Maagzwaar

(Even dit vooraf: dit 'stukje' gaat over 'doodgaan'. Cremeren. Verbranden van lijken en zo. En er zijn ook foto's van. Ik snap dat niet iedereen op dit soort verhalen en/of foto's zit te wachten. Om uiteenlopende redenen. Als je geen 'trek' hebt in dit onderwerp, sla deze bijdrage dan even over).

Ik sta op anderhalve meter afstand naar een schouwspel te kijken. Vreemd. Onwerkelijk. Intiem ook. En dat met een lege ontbijtmaag. En een onvoorbereide geest. Andersom mag ook. Reken ik gewoon goed. En dat allemaal ook nog 's op de vroege ochtend. Fijne combi.

Ik ben me een partij Heilig vandaag! Meer heilig zal ik niet snel worden.

Ik wandel namelijk in Pashupatinath. Vijf kilometer ten oosten van Kathmandu. En dat is toevallig (1) van de heiligste dorpen van het land. 'Zo, daar kunnen jullie nog een puntje aan zuigen'. Het is een bedevaartsoord. Gelegen aan de oever van de Bagmati-rivier. Zeg maar de Ganges van Nepal.

Je kunt er de Golden Temple bekijken. Van buiten. Van binnen alleen toegankelijk voor Hindoes. En aangezien ik op een haar na gezakt ben (5,4) voor het spoedexamen 'Hindouche voor beginners' mag ik dus niet naar binnen.

Jah, dat was wel een beetje lullig. Voor mij. Ze stelden tijdens het examen heel veel vragen over 'heiligheid'. Precies mijn zwakke punt. Alsof ze het er om deden. Ze raakten me exact op mijn zwakke plek. Precies daar waar het pijn doet. Bij mij.

En ik had er tijdens het studeren nog wel extra aandacht aan besteed. Aan het onderwerp 'heiligheid'. Beetje Wikipediaeen. Beetje Goochelen. Wat boeken doorbladeren. En ik had rijtjes uit mijn hoofd geleerd. Had van alle eerste letters van een rijtje een woord gemaakt: hindouchegordijn(s). Jah, ik weet 't. Die 'S' is jammer. Maar die kreeg ik er echt niet in geprutst.

Maar goed. Maakt toch niet meer uit. Het mocht niet baten.

'T'is ook wel een onderwerp dat je moet liggen'. Heiligheid. Mijn klasgenootjes (bijna allemaal Tibetaanse monniken) die hadden het mooi gemakkelijk....Iets met vlag. En iets met wimpel. Ik mag ze niet. Afkijkers zijn 't. 'Ja, zo kan ik het ook'. Mocht niet eens op het 'examenfeestje' komen. Schijnt gezellig geweest te zijn. Drank. Vrouwen. Klote monniken! Met hun rode soepjurken. En hun kale koppen.

Ik hoop dat ik volgend jaar in een leuker klasje verzeild raak.

En Mrigasthali. Die kun je ook bekijken. En dat doe ik. Het is een beboste heuvel met (heilige) en vervallen gebouwen. En een aantal prachtig vormgegeven bomen. Hebben ze zelf gedaan overigens. Heb het even nagevraagd. Apen heb je er ook. Veel apen. En verliefde stelletjes vinden het er ook fijn.

En eerlijk is eerlijk. Ik was niet dus helemaal voorbereid. Op dat heilige. Nu ben ik dat nooit. Dus dat was op zichzelf niet het grootste probleem. Maar ik was ook niet voorbereid op dat andere. Wel gelezen. Maar niet gedacht dat het zo'n inpact zou hebben.

Ik kocht des ochtends een kaartje. En betrad het heilige der heiligen. Na even wandelen kwam ik op een brug over de rivier. Op de rechteroever zag ik rookpluimen. Links ook. Ik liep in de richting van de rookpluimen. En kon mijn ogen maar moeilijk geloven.

Ik zag brandstapels liggen. Op vierkante stenen. Wel zo'n vijftien achter elkaar. En op een aantal lagen .......lichamen. Dood. Dat wel. Gelukkig maar. Op elke steen een (1). De hoofden wezen naar het Noorden. In de richting van de Himalaya. De wieg van de Goden.

Ik realiseer me: 'hier worden mensen gecremeerd'. Niet een (1). Maar wel tien. Vijtien. Tegelijkertijd. Lopende bandwerk. En bij een (1) sta ik zomaar, plots op drie meter afstand te kijken. Halfverbrande en verkoolde ledematen steken uit. Ik moet even bijkomen van de schok. En neem gepaste afstand.

Hartverscheurende tafrelen spelen zich voor, achter en opzij van mij af. Familieleden die afscheid nemen van hun geliefde. Huilend. Ter aarde stortend. Elkaar in de armen vallend. Wat een verdriet. Ik neem nog meer afstand. Ik moet dit even tot mij laten komen.

Jeetje, wat een ervaring. En daar koop je dan een kaartje voor. Stel je voor dat bij onze begrafenis kaartjes worden verkocht. En dat dan Japanse toeristen met van die k(c)anonlenzen komen kijken bij onze ter aarde bestelling. En daar dan gezellig foto's van maken.....

Want dat gebeurd hier. Mensen (toeristen) met camera's en mobieltjes die op minder dan een (1) meter afstand gezellige foto's staan te maken. 'Een aantal mensen op deze aardkloot lijkt wel gek geworden'.

Nadat ik wat bijgekomen ben pak ik mijn fototoestel. En maak ik gebruik van mijn camera's associale zoombereik. En met dit associale stukje techniek ben ik in staat om hele 'sociale' foto's maken. Op gepaste afstand. Zonder inbreek te plegen op dit bijzonder delicate moment. Voor alle betrokkenen.

Ik kom er achter dat wanneer 'de vader' van het gezin is overleden. De oudste zoon de brandstapel aansteekt. Hij doet dit na eerst wat water in zijn mond gegoten te hebben. Is de overledende een vrouw, dan doet de jongste zoon dit.

De ghat rechts is voor de rijken. De linker Ghat (soberder uitgevoerd) is voor de minder gefortuneerden (al ben je volgens mij allemaal een behoorlijk stuk minder gefortuneerd als je daar ligt te branden, maar dit geheel terzijde).

Ik leer ook dat een enkele lijkverbranding (want zo wordt het genoemd), anderhalf uur in beslag neemt. Dan is het lichaam totaal verkoold. En worden de resten (hout) aan de heilige rivier toevertrouwd. En volgt de volgende lijkverbranding. De lijken staan zo'n beetje in rijen opgesteld.

Voordat tot verbranding wordt overgegaan, wordt het lichaam in mooie gewaden gewikkeld (is ook zichtbaar). En bovenop het lichaam worden bloemetjes gelegd. Los. Of in strengen. Ik heb ook gezien dat het dode lichaam door de familieleden een aantal malen rond de verbrandingsplaats wordt geleid. Driemaal links. Driemaal rechts.

Als deze ceremonie ten einde is. Wordt het lichaam op de verbrandingsplaats gelegd. Op een ondergrond van gestapeld hout. Kleine stammetjes. Vervolgens worden de open ruimten tussen de balkjes opgevuld met riet. En dunne houtjes. En dan wordt het geheel in brand gestoken.

dit is de verbrandplaats voor de armen

Familieleden kijken toe. Zittend. Staand. Een (1) man met een lange stok heeft als taak om het vuur brandende te houden.

De zon is na dagen afwezigheid weer terug. Ik neem een pauze. En leg mijn lijf in de zon. Opwarmen. En bijkomen. Van alle ervaringen.

Na een uurtje of vijf houd ik het voor gezien. Blij dat ik mocht kijken en (nog) niet aan de beurt ben.

Namaste!