Ik sta op het punt om een driedaagse trektocht vanuit Uyuni te ondernemen.

Ben het wachten op mijn fietsspullen meer dan moe. En ga wat ondernemen. Over een dag of vier keer ik wel terug naar Postosi. En kijk dan wel of mijn pakketje is gearriveerd.

Ok. Naar Uyuni dus!

Uyuni heeft het geluk om nabij de grootste zoutvlakte ter Wereld te liggen. En jawel. Dat trekt toeristen. Die willen dat zout allemaal met eigen ogen bekijken.

Op zichzelf een vrij opmerkelijk gegeven. Want. Ja, Ga 's in je eigenste buurtsupertje kijken. Ga op zoek naar het zoutschap. En koop de hele vooraad keukenzout op (goed voor je plakzegeltjes...). Flikker het hele zaakie op je eigenste marktpleintje. En wedden dat je dan de grootste zoutvlakte van je dorpje (of stad) hebt gecreeerd. Hup. Hokje erbij. Entree vragen. En vangen maar. En er natuurlijk zelf ook nog van genieten... Ik bedoel. Zo kan het ook. Of. zo zou(t) het ook kunnen.

Maar nee hoor. Allemaal naar Zuid Amerika. Allemaal op het zout af. Ja. Ja. Ik ook. Ik geef het toe. Schoorvoetend. Maar ik ook dus. Ik wil dat ook wel 's zien.

Nu had ik het stoute plan om met mijn fietsje hier naar toe te fietsen. En ik had er ook zullen camperen. En dan zou ik op het zout gaan fietsen. En dan een hardgekookt eitje pellen. En dan........ U heeft een beeld. Maar dat feessie gaat dus ff niet door. En niet alleen omdat mijn fiets stuk is. Maar ook omdat de hele zoutvlakte onder water staat (het is regentijd hiero). Niet zoveel hoor. Een centimeter of 5. Maar bij het oprijden van de zoutvlakte ligt een halve meter water. Gedurende enkele kilometers. En daar was mijn fietsje nooit doorheen gekomen.

Nou ja. Die zoutvlakte (Salar de Uyuni) ga ik bezoeken. En ten zuiden van dat meer (tussen Uyuni en Chili) ligt een desolaat gebied. Desert. Rotsen. Vulkanen. Geisers. Lagoons. Pelikanen. De hele meuk. Het ligt en is er allemaal. Te vinden.

Dit gebied (vele honderden kilometers groot) is uitsluitend met een 4x4 vehikel (fourwheel drive) te bezoeken. Na aankomst in Uyuni heb ik vijf reisgenoten getroffen. Die hetzelfde plan als ik hebben. En met hen heb ik een 4x4 Toyoto met chauffeur gehuurd. We gaan drie dagen op stap. En zullen alle bezienswaardigheden gaan bekijken. Want dat heb je al snel met bezienswaardigheden. Dat je ze gaat bekijken. Dat is ook een beetje het karakter van bezienswaardigheden. Dat je ze gaat bekijken. Op zichzelf ook wel een goed gekozen naam: 'beZIENSwaardigheden'. Eigenlijk zit hetgene dat je er mee moet al in de naam opgesloten. Das makkelijk. En fijn ook. Want dan hoef je niet zo na te denken wat je er mee moet.... (ik moet nu stoppen geloof ik.....zegt mijn guttfeeling.....).

Mijn medereisgenoten zijn vier Chilenen. En 1 gestoorde Amerikaan. Ik vul het kleurrijke gezelschap aan. En sta te boek als de helfdhaftige Flying Duthman met z'n kapotte bike. Vincent (de Amerikaan) heeft huis en haard verlaten. En is daarbij z'n gitaar niet vergeten. Het probeert met musiceren in de straten van Bolivia wat geld te verdienen. En zo hoopt ie enige jaren in Zuid Amerika te kunnen rondtrekken. Op zoek naar een ander bestaan dan ie in the States had.

Ik tref 't. Een (1) van de vier Chilenen is een dame. En niet zomaar een dame. Deze behoorlijk jonge dame zit in een van de voorronden die DE 'Miss Chili' moet gaan opleveren.

Ze is werkelijk prachtig mooi. En ik kan mijn ogen dan ook maar moeilijk van haar afhouden. Maar aangezien ik voorin zit. En zij op de achterste bank in de Four Wheel Drive. Leek het me na een uurtje of vijf toch niet onverstandig om de blik maar 's wat naar voren te richten. En de inmiddels totaal verdraaide rug wat te rechten.......Jah.... op een gegeven moment gaat zo'n meisje zich misschien toch wat ongemakkelijk voelen van al dat gestaar..... en misschien gaat dat recht in de ogen aanstaren zich gaandeweg toch ietwat tegen je te werken......

