De Lustige Reiziger

VLINDERSNEEUW

Een beetje kinderachtig is't.

Kinderlijk zelfs. Pubergedrag. Ik geeft 't toe. Ruiterlijk zelfs. Maar ik heb zojuist een (1) voet op Braziliaanse bodem gezet. Illegaal. Dat wel.

Brazilie! Het land van de Salsa. Carnaval. Heupwiegende vrouwen. San Paulo. En...... het land waar ons Oranje-elftal komende summer triomfen gaat vieren!!

O yeah!!!!!

Brazilie!! Het land waar onze verdediging zal laten zien dat het als stopverf zo dicht zit. Brazilie!! Het land waar Arjan Robben 's niet geblesseerd zal zijn.Brazilie!! Het land waar onze briljante middenvelder de Jong zal laten zien dat hij behalve karatetrappen kan uitdelen ook nog best gewoon kan ballen. Brazilie!! Het land waar onze coach Louis van Gaal zal laten zien dat ie wel humor heeft. En dat ie (best) wel een sympathieke goser is. Echt wel. Brazilie!! Het land waar WE de finale gaan halen en dan 's geen record aantal rode kaarten gaan scoren. Dat land dus.

Lieve lezer: Ik heb de Bolvia-tube Oostwaarts leeggeknepen. Nu is het Oost'n an de beurt.

En omdat ik (nu mijn fiets het heeft begeven) vind dat je op een reis als deze alle vormen van transport geprobeerd en benut moet hebben. Heb ik een treinticket gekocht. En die trein zal me naar de Braziliaanse grens transporteren. Een reisje dat 12 uurtjes zal duren. Totale kilometerlengte: ruim 550.

Het betreft een avond- en nachttrein. En ik krijg van al het sub-tropische moois on-the-way maar weinig mee. En daarom heb ik besloten om precies dezelfde route (de weg loop paralel aan het spoor) over de weg terug te reizen. Liftend! Uitsluitend liftend. Dat is de beperking die ik mezelf opleg.

Maar voordat ik liftend terug ga wil ik een dagje doorbrengen in de Braziliaanse stad: Corumba. Net over de grens van Bolivia. Na aankomst in de warme en stoffige grensstad Quijarro duurt het uitchecken bij de Boliviaanse grens extreem lang. De rij kronkelt met de lengte van een slang. Alleen minder snel. Veel minder snel. De afhandeling is traag. De zon brandt als nooit tevoren. Ik slok tijdens het wachten 2 liter water weg.

Daarna is het een klein stukje lopen naar de Braziliaanse douane.

Hier gaat de afhandeling aanmerkelijk sneller. Alleen stokt het. Bij mij. 'Heeft u een gele koorts vaccinatie?'. Ik jok. Ja, maar ik heb het vaccinatieboekje niet bij me. (ik had de gele koortsvaccinatie voor Peru en Bolivia niet nodig en spaarde daarmee iets van 70 euro uit).

'Probleempje meneer. Dan mag u Brazilie niet in'.

Ok! Discusieren met deze gasten lijkt een vrij zinloze onderneming. Ik glimlach. Accepteer het als een feit. En blijf positief. En vraag de douanier of ik dan misschien, heel misschien, omdat de Copa America (voetbal) aanstaande is ik als rechtgeaarde Hollander misschien even een voetje op de heilige Braziliaanse voetbalgrond mag zetten. Eentje maar. Het antwoord luidt: Neeeeeeuuuh!! (dat is Braziliaans voor en vrij gedecideerd: NEE!, en ik had 'm niet eens verteld dat we ZE in de finale met een nulletje of wat gaan verslaan, kan je nagaan....).

Maar alleen door een voetje te zetten zal ik toch geen gele koorts oplopen senior? Of erger nog (voor jullie dan) overbrengen op uw Braziliaanse medeonderdanen? Lieve lezer. Wat ik ook onderneem. Probeer. Het antwoord blijft neeeeeuuh!!

Als ie even niet kijkt: doe ik toch Jeeeeuhh (en dat is Braziliaans voor: ik zet toch mooi een voetje op Braziliaanse bodem). Een snel voetje. En ook vrij snel weer terug. Want hij kijkt zo weer.

Tuurlijk. Lieve lezer. Ik ben een volwassen man. En het is wat kinderachtig. Weet ik ook wel. Zeker. U heeft gelijk. Maar als het Nederlands elftal komende zomer Australie stuk speelt. Chili van de mat veegt. En Spanje deklasseert. Dat zult u met veel plezier aan mijn voetje denken. Kortom: dit moest even. A man's got to do, what a man's got to do!

