'Ie bent zo wit als een laken jong'. (uitspraak van mijn moeder)

Ziek zijn is nooit fijn. Zeker niet als je in den vreemde bent. En al helemaal niet als je alleen bent. Dan zou het fijn zijn als pleegzuster bloedwijn 's ff langs kwam om te kijken hoe het met de patiënt ging. Maar de pleegzuster heeft denk ik een paar ATV dagen opgenomen. 'De dagen moeten op zo tegen het einde van het jaar'. Dus dat ze mij een glaasje bloedwijn komt brengen......vergeet het maar.

U bent even verstoken gebleven van berichtgeving uit het verre Peru. Fijn voor u. Kon u mooi 's ff wat voorbereidingen treffen voor het kerstdiner. De kalkoen killen. Een haas schieten. Een Cavia de nek ...... Nou ja, kijk maar even wat uw voorkeur heeft. Ik zou voor de Cavia gaan.

Waarom toch de Cavia?

Nou! Behalve mijn persoonlijke aversie tegen deze toch enigszins gemankeerde mislukte en aan de evolutiewaarderingcommissieaandacht doorgeglipte, ontsnapte viervoeter die, mocht u hem (nog) niet kennen, het is dat dier dat in zo'n kooiwieltje een beetje vicieuze cirkeltjes loopt te lopen. Ja, die dus!!

Welnu,het dier is het in Peru een Nationaal gerecht. Het staat in elk restaurant op de kaart. En ik heb het al gegeten. En ik weet het niet. Je weet het immers nooit. Maar misschien heeft deze Cavia mijn wel gekild. En dacht het dier: Gerrit Pleijter uit Olanda. It's paybacktime!!!

Ik ben dus ziek geworden. En ik ben geen arts maar dat het maag- en darmklachten betrof dat is een zekerheidje. En ik weet niet of er veel geld mee te verdienen is maar ik ga binnenkort mooi een VVV kantoor-tourtje op starten: hoe-kom-ik-zo-snel-mogelijk-van-mijn-bed-naar-het-toilet. En ook nog op de meest onverwachte momenten. En ook heel vaak. Ik weet inmiddels precies de route: bij het dertiende vloertegeltje rechts, precies waar de voeg ontbreekt, en dan in rechte lijn naar het toilet...... Wat een gekloot. Gelukkig was er een 19- jarig Engels meisje die zich om mij bekommerde. (waar waren die meisjes toen ik 19 was? (Ja lach maar, heb 't zelf maar 's....)

Ik zal u de verdere details besparen. Maar alle lichaamsopeningen zijn ten volle benut. Inmiddels ben ik als weer voor 70% de oude. En dan zijn er natuurlijk weer onder u dat dat weer spijtig vinden.....

Wel dreigde met dit ziek zijn mijn reisschema enigszins in de Periviaanse Sopa te lopen. Maar dat heb ik opgelost door het trace Hucacina – Cuzco te fietsen en van tijd tot tijd een lift te nemen met een busje. Fiets d'rop en karren maar. Voelt wel een beetje als valsspelen, maar benen en lijf waren echt te slap om dit loodzware (van zeeniveau naar ruim 3300 meter) traject fietsend te volbrengen.

Vlak voor ik vertrok heb ik in kader; kom Gerrit geef je leven 's wat diepgang jong' een bezoek gebracht aan het Ica Regional Museum. Heb ik mooi wat opgestoken waarom die zandduinen zich hier vormen en hoe de oorspronkelijke bewoners zich in leven wisten te houden. Je hebt er op zichzelf niets aan, maar tis leuk om te weten.

Uiteindelijk na veel vijven en zessen en een fantastisch mooie rit rolde ik met deze gecombineerde bus-fiets-reis op zondag de 22e in Cuzco binnen.

Dit tracé had ik heel graag helemaal fietsend gedaan maar dat moet ik maar bewaren voor een volgende gelegenheid.

Er liggen nog massa's mooie fietskilometers voor me.

Adios