Ik begrijp. U heeft inmiddels behoefte aan een foto. Hier komt ie dan:

Afin. Wij bezoeken de Salar (zoutvlakte). En we zijn niet alleen. Zo'n 50 jeepies vertrekken dagelijks (!) naar de zoutvlakte. Nu is dat ding heel groot. Maar gek genoeg verzamelen alle toeristen zich op nagenoeg dezelfde plek. Raaaaaaar!!!

Zou een gat in de zoutmarkt zijn. Reisbureautje beginnen met de slogan: 'wij gaan ook naar de Salar, want die is heel mooi, maar we gaan net ff naar een ander plekkie dan die andere 49 jeepies'. Ik zou meteen boeken. Nu alleen nog ff een gevel vinden waar die slogan op past......

En behalve zout. Is er nog iets met deze vlakte. Onder deze zoutvlakte zit 50% van onze totale Wereldwijde Lithiumbehoefte verborgen. U zult denken: what the fuck Gerrit moet ik met Lithium. Nou lieve en enigszins (merk ik) geïrriteerde lezer. Lithium zit o.a. in uw mobile praatapparaat. En ook in dat van een 'paar' anderen op deze aardbol. En mocht u een hybrideauto besturen. Yes. Daar ook in. Dus.

Autofabrikanten hebben berekend dat met het groeiende aantal elektrische auto's de behoefte aan Lithium kan oplopen tot 500 kiloton op jaarbasis!! Op dit moment heeft Bolivia nog niet de technische hulpmiddelen om het Lithium te 'winnen'. Maar de verwachting is dat dit niet lang meer zal duren. Als met de winning van het spulletje begonnen zal worden is de verwachting dat Bolivia stinkend rijk kan/zal worden. Gelijk de Arabieren met hun olie. Hopelijk weten ze een manier te vinden waarbij de zoutvlakte ongeschonden zal blijven. En hopelijk komt die hele grote Bolivianoos-geldberg (ook) ten goede aan de allerarmsten. De mensen die op het platteland leven......

En dat gezegd hebbende. Voel ik een enorme behoefte om op dit punt nog iets aan uw lezersogen toe te vertrouwen.

Het is u misschien ontgaan. Maar mij niet. De Dakar Ralley heeft zich hier enige weken geleden voltrokken. U weet wel. Dat totaal onzinnige zandcrossfestijn. Dat voorheen Parijs – Dakar heette. En ik weet het niet zeker. Maar ik denk dat dat was omdat de start in Parijs plaatsvond. En men dan zuidwaarts trok. Into Africa. En het finishdoek zal dan wel ergens in Dakar hebben gehangen. Vandaar de naam. Op zichzelf fijn en ook wel met enige logica gekozen. Die naam. Stukje fijn denkwerk is daar zeer waarschijnlijk aan vooraf gegaan.

Maar omdat er elk jaar net ff iets teveel Afrikaanse nomanden-kindertjes aan flarden werden gereden, heeft men enige jaren geleden besloten om het hele circus naar Zuid Amerika te verhuizen. Ja. Het eerste jaar vonden er een paar de dood. Ah. Dat kon nog wel. Het tweede jaar ook weer. Ah....volgend jaar beterschap. Beloofd. Het derde jaar weer. Het vierde jaar nog een paar meer. Ach....ze hebben daar toch te kampen met een 'overschot' aan zwa......... En zo sukkelde het jaren voort. Voordat men eindelijk, na weet ik hoeveel slachtoffers, besloot om het circus dan maar te verhuizen. Eindelijk. De eikels! En de trotse Hollandsche burgemeester de thuisgekomen Hollandsche helden maar huldigen op het marktplein. 'Goed gedaan jongens'! Fanfare erbij. Feessie. Jippie!!

Ik heb een voorstel. Een gedachtegangetje. Een plannetje. Een ideetje. Speciaal voor de deelnemers en organisatoren van de DAKAR Ralley. Exclusief voor hen!

Kijk. Wij zijn in Holland best met veel. Maar we hebben nog wel wat ruimte. Over. Die overruimte heet: de Flevopolder. Ik denk dat ik het wel voor elkaar krijg om daar een flink aantal percelen vol te storten met vulzand (vulzand lijkt op woestijnzand, merk je niets van, prikt op precies dezelfde wijze in je oogjes, en daar hoor ik jullie nu ook nooit over klagen, dus niet zeuren nu).

