Mijn 'buurvrouw' heb ik vanochtend geadviseerd om snel een bezoekje te brengen aan de Kamer van Koophandel. Ze is namelijk buitengewoon succesvol in het de hele nacht afspelen van karaoke-muziek. Standje 10!! Buitengewoon fijn. En ook buitengewoon zuiver meegezongen. en ik kan het weten want ik heb elk zangwoord via mijn oorschelpen naar binnen gezogen. Daar moet voorwaar een flinke hoeveelheid geld mee te verdienen zijn. Ik zeg: inschrijven. KvK nummertje aanvragen, stukje marketing er tegen aan. En binnenlopen maar met dat geldschip.

Ook haar uithoudingsvermogen is van grote kwaliteit. Ze kan het volhouden tot 4.00 uur des s' Heeren ochtend. Dat ze mij de hele nacht wakker heeft gehouden is natuurlijk een detail. En omdat deze vrouw buitengewone zangkwaliteiten heeft, heb ik mijn hand over mijn hart gestreken. Maar alleen voor deze vrouw dan. Niet voor de rest.

De overige locals hadden nl het plan opgevat om precies onder mijn raam een soort van hoe-zal-ik-het-zeggen nachtfeestje te organiseren. Iets met drank. Iets met muziek. En van beide behoorlijk veel. Fijne combi.

Het is 16.30 uur en de fietsbenen geven al anderhalf uur een signaal door aan mij hersenen. Moe! Pijn!! Maar toegeven aan de vermoeidheid gaat nog niet. Er is namelijk niets hier. Ja, een weg. Een zee. En zandduinen. In overvloed zelfs. Noem dat maar niets. Maar eten, drinken laat staan een Peruviaanse schone die zeg: kom-jij-maar-'s -lekker-hier-mien-jong-dan-zal-ik-oe-benen-'s-even-lekker-masseren, ho maar. Eerlijk gezegd heb ik geen eten meer aan boord. Een beetje verwend geraakt door de regelmatige opdoemende benzinestations heb ik onvoldoende voer ingeslagen. Daarbij heb ik een zwervend zeer verwaarloosd meisje, dat rijst van het asfalt zat te schrapen (!!), wat eten gegeven. Hoe dan ook: het tekort aan benzinestations en dus aan eten en het tekort aan slaap doen inmiddels hun werk. Ik mag nog anderhalf uur door buffelen.

Ik volg nog steeds de Pan American Highway met rechts van mij de onafscheidelijke Pacific Ocean, De route zou behoorlijk vlak moeten zijn maar er zijn toch regelmatig lange klimmen variërend van 2 tot 6%. Behoudens enkele fraaie uitzichten is het landschap niet van buitengewone schoonheid. Het snel langsrazende verkeer helpt ook niet erg. Maar ik heb goeie schik en geniet volop.

Wat ook enorm helpt is dat mijn snelheidsmeter en ook temperatuurweergever (en het ding kan nog veeeuuuul meer) zijn tanden heeft gezet in een temperatuur van 33 klein nulletje C. En het is een bijtertje. Dat computertje. Daar heb ik 'm speciaal op geselecteerd. De verkoper zei nog: Moet het een bijtertje zijn? ‘Dacht het wel meneer de verkopert’. Hij laat niet los. Het blijft onverminderd warm. Die fijne koperen ploert staat hoog aan de hemel en verbrand mijn witte huid. Smeren mensen!! Pas rond vieren zakt de temperatuur naar een graadje of 27.

Het ontbijt van vanochtend (want dat is het meest gebruikelijke tijdstip om dat ding te eten) was niet om over naar huis te schrijven. Nu is elk ontbijt het in principe niet waard om over naar huis te schrijven. Want ja, wat moet je schrijven? Schat, het ontbijt was niet om over naar huis te schrijven. Als je dat schrijft, dan had je net zo goed niet kunnen schrijven. En dan nog wat: aan wie schrijf je dat dan? Wie zit op zulks een bericht te wachten? Mocht je een redelijke bestendige relatie hebben dan denk ik dat je een dergelijke brief met een bosje bloemen en/of een etentje nog wel recht geluld krijgt (mocht u vrouw zijn koop een auto voor 'm, met open dak, probleem opgelost). Risicootje, Zeker! Maar gecalculeerd. Maar als je relatie van het niveau: zo-zo is dan zou ik de gok niet wagen. Voor je het weet sta je voor de rechter: 'zo verteld u 's, wat is de reden van de echtscheiding?'. Eh ja, .......... Niet doen. Is een tip. Doe er uw voordeel mee.

Mijn reisgids adviseerde me om vandaag naar Canete & Cerro Zul te rijden. En daar rol ik nu binnen. Na 87 kilometertjes schoon aan de haak.

Canette & Cerro Zul is een havenstadje. Do I need to say more?

Adios