Maar goed. Het eerste deel van mijn missie mislukt dus. Ik haal een Boliviaans stempeltje. Mag het Boliviaanse land weer in. En lift naar het centrum terug. Neem een ontbijt. En ga als een flink opgeschoten puber met met een rugzak langs de kant van de weg staan. Wachtend op een lift.

Bolivia is een uitstekend liftland. Ga maar staan. Zwaai met je hand (wel langs de kant van de weg, op een andere plek ziet het er raar uit, en heb je waarschijnlijk ook minder succes). En er stopt wel iemand.

Meestal is het binnen 10 minuten raak. Nu ook. Deze lift brengt me directo naar waar ik wezen wil: Chochis (spreek uit: tjotjees) Maar je mag het wat mij betreft ook anders uitspreken. Want je hebt er op zichzelf toch niets aan. Aan deze informatie. Lijkt me nl nogal gek als je in Oosterbeek, Epe, Vinkel, Heerde, Dronten, Leiden, Biddinghuizen, Wezep, Zwolle, Arnhem, Rheden of Doorwerth woont. En je loopt naar je eigenste straatberm. Om je duim op te steken. En dat er dan iemand stopt. En dat JIJ dan de weg naar Chochis vraagt. Lijkt me gek. Ga je vast niet doen. Mocht je het toch overwegen. Neem dan voorgaande uitspraak wel ter harte Anders niet. Dan zou ik het gewoon voor kennisgeving aannemen. Kijk maar even wat je doet. Ik kan met beide keuzes op zichzelf uitstekend leven. je kunt niets fout doen. Dus. Alle vrijheid. Qua keuzemogelijkheden. Zie maar.

Maar eh..... Chochis dus!

Daar gooit de chaufeur-senior met me rugzak en al uit de auto. En dat voelt meteen goed. Niet dat gooien. Maar de eerste aanblik van Chochis. Stoffig. Rood. Onontdekt. Plezierig. Gastvrij. En totaal niet op toeristen ingericht.

In 1979 kreeg Chochis een overstroming voor de kiezen. Maar dat bleeft het niet bij. Bij voor de kiezen. Het rolde via het gehemelte, via de slokdarm, de rest van het lichaam binnen. Kortom: het plaatsje overstroomde. Er viel een gering aantal doden. Maar het plaatsje bleef zwaar beschadigd achter. De bewoners deden er tientallen jaren over om het plaatsje weer een beetje op de rails en been te krijgen.

Toen dat gelukt was werd het tijd om de slachtoffers te gedenken. Men bouwde pal tegen Cerro de Chochis (red rock) een gedenkgebouw (Santuario Chochis). Maar daar bleef het niet bij. De bewoners voorzagen dit gedenkgebouw van schitterende afbeeldingen d.m.v. houtsnijwerk.

Mijn reisgidsje besteed er een klein kadertekstje aan. Tien regeltjes. Niet meer. Inmiddels weet ik dat dit soort tekstjes betekenen dat er iets interessants is. Iets bijzonders. Maar dat er (nog) maar weinig toeristen komen. Dat de voorzieningen beperkt zijn. En de bereikbaarheid van zo'n plaatsje matig is. Maar omdat ik liftend bent gekomen, is de bereikbaarheid voor mij prima.

De mensen in het dorp kijken me onderzoekend aan. Zo'n lange blanke man. Met een grote bult op z'n rug. Maar ze zijn zeer gastvrij, open en vriendelijk wanneer ik ze aanspreek. Wanneer ik t.h.v. het plaatselijke schooltje wat in mijn rugzak rommel. Kijken alle leerlingen me door het raam aan. Ik gebaar dat ze moeten opletten (anders komen net als mij terecht, iets met ín', iets met 'de' en iets met 'goot') en snel kijken ze weer naar de leraar. Maar dat duurt niet lang. Want dan kijken ze weer naar mij. En ik gebaar weer dat ze naar de leraar moeten kij........ En dat gaat zo een paar keer heen en weer. Na een minuut of 3 is het complete hiliariteit in de klas. De leraar heeft het nu ook in de gaten. En glimlacht. Om verdere leerlingenchaos te voorkomen en de les niet verder te verstoren groet ik de leerlingen. En zet ik mijn tocht maar snel voort.

Ik zoek onderdak. En dat hoop ik te vinden in de plaatselijke Eco-Albergue,

Het onderdeel van het herstelplan van het dorp is om meer toeristen te trekken. En daarom is men de wegen aan het verbeteren (men heeft o.a. recentelijk de 3 km klimweg (!!!!!) naar het gedenkgebouw geplaveid) en men heeft met eigen materialen en mensen een herberg gebouwd. In de natuur. Ver van mens. Ver van huis. Ver van haard.