Maar mooi. Ik ga er vanuit. Dat dat met dat zand gaat lukken. Dan flikkeren we die hele zandvlakte vol met zandbakspeelgoedspulletjes. Schepjes, Taartvormpjes. Zeefjes. En meer van die door Chinese kinderhandjes gemaakte zooi. Zooi die kinderen leuk vinden. Om mee te spelen. En dan nodigen we ALLE kindertjes van de deelnemers en de organisatoren van de DAKAR rally uit. Om daar lekker te gaan spelen. Woensdagmiddag of zo. Gaat 't ook niet ten koste van de schoolprestaties. Maar mag wat mij betreft ook op een andere middag. Of ochtend. Kijk maar. En op dat zelfde moment dat die kindertjes daar spelen mogen alle DAKAR deelnemers daar dan lekker gaan crossen. Met hunnie motoren. Toe maar. Geef maar flink gas! Laat het zand maar lekker spatten. Toe maar hoor!!

U begrijpt. Ik meld mij nog niet meteen aan voor het 'volgend jaar weer gezellig een DAKAR rally donateurschap'. Ook niet nu die in Zuid Amerika is. Die dan godzijdank nu geen kindertjes meer slachtoffert. Maar ondertussen wel (een deel) van het Zuid Amerikaanse landschap naar de knoppen helpt. Heb ik met eigen ogen de gevolgen van gezien.

Ik ben een groot liefhebber van motorsport. En dat is echt waar! Maar dan wel op afgesloten terreinen. Terreinen die daar voor bedoeld zijn. We hebben er in Holland een paar. Neem Zandvoort. Nou. Heb ik het helemaal in een (1) keer te pakken. Haal die DAKAR ralley daar naar toe. De naam DAKAR kan zo verandert worden in ZAND VOORT. Of. ZAND VORT. Nou. Hoe toepasselijk wil je hebt hebben. Of ander plannetje: we storten het hele circuit van Assen vol met zand. Kun je ook best een leuk rondje rijden. En de naam hoeft ook geen probleem te zijn. Wat vind je van: KRUK-ASSEN?

Zie wel. Hoeft allemaal niet zo moeilijk te zijn. En Nederland heeft er weer een fijn vrolijk eventje bij.

Maar ik denk dat we de Bolivianen niet mee hebben. Die zijn echt apetrots dat de DAKAR rally hun landje voor de eerste keer aandoet. Tjonge. Kranten. Televisie. Het stond er weken, elke dag weer, bol van. Ik ben er wel honderd keer tijdens mijn fietsreis op aangesproken. Sommige mensen dachten dat ik op weg was om mee te doen......

Ok, we bezoeken de zoutvlakte. En eerlijk is eerlijk. Wat een geweldig schone zoutvlakte. De foto's zijn niet geweldig (het water weerkaatst alles). Maar hopelijk geeft het iets van een indruk van de geweldige weidsheid. En demachtige kleuren.

Vervolgens karren we drie uren zuidwaarts. Om in een eenvoudig onderkomen een eenvoudige maaltijd (patat en de onvermijdelijke dode tok tok tok) te nuttigen. En wat eenvoudige nachtrust te pakken.

The next day begint om 7.00 uur. We rijden verder zuidwaarts, richting de Chileense grens.

Ik weet niet hoe het met uw Flamingo-kennis gesteld is. Ja. Overgangetje he? Ik associeer(de) Flamingo's altijd met tropische omstandigheden. Stel jezelf voor. Een beetje liggend in een hangmat. Onder een palmboompie (wel een beetje een stevig palmboompie hopefully, anders blijft de hangmat niet doen waarvoor ie ingehuurd is....). Een beetje kauwend op een 'bounty'. Een beetje lukkerend en slupperend aan een Pina Colada (ik ben gek op drank, schrijf je dat zo?) en dan een beetje zitten turen naar een ........Flamingo. Dat is een beetje het beeld dat ik had. U ook?

Ok. Dan zijn we fijn samen. Meteen deleten dat beeld. Niks hangmat. Niks palmboom. Niks Bounty. Niks kauwen. Flamingo's leven en broeden o.a. in Bolivia. In winterse omstandigheden. En staan een beetje in het zoute water te staan. 'The frozen Famingo's' is hier een veel gebruikte uitspraak.

