Normaal gesproken heb ik 't niet zo op belastingonduikende, cokesnuivende, visquotumontwijkende, smartlapkirende, klederdrachtdragende en naar vis stinkende havenstadjes veelal gevuld met fundementalische godvrezende inwoners.

Een deel van deze bevolkinggroepen tracht zich (volledig terecht) te vermommen in een soort (tja hoe leg ik u dat nu uit aan u lieve maar toch ook enigszins ontwetende volger) jurken. Een rok is het absoluut niet. En een broekpak komt niet in de buurt. Nee, een jurk. Dat komt het dichtste bij. Maar dan wel met heel veel laagjes over elkaar. Zoveel dat elke vorm van voorgenomen geslachtelijke gemeenschap tenminste 3 weken van te voren moet worden aangekondigd. Anders zou ik bij God (om even in de sfeer te blijven) niet weten hoe.........

Als slagroom op de vistaart doet men een feestmuts op en plaatst men een spiegeltje bovenop het hoofd. Ik herhaal: BOVEN op het hoofd (komt vast door het cokegebruik, zou het anders ook ff niet weten). Alleen het carnavalsuitrolfluitje ontbreekt. Dat vind men daar zelfs te ver gaan, of (optie 2) ze hebben er nog nooit van gehoord. Ik ga met volle overtuiging voor optie 2.

Die hele verkleedpartij lijkt mij een heel gedoe. Maar ik zou het ook doen als ik hunnie was. Waar heb ik het over: noem een Urk, noem een Spakenburg, noem een Volendam. Ik probeer ze te ontwijken. Er zijn potdomme niet voor niets knappe koppen die rondwegen bedacht hebben. Leg die dingen daar dan ook aan. Desnoods met Europese subsidie. Er is vast nog wel een (vis)potje te vinden in het Brusselse. Ik ben graag de eerste die het lint op feestelijke wijze doorknipt. Met een motorkettingzaag. Laat de vishapjes maar achterwege.

Beetje lange inleiding Gerrit, we hebben drommels nog an toe nog meer te doen. Ja ja, begrip. Hele viskotters vol. Wat ik zeggen wil: vandaag maak ik een uitzondering. Ik ben in Pucasana. Een havenstadje. Gelegen aan de Pacific Ocean.

Een tien miljoen tellende stad als Lima uitfietsen is normaal gesproken een hele ondeneming. Althans, als je de goede kant op wil gaan. Want in principe kun je gewoon elke kant opfietsen en dan lijkt mij de kans aannemelijk dat je vanzelf een keertje de stad uitfietst. Tenzij je rondjes blijft rijden. Dan is er een gerede kans dat het best 's lang zou kunnen duren.

Maar goed. Lastig dus. Zo'n stad uitfietsen. En vandaag vormde hierop geen uitzondering. De juiste richting was deze keer niet het probleem. Gewoon de zee volgen, Zuidwaarts (dat dan wel). En dan zou ik op de Pan America Highway moeten geraken. En ik zal meteen de kou maar uit de lucht halen, de boog kan immers niet altijd gespannen staan: het is gelukt.

Hier kun je zien hoe dat ging, datstad-uit-fietsen: https://www.youtube.com/edit?video_referrer=watch&video_id=s55r9ZQ25JE

Gisteren had ik een kort proefritje gemaakt om een beetje Peru-verkeer-gevoel te krijgen. Maar ondanks dat proefdraaien voelen de eerste kilometers toch nog wat onwennig. Een fiets met volle bepakking, vreemde verkeerregels en knetterveel en -druk verkeer. Maar ik ben de enige die zich onwennigheid voelt. Het overige verkeer voelt zich behoorlijk wennig. Het draait. Het keert. Het toetert. Het stopt. Het snijd af. Ik doe er 2,5 uur over voordat ik Lima een beetje achter me heb gelaten. 'Klinkt als een hellerit Gerrit'. Dat was het ook. Maar leuk joh!!!! Ik krijg veel opgestoken duimen en vriendelijke teksten toegeworpen.
Geeft positieve energie. en het haalt de spanning, die ik toch wat voel op zo'n eerste dag, er mooi wat vanaf.

Uiteindelijk beland ik op de Pan American Highway.

Na 70 kilometertjes vinden de benen het welletjes. Ik verlaat de PAH. En rijd richting de zee, naar het havenstadje. Het is mij aanbevolen door de Lonely Planet ('de' reisgids aller reisgidsen). Maar alleen omdat er bij staat dat dit havenstadje in niets lijkt op de eerder beschreven Hollandsche havenstadjes en vooral hunnie inwoners.

Maar het kan ook zijn dat ik dat er omwille van dit stukje heb bijbedacht of (optie 2) om mezelf een alibi te bezorgen. Ik denk allebei.

Hoe dan ook. ik ben er. En het is hier fijn.

Adios