Nu is een haard ook een vrij overbodige optie. Ik zou 'm schrappen van je ik-wil-een-hotel-en-dat-moet-tenminste-aan-de volgende-voorwaarden-voldoenlijstje. Schrappen die haard. Emmer met koud water. Voetenbadje met verfissende watermeuk. Daar zou ik voor gaan. Want het is tropisch, zonnig en flink warm hier.

Het is een flinke trippel naar de Eco Herberg. En de geluiden onderweg er naar toe zijn weinig bemoedigend. Het zou gesloten zijn. En daar lijkt het ook op als ik na een uurtje sjouwen het hek bereik. Ik open het hek. Loop door. En zie Maria. De beheerder. Ik vraag. Zij knikt. En even later word ik verwelkomd op de mooiste overnachtingplek die ik ooit gehad heb. Men oh men!! 'Hier blijf ik wonen geloof ik'.

Ik gooi snel de spullen van me af. En onderneem de tocht naar het gedenkgebouw. Klimmen. Klimmen en nog 's klimmen. Het resultaat: een indrukwekkend gebouw. Met prachtig houtsnijwerk. En indrukwekkende afbeeldingen. Zie hier wat foto's:

Net voor het donker werk in het enige restaurant dat Chochis rijk is wat kip,wat rijst, enwat slappe klamme patatten naar binnen. En haal net voor de duisternis volledig invalt mijn onderkomen voor de nacht.

De next day. Reken ik af. Met de man van Maria. Maria is vannacht nl ziek geworden. Ik bedank hem. Geef 'm flinke fooi. En wens hen succes met dit prachtige project. En Maria beterschap!

Ik ontbijt op het centrale Plaza: een klef broodje met daartussen een hamburger, een ei en een flinke klodder mayo, en een flinkere klodder ketchup, is mijn breakfast. Die laatste twee (mayo en ketchup) spuiten er, als ik mijn mond om het broodje krul, er aan alle kanten als ware het een fontein, uit. MC Donalds is er zo heilig als de Paus bij (zeker deze Paus!!). En ik drink een bak anijsthee. Om de meuk mee weg te spoelen.

Claudio een Braziliaan schoot mij aan. Toen ik on my way to the Main Road was. En vertelde mij dat ie een 'restaurant' had op het Plaza. En of ik ben hem wilde komen eten? Natuurlijk Claudio! Ik kom bij jouw eten. Ik had graag het ei en de hamburger apart willen hebben. En misschien ff geen mayo. En geen ketchup. So early in the morming. Maar Claudio is zo enthousiast. Hij wil het me allemaal aanbieden. Allemaal. Op een (1) broodje. Ik kauw en klets wat met hem af. Het is een Braziliaanse geweldenaar: die Claudio.

En dat geldt voor alle mensen in Chochis. Zelden ben ik zoveel lieve en belangstellende mensen tegengekomen op mijn reizen in een (1) dorp. En ik gun deze mensen alles. De horden toeristen die hun dorpje komen bestormen. Die de rode rots en het houtsnijwerk-gedenkgebouw komen bekijken. En ik gun ze ook het geld dat dat met zich meebrengt. De welvaart. De vooruitgang. Tuurlijk!

Maar blijven ze dan nog zo aardig? Zo belangstellend? Blijft het dorpje het dorpje? Lachen de kindjes nog om een malle toerist met een rugzak die gekke bekken trekt (had ik nog niet gezegd). Of kijken ze dan stuurs voor zich uit? Blijven de huisjes de huisjes? Of verworden die allemaal tot guesthouses? En giftshops? Blijft Claudio dezelfde heerlijke kleffe hamburger-ei-may-ketchup-broodjes als ontbijt serveren? Of opent ie een pizzeria? En begint ie een reisburootje. Gespecialiseerd in guided jungletours naar de rode rots? En naar het gedenkgebouw? Komen er taxichauffeurs die je graag willen vervoeren? En wel raad weten met de tarieven. Worden er disco's geopend? Om de jonge belangstellenden bezig te houden? Wordt er een marketingbureau in de arm genomen om het dorpje nog verder op te stuwen in de vaart der vol..............

Ik vind 't lastig. Ze zien er nu ook gelukkig uit. En de gewenste en bereikte vooruitgang is misschien niet altijd DE vooruitgang die je wenste? Als je erop terugkijkt. Maar goed. Ze hebben nog niets om op terug te kijken. Ze beginnen net. En ik wens ze alle goeds toe!

Ik loop met een hamburger-wi-may-ketchup in mijn mik naar de Main Road. En na een (1) mislukte poging is het binnen 5 minuten raak. Een sleepwagen uit Brazilië die een stukke auto van een Braziliaanse toerist moet ophalen. Pikt me op. Hij kan me iets van 40 kilometer ver brengen. En dan moet ik het maar weer zien. Deal!!

