n tempel gebouwd. Of zijn bezig er een (1) te bouwen. Nog net niet stijf tegen elkaar. Maar het scheelt soms niet veel. Het kitschgehalte is tamelijk groot. Het doet mij eerlijk gezegd toch een beetje teveel denken aan een wedstrijdje tempeltje bouwen. Wie bouwt de grootste? De hoogste? De duurste?

En dat laatste is dan ook een punt van discussie. Tegenstanders van dit project vinden het nl niet kies om zulke kostbare gebouwen te bouwen in een land waar een groot gedeelte van de bevolking nauwelijks rond kan komen.

Maar binnen de 'tempel-landen' is er ook onenigheid. Tibet en Sri Lanka verwijten Japan dat die is staat is om een veel duurdere tempel te bouwen dan hunnie. Omdat zullie veel meer centjes hebben. En dat vinden hunnie dan weer nie eerlijk..........

Ik ben niet zo thuis in het Boeddhisme. Sorry. Ik lees wel hoor! Tuurlijk! Ik ben goed onderlegd in de Nederlandsche literatuur. Ik ben een groot bewonderaar van de 'wondersloffen van Sjakie' (is een stripblad en ik mis deel 5 en deel 14 nog, als je die toevallig nog hebt liggen of misschien zelfs dubbel hebt, ik houd me aanbevolen, maar dit geheel terzijde)

Van Sjakie snel terug naar Boedha. Op wonderslofffen is dat slechts een kleine stap.

Ik ben niet zo thuis in zijn geschriften. Van Boeddha dan. Echter, ik kan me toch moeilijk voorstellen dat de eerste zinsnede, hoofdstuk 1, pagina 1 begint met: 'bouw as much tempels as you can, and streef er naar to build the most exspensive temple and de hoogste and the biggest one..........Zou kunnen dat Boeddha dat heeft opgeschreven. Toen hij de 'verlichting' kreeg. Maar ik denk het niet.

Ik weet het niet meer zo precies met 'religie' in algemene zin. Volgens mij is het in de basis een prima idee. Een goede gedachte. Een fijn plan. Maar vanaf het moment dat de mensheid zich er mee bezig is gaan houden en de geschriften op zijn eigen wijze is gaan intrepreteren, weet ik het niet meer zo precies. Laat ik het zo zeggen: 'dat kun je toch moeilijk een vooruitgang noemen'.

Natuurlijk zijn er mooie en prachtige voorbeelden te noemen. Waar religie een waardevolle rol speelt. Zeker op kleine en lokale schaal. Er gebeuren hele goede dingen binnen en vanuit kerkgenootschappen. Zeker!

Maar op wereldniveau? Hoeveel religieuze oorlogen zijn er eigenlijk gevoerd? Hoeveel kerkscheuringen zijn er niet geweest? Hoeveel religieuze conflicten hebben er al niet plaats gevonden. Hoeveel religieuze doden moeten we tellen?

Allemaal problemen waarbij beide partijen met de geschriften (bijbel, koraan, wondersloffen van Sjakie, om maar 's een paar religieuze meesterwerken te noemen) in de hand, hun gelijk opeisen. Zo kan onze lieve heer, Allah, Boeddha en hoe ze ook allemaal mogen heten het toch niet bedoeld hebben.

'Ja, ja Gerrit'. 'Lekker dat religieuze moralistische geneuzel jonge'. 'Zitten we echt op te wachten'.

Maar eh....ken je het verhaal van de splinter'. 'De balk'. 'En het oog'. 'Kijk 's in de spiegel jongetje'. 'Naar je eigen oog'!

'Wie wilde die bussen zoeven elimineren'?. Iets met attack, kill and destroy!!

'Ja, jaaaah'.

Ok, laat dan maar. Ik zal het hen vergeven.