Er leven hier drie soorten. Op de Salar vlogen ze al over. Maar hier in het Zuid Westen leven ze in en nabij verschillende Lagoons. Het is fantastisch om die beesten in hun natuurlijk leefomgeving te zien. Ze worden door de Boliviaanse overheid met name de laatste jaren beschermd. Toerisme (alweer!!) verstoorde de leefgebieden. Mensen joegen ze op (?). Want ze wilden plaatjes maken van vliegende Flamingo's (??). En mede daarom zijn er maatregelen genomen. Ten eerste moet je 15 euro betalen om het gebied in te gaan (dat is voor Boliviaanse begrippen een heeeeeele bult met geld). Ten tweede worden toeristen bij de verschillende Lagoons op grote afstand gehouden.

En ik ben voor. Allebei de maatregelen. Maar mijn fototoestelletje trekt zich van die ene maatregel (grote afstand) mooi niets aan. Gelukkig maar. Dat heeft even wat jaartjes moeite gekost. Jaren van training. Africhten. Ah... het geheim is consequent zijn. En. Streng doch rechtvaardig zijn. Dat is alles. Maar goed. Ik heb het ding zover gekregen dus. En daarom, lieve lezer, de volgende plaatjes van uw eigenste Flamingo-huis-foto-graaf:

De laatste dag (1 februari) staan we om 5.00 uur op. We slapen in een (1) ruimte en daarom weet ik dat onze mogelijk toekomstige Chileense 'Miss Chili' (zijn ff leuke tussendoor weetjes) niet al te gemakkelijk uit haar vroege bedje rolt en.......'s ochtends vroeg aanmerkelijk minder spraakzaam is dan .........

Overigens bereid ik haar nog wel even voor op de verschrikkelijk interviews die die meisjes altijd moeten doen. Ik weet niet of u het recent hebt meegekregen: maar in de voorronde van de Miss België verkiezing kreeg een meisje de volgende vraag voorgeschoteld: wanneer begon de 1e Wereldoorlog? Zij antwoorde: 10 jaar geleden.

Nu is daar in België (en ook in Nederland heb ik begrepen) het nodige om te doen. Maar ik begrijp dat niet. Want volgens mij heeft ze de vraag prima en juist beantwoord.

Onze Hollandsche trots(en) Nick & Simon begonnen ongeveer tien jaar geleden als duo hun zangcarrière. Dus haar antwoord klopt. Helemaal. Ze had hooguit iets vollediger kunnen zijn. Ze had kunnen zeggen: De 1e Wereldoorlog begon tien jaar geleden. En is nog steeds gaande......

Mocht onze Miss Chili deze vraag krijgen. Dan is ze mooi voorbereid. Appeltje eitje. Ben toch blij dat ik een positieve bijdrage heb kunnen leveren aan haar mogelijke uitverkiezing.

Afin. We eten pannenkoeken met jam als ontbijt. En gaan vroeg op pad. We gaan naar een geweldig naar zwavel ruikendmaan-landschap.

Daarna springen we in een hot-spring. Bezoeken Lago Verde (het groene meer) dat op dit uur van de dag dus ff niet groen is....... (daarom geen 'groene' foto's).

Daarna brengen we onze Chileense vrienden naar de Chileense grens. We passeren de grens. En zijn in Chili. Het immigratiekantoor staat 15 kilometer verder. In het onwerkelijke niets. Omringd door fantastisch gekleurde bergen. En verder niets. Niets. En nog 's niets. Geweldig vervreemdend.

Hier moeten onze 'vrienden' hun paspoort tonen. En kunnen ze met een bus het Noorden van Chili in. We wisselen gezichtenboekadressen uit. Nemen nog even een voorschotje op de wedstrijd “Nederland-Chili' of 'Chili-Nederland' (die komende zomer in the Copa Americana gespeeld zal gaan worden). En nemen afscheid.

Wij (de gestoorde Amerikaan en ik) hebben een rit van ruim 7 uur voor de boeg. Een rit door de bergen. We zullen rivieren doorwaden. Zo diep. Dat de motorkap zelfs aan de bovenzijde vochtig zal worden. We zullen langs de diepste afgronden gaan. Hobbelen over de slechtste wegen. Met de meest geweldige uitzichten. En overweldigend natuurschoon zal aan onze ogen voorbij trekken.

Het Zuid Westen van Bolivia reken ik tot een (1) van de allermooiste gebieden die mijn ogen ooit hebben waargenomen.

Het einde van de rit ligt in Uyuni. Dat gaan we vast halen.

Drink, drink, drink,

elke druppel leeg

Kijk uit voor het geheim,

dat de Flamingo heeft

Wee, wee wee,

wie haar tranen drinkt,

De echo van het lied,

dat de Flamingo zingt

Je weet al heel je leven

waar de Flamingo is

We rijden tot het einde,

waar de flamingo wacht....

(Spinvis,

album: dagen van gras, dagen van stro

nummer: Flamingo)