Eind jaren negentig. Een oud collega bood zijn boerdertije te koop aan. Het stulpje stond in Heerde. Op de prachtige Veluwe. Of andersom. Dan klopt het ook.

Maar dat te koop aanbieden liep voor geen meter. Er waren weinig belangstellenden. En geen biedingen. Een jaar lang. Ruim. Hij besloot iets te doen wat volgens mij maar weinig mensen doen in die situatie.

'Hij verhoogde de vraagprijs. Flink!

Ik verklaarde hem voor gek. Maar dat was ie niet. Hij boorde op deze wijze een nieuwe groep belangstellenden aan. En verkocht het huis binnen drie weken. Voor een hele beste prijs.

Mijn oud-collega deed iets tegengestelds. En soms pakt dat goed uit.

Ik doe dat vandaag ook. Iets tegengestelds. Zonder helemaal precies te weten hoe het uitpakt.

Ik sta op het punt om aan de grote Annapurna-track te beginnen. Morgen namelijk. De Annapurna-track is een wandelroute die door de hoogste berggebieden loopt die onze aardbol rijk is. Het pad loopt over de hoogste bewandelbare pas ter Wereld: de Thorung La Pass. Met een hoogte van 5416

meter. Totale duur van deze onderneming: circa 16 dagen. Niet voor watjes dus!

En vandaag ben ik ziek. Ik ben een stuk beter dan gisteren. Dat moet gezegd. Maar helemaal okselfris. Nou neuh. Misschien ligt een dagje bedliggen meer voor de hand. Maar ik heb dus iets besloten. Iets tegengestelds.

Ik rol mijn zieke bed uit. Trek mijn fietskloffie aan. En ga een stukje fietsen. Zeven kilometer heen. Zeven terug. 'Klinkt verstandig Gerrit, kun je vast wat wennen aan de te verwachten inspanningen. En daarbij, zeven kilometer is goed te doen, goed van je'.

Eh....dank je. Maar eh....het is zeven kilometer fietsen met een gemiddeld stijgingspercentage van .....eh......11%. Soms 7. Soms 14%. Meestal 11. 'Klinkt meteen een stuk minder verstandig'. Vind je ook niet?!

Ik neem een gok. Ik wil mijn ziek zijn er-uit-zweten.

Een enkele keer komt het voor dat ik me slecht voel. Dat ik weet dat ik me de volgende dag ziek moet melden (enorm jeukmoment, dat ziekmeldingtelefoontje naar je werk). Soms ga ik dan hardlopen. En zweet dat zieke gevoel er uit. De volgende dag sta ik veel beter op. En kan dus gewoon naar m'n werk. En dat bespaard me ook weer dat vreselijke jeuktelefoontje.

Ik hoef nu weliswaar niet te bellen. Maar ik doe een uitzweetpoging.

Ik klim op mijn fiets en begin aan de zware tocht die me zal leiden tot Sharingkot. Een prachtig hoog gelegen bergdorp. Het uitzicht, zo is me beloofd, moet geweldig zijn.

De weg is steep. Het trappen gaat zwaar. Al na 500 meter ligt het zweet me nat op de rug. Na 1000 meter heb ik geen droge vezel meer aan mijn lijf. Missie nu al geslaagd. Na een uur ben ik boven. Het resultaat mag er zijn. Het uitzicht is magnifiek! Ik rust een aantal uren uit. Badend in de zon. Helemaal opdrogend. Genietend van de schitterende uitzichten. Hot lemon tea. Soup. En een Veg. Chowmein.

deze 'heren' op stoere motoren wilden met mij op de foto omdat ze me cool vinden. Op een fiets. En dan tegen 11% op.

Ik vind heb eigenlijk veel cooler!!

Voordat ik afdaal trek ik voldoende kleren aan ('vijf lagen, Karin'). Dit om een te sterke afkoeling te voorkomen.

Het gaat hard. Naar beneden. De remblokjes maken overuren. De velgen gloeien van het rood. De banden krijgen nauwelijks tijd om aan het teer te kleven. De ellebogen en handen doen pijn van het stuur- en remwerk. Elf procent afdalen gaat echt hard. Daarbij is er nog wel 's een tegenligger die ontweken moet worden. Dit om een onaangename ontmoeting te voorkomen.

Binnen tien minuten sta ik met fiets en al beneden. Rustig trap ik Pokhara binnen.

's Avonds neem ik het er nog 's goed van. Een bord slierten (ben verdorie vergetetn hoe je het woord spaghetti schrijft). En een bak soep. Ok. hopelijk heb ik de juiste keuze(s) gemaakt. En ben ik er helemaal klaar voor.

Tomorrow. Five o' clock. In the morning. Dan gaat het feest beginnen.

Namaste!