Dat Gerrit mij heeft moeten beloven het niet meer over s......(chijten) te hebben, dat heeft hij een beetje verzonnen. Helemaal zelf verzonnen, en dat kan ie goed. Maar niet helemaal waar dus. Al moet ik eerlijk zeggen: het komt me wel goed uit. Ik vind het wel fijn dat hij het er niet meer of niet weer over heeft. En dat zal ik hier uitleggen.

Hij begon zo aardig. Door te vertellen dat hier de zon is gaan schijnen vanaf het moment dat ik voet zette in NZ. En het is nog waar ook. We hebben 1 (één) regendag gehad en de rest was fantastisch. Geweldige mazzel dus.

Maar dat hij 1 (één) dag voordat ik voet zette in NZ een schijtverhaal publiceerde, dat had ie niet moeten doen. Niet dat ik daar niet tegen kan. Ik ben welsiwaar een zeer net opgevoede dame, en alle credits daarvoor gaan uiteraard naar mijn ouders. Die hebben het gewoon heel goed gedaan, en omdat ze hier inderdaad meelezen - hai p&m! - moet dat even duidelijk gezegd zijn. En ook omdat er meer mensen (die mij ook al heel lang kennen) meelezen, laat ik dat beeld graag in tact. Netjes opgevoed ja, maar geen heilig boontje. Dus ook al zijn vieze woorden niet gebruikelijk, ik vloek ook wel eens. Altijd met reden, maar toch, het gebeurt. En woorden die Gerrit nooit zou gebruiken in zijn stukjes, zoals (U2 is een) 'kutband', tja, die rollen bij mij ook wel eens over de lippen. Ik kan er maar beter eerlijk over zijn.

Feit is dat dat schijtverhaal er voor zorgde dat ik 2 dgn na aankomst in NZ aan jawel ....... de schijt raakte. En geloof me , dat is niet fijn als je de halve wereld over bent gereist om samen NZ te gaan ontdekken. Heb je net supersnel je jetlag acher de rug, zit je helemaal in het goede ritme, krijg je dat weer.

Meestal is 'aan de dunne' helemaal niet zo erg, na 1 of 2 dgn is het vaak weer over en kan ik over tot de orde van de dag. Maar dus niet deze x. Deze bacterie, want ik denk dat die het was, was van het persistentere soort. Zo eentje die een lekker plekje zoekt in je darmen en daar fijn gaat zitten zieken. Niet dat ik er ziek of misselijk van was, maar om nou te zeggen, helemaal fit, dat ook weer niet. En op 80% van je energie een flinke huttentocht te gaan maken, dat is geen aanrader. Gelukkig kwam ook hier Gerrit op de proppen. Hij had nog wel een of ander wondermiddel uit Azie. Hij had het zelf meerdere keren gebruikt, altijd met goed resultaat na enkele pillen, dus dat moest het zijn. En omdat hij het toch had ingeslagen in bulkverpakking, ben ik dat gaan gebruiken. En jawel, voor de Tongariro-tocht begon was ik er overheen. Maar zoals al beschreven, de hutten hier zijn behoorlijk basic. En 'pit-toilets' (dwz zonder waterspoeling) en regenwater uit grote reservoirs zijn niet de beste ingredienten voor net (niet helemaal) herstelde darmen. Samen met de behoorlijke inspanning zorgden ze ervoor dat het snel na de tocht weer helemaal mis was. En dan bedoel ik ook goed mis. Mijn opvoeding belet me hier om in details te treden, maar ik schat dat jullie als lezers dat ook niet nodig hebben. Dus ik heb kuur nummer 2 van hetzelfde wondermiddel er tegen aan gegooid. En dat hielp definitief. Na wel anderhalve week was het eindelijk over. En kon ik alles weer aan toen ik voet zette op het Zuidereiland.

Maar het heeft er ook voor gezorgd dat mijn hardloopschoenen het Noordereiland niet hebben gezien. Nou ja, ze hebben het vanuit de kofferbak wel gezien, maar er geen stap gezet. Want om nou met een niet-helemaal-fit-lijf te gaan hardlopen terwijl je op reis bent, dat gaat mij wat ver. In Wellington, vlak voor de overtocht, durfde ik het bijna aan. Maar jullie hebben zelf kunnen lezen hoe Gerrit als een panter in de nacht de camper uitsloop om in de vroege ochtend daar zijn rondje te gaan lopen. Kans en moment verkeken dus.

Maar eenmaal op het Zuidereiland, na een fijne rustdag aan een prachtbaai bij de Queen Charlotte sound en een mooi ritje naar Abel Tasman National Park, was het dan zover. Beetje spannenend ook wel, want na 4 mnd stilstand door een blessure, was ik in december (2011) weer begonnen met opbouwen. En dat moest helemaal vanaf nul door de aard van de blessure, en eerlijik is eerlijk: dat viel me niet mee. Op de laatste dag voor vertrek had ik halverwege een loopje-van-niets ook nog eens enorme kramp in mn rechterkuit gerkegen, en toen dacht ik echt dat het nooit meer goed zou komen.

Maar lopend langs het strand van Tasman Bay, begon 'het' weer helemaal terug te komen. De zin en het plezier van hardlopen. Van lekker om je heen kijken en niet teveel bezig zijn met het lopen zelf, omdat juist dat dan bijna als vanzelf gaat. En toen ik zowel tijdens als nadien nergens last van had, niet van mn scheenbeen, niet van kuitspieren, was de victorie compleet. Ik loop nu weer 2 tot 3x per week volg lekker mn opbouwschema en hoop straks in Nl weer gewoon mee te kunnen trainen bij mijn clubje. Zin in!!

keep going , Gerda