De sneeuwlading komt met razende vaart naar beneden. Suist niets ontziend omlaag, sleurt alles op zijn weg mee . Gelukkig kan ik Gerrit nog net op tijd buiten bereik van de dodelijke massa trekken.'

Maar nee. Zo ging het niet. Want er ligt geen sneeuw. Dus ook geen lawine gevaar. En daarbij: het is niet origineel ook. Andere schrijver, dus ook een andere stijl. En een ander begin.

'Take enough water with you, and plenty of food. And remember, the food is for you, not for the Kea'. Kea (Nestor Notabilis) zijn (alpiene) bergpapegaaien, endemisch voor NZ. En hier bij Arthurs Pass komen ze frequent voor. Van orgine zijn het nieuwsgierige, onderzoekende en speelse vogels. Dat hebben ze ook wel nodig, in het onvoorspelbare en harde klimaat van het hooggebergte. Opportunisten pur sang. Maar door menselijk gezelschap zijn ze er niet beter op geworden, beetje verpest. En staan ze nu bekend als vernielzuchtige, vervelende beesten. Die eten wegkapen en auto- en tentrubbers met hun stevige snavels kapot scheuren. Schavuiten 1e klas. Maar mooi om te zien, dat wel. Met hun glanzend groene verendek, oranje onderkant en stuit.

Het advies dat de balieman van het Visitor Centre in Arthurs Pass Village (APV) geeft, kennen we inmiddels wel. Het klinkt als alle adviezen die ze in deze centra geven aan mensen die omhoog wilen. En dat willen we, naar Avalanche Peak. Een berg met de top op 1833 m; eigenlijk een topje van niets. Maar als je begint in AP village, op 730 m hoogte, wel een klim van 1100 m. En ja, ook weer omlaag. What goes up, must come down.....

Gisteren, toen we ook al even hadden rondgeneusd in het DOC centre, was het zicht boven niet meer dan 10 m volgens de balieman. “There's no point in going up”. Ik geloofde er geen snars van. Buiten was het zonnig met af en toe een wolk, en als ik naar boven keek kon ik alle toppen zien. Prima weer om er 'eentje te pakken', En vandaag is het precies hetzelfde. Dus wij gaan omhoog.

Maar we zijn gewaarschuwd. De LP 'Tramping in NZ' (supergids trouwens) geeft het al aan: een fikse klim van 3 tot 4 uur, met stukken 'rockclimbing where you will need all fours'. Nu ben ik wel wat gewend. Want elk jaar ga ik de bergen in, en huttentochten zijn mijn favoriete bezigheid. Noem het een primaire levensbehoefte, zo eentje waar je niet zonder kunt. Of wilt, want het is natuurlijk niet gelijk aan zuurstof, of water, dus het kán zonder. Maar ik wil het niet. Voeding voor lichaam en geest, dat is het. Ontspanning door Inspanning. ODI, ja, ik verzin dat ook niet zelf, er zijn sportverenigingen die zo heten, echt waar. En het klopt ook nog.

En eerlijk is eerlijk, het begin van de track valt niet mee. Door de bosjungle gaat het direct steil omhoog, en de handen en voeten komen er vaak beide aan te pas. Twee x komen er wat erg fitte types voorbij, maar gelukkig hijgen de laatste ook alsof de duvel ze op de hielen zit. Wij hebben afgesproken dat als één van beide niet meer kan of durft – het laatste stuk gaat over een smalle richel en op de top is slechts plek voor 6 personen om lekker te zitten, dus helemaal geruststellend klinkt het niet - we dan beide teruggaan. We zijn zo sterk als de zwakste schakel.

En nog eerlijker, ik twijfel na een uur of de top er wel in zit voor mij. Dit is potverdorie hartstikke zwaar, mijn shirt compleet doorweekt, en nog slechts 3 droge vezels aan mn lijf. Ik kan het eigenlijk nergens mee vergelijken, niet met de Alpen, de Dolomieten of Pyreneeen. Daar zijn ook steile bergwandel-stukken als dit, maar dan vaak niet zo lang achtereen. En 1000 m klimmen op een dag komt ook vaker voor, maar dat gaat dan geleidelijker, niet zo achterlijk steil. Het meest komt het nog overeen met de GR20, op Corsica. Ook zo´n machtige tocht met hoge pieken en diepe dalen, waar het flink afzien én enorm genieten was. Maar ja, toen ik die liep was ik wel 20 jaar jonger.......

