De Lustige Reiziger

Tongariro Alpine Crossing/Day two

Net nadat ik Nepal binnenfietste heb ik een nieuwe telefoon gekocht.


Made in India. Staat er op. Dus ik ga er vanuit dat het ding in India gemade is. En het zou best wel 's kunnen kloppen. Want er zitten van die gezellige Indiaase melodietjes op. Je kent ze wel. Van die lekker luide en vreselijk drukke Indiaase zangerige en klagerige melodietjes. En een (1) van die melodietjes heb ik zover gekregen dat het fungeert als 'alarm'. Het alarm op zijn beurt fungeert weer als wekker. Ik word dus gewekt met een Indiaas deuntje. Een gekkigheidje. Een gebbetje. Een leuk dingetje.


Dag lieve lezer. Fijn dat u er weer bent. U kent ze vast wel. Die momenten dat je liever even niet bestaat. Er even niet bent. Even opgaat in rook. Even 'onder' je matrasje kruipt. Even een hoekje om. Even een boodschap doen. Kort samengevat: uw eigenste schaamtemomentje!


Zo'n moment overkwam mij. This morning. Ik weet nog precies hoe laat het was. 6.30 uur. Op de kop af. 'Sommige tijdstippen vergeet je niet'. Mijn telefoon ging af. Althans het alarm. En op zichzelf was dat goed. Daar was ie op geprogrameerd. Het ding deed precies wat van hem gevraagd werd. Er was alleen een kleinigheidje. Een detail.


Dat programeren was eigenlijk voor gisteren bedoelt. En ik was het ding vergeten te deprogrammeren. Dus verbijdde mijn telefoon vanochtend vroeg maar liefst 25 hutgenoten, die nog in een diep dromenland verkeerden, met mijn drukke Indiaase alarmmelodie. Was bepaald niet fijn. Maar zelfs dit was nog tot hier aan toe lieve lezer. Want het kan nog erger.


De telefoon had zich namelijk stiekum verstopt op een onvindbare plaats. In mijn rugzak. Dus voordat ik het ding gevonden had was het alarm reeds talloze malen afgegaan. En het geluid dat ik met het overhoop halen van mijn rugzak produceerde tezamen met het geluid van mijn telefoon, maakte dat de hele hut een kwartier later nog enigszins slaapdronken en niet helemaal blij kijkend aan iets van een onbijt zat.


'En toen kwam ik binnengelopen........'En het is heel gek: 'ik hoorde niemand no worries mate tegen me zeggen'.


'Ik zeg: snel verder met dag twee'.


We vertrokken (spoorslags dus) uit de Ketetahi hut. Het eerste uur moesten we een uur terug wandelen. Vanwaar we gisteren gekomen waren. En aangezien we gisteren het laatste uur fijn afgedaald waren. Mochten we nu weer fijn omhoog. 'God straft meteen lieve lezers'. Had ik die telefoon nu maar uit..... Afin.


We zijn vroeg. Er is niets of niemand. Zo willen we het graag. Wat een rust. Wat een uitzichten. Helemaal fijn. Na een uurtje of drie komen we in Otuere Hut.


Het is graadje bloedje heet. En er staat een warm windje. Verbranden doe je hier heel gemakkelijk. Nieuw Zeelanders zijn (net als Australiers) panisch voor zonnebrand. En dat kan iets te maken hebben met de dunnere ozonlaag boven deze twee landen. Met factor 8 kom je hier niet weg. Nog sterker. Wordt hier niet eens verkocht. Het begint bij factor 30 en loop op tot factor 50. En smeren maar. Meerdere malen per dag. De zonnebrandfirma's hebben de afgelopen maanden weinig goede zaken gedaan. Het zomerweer was slecht. Maar wij hebben geluk. Sinds Gerda Nieuw Zeeland heeft bezet. Lopen de temperaturen op. En maakt de zon overuren.


In de Otuere Hut houden we een pauze. En komen tot de conclusie dat we niet teveel eten bij ons hebben. Met meer nadruk op het woordje niet dan op teveel. We moeten een beetje doseren.



We trekken aan het begin van de middag door een prachtig vulkanisch en glooiend landschap. Af en toe zijn de klimmetjes veneinig. Maar de uitzichten zijn geweldig.


Gaandeweg veranderd het landschap. Het lijkt wel een desert. Met lage, sterk verhoute begroeiing. Maar ook op veel plekken alleen maar zand. En stenen.


Op het laatst van de middag lopen we door een stuk bos. Schaduw. Dat is fijn. Echter, we krijgen nog een flinke klim voor de kiezen. En die 'tikt' zo aan het einde van de wandeldag behoorlijk door. Maar we halen het. En komen aan in de Waihohonu Hut. Een vrij nieuwe en ruim opgezette hut. We overnachten hier met slechts tien anderen.

We gaan vroeg slapen. Met de telefoon in de absolute crematie-urn-stand.


No Worries.

Reacties

Reacties

Roel

haha, wat een ontwaken
vast een hoop nieuwe "mates" gemaakt daar :-)

ziet er wel weer fantastisch uit zeg, volgens mij hebben jullie een neus voor mooie plekken

geniet en alarm voorzichtig

K@r!n

Meer desert dan dessert dus...

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!