Gelukkig zijn we na anderhalf uur het bos uit en wordt het pad beloopbaarder. Al blijft het lekker steil. Over de 'ridge' en langs een diepe afgrond, die bij regen en harde wind als ' a mere deathtrap' beschreven staat. Fijn idee is dat, maar wij hebben nauwelijks wind en een fijn zonnetje, en de uitzichten zijn fantastisch. Het grote genieten is begonnen! Na een korte pauze, een weer-droog-gewaaid-shirt, klimmen we gestaag verder. Het wordt steeds mooier.

Op een gegeven moment zien we een kluitje mensen bovenop een richel staan. Gerrit denkt/hoopt dat het de top is, maar ik denk dat die nog een stuk daarachter en hoger ligt. Maar als we dichterbij komen, blijkt het inderdaad het hoogste punt te zijn. Yo!!

Maar eerst moet er nog over flinke rotsblokken geklauterd worden. En ja, het laatste stukje richel naar de top oogt wel erg smal. Dus we doen het rustig aan. Als we bijna aan het eind van de rotsblokken zijn, wordt het Gerrit toch te gortig. Hij voelt zich niet zeker meer, en dat is altijd het teken om te stoppen. Maar nu de top zo dichtbij is, geen 10 hoogtemeters verder schat ik, besluiten we dat ik wel doorga. Gelukkig ken ik geen enkel onzeker moment , en even later sta ik er. En blijken er best 10 mensen te kunnen zitten, als je tenminste niet allemaal helemaal bovenop wilt zitten. Of op elkaar. dat is toch ook niet helemaal fijn.

En het uitzicht, ja, dat is wonderschoon. Magnifique! Oordeel zelf........

Mount Rolleston (2275m) met Crow Glacier naar het noorden.

Na de nodig foto's loop ik een stukje terug en zoeken we een fijne lunchplek. De kea´s zijn aanwezig, 2 paartjes cirkelen om de top. En vooral om de mensen die er op staan. Mijn rugzak ligt naast me, de bovenklep is los. Als 1 van de vogels een poging waagt om er met mijn broekspijpen (van mijn afritsbroek) die bovenop de rugzak liggen, van door te gaan, ben ik net op tijd om ze zelf te grijpen. Maar net als echte boeven, handelen ze met zijn 2-en. Dus ik zit nog niet op mn plekje, of vanachter me sneakt een Kea naar mijn rugzak en zet zijn snavel in de zak banana-chips, die er bovenin ligt. Hebbes! Snel vliegt hij er mee weg, gevolgd door de andere 3 vogels. Hebben we eindelijk voldoende voedsel me op een tocht, gaan die stomme papegaaien er mee aan de haal. Dus als er nu kea's opgroeien met een bananachip- verslaving, wat lastig voor ze is, want daar kom je niet gemakkelijk aan in NZ, dan weten jullie waar dat vandaan komt. Het zal ze leren.......

De terugtocht gaat via de iets gemakkelijker Scotts Track. En al blijft het goed opletten waar je je voeten zet en zijn er lastige stukken die 'bils-gewijs' gaan, we zijn blij dat we niet via de Avalanche Peak Track terug gaan. Het venijn zit nog in de staart, als we ons de laatste honderd meter door een bush-beekje, over gladde rotsblokken en glibberige boomwortels, een pad moeten banen. Na 6 uur netto looptijd staan we weer beneden. Een supertocht die een high-five meer dan waard is! En hoewel ik een enorme hekel heb aan lopen op asfalt, heb ik het nog nooit zo verwelkomd als nu. We lopen het dorp in en duiken de eerste en enige kroeg in. 'En zetten het op een zuipen' (zij die Gerrit kennen, weten wat ik bedoel)

berggroeten, Gerda

* De “Avalanche Peak Challenge”

Het kan altijd gekker. Mountain-running is ook in NZ hot, er zijn wel 25 van dit soort evenementen per jaar in dit fitte landje. De meest waanzinnige en uitdagende is , jawel, de Avalanche Peak Challenge. Een berg-run over 26 km, met niet alleen de beklimming van de Peak, maar ook de afdaling aan de andere kant over een smalle ridge, over een puinhelling, en een pittig blokkenterrein. Daarna door 2 flinke rivieren, en dan het laatste stuk sprinten over asfalt. Waar wij de klim in 3 uur hebben gedaan, doen de snelste runners hem in 55 min. En de gehele Challenge wordt in ruim 2, 5 uur afgelegd. Om met Hans Teeuwen te spreken 'Mafketels. Dat zijn het'.

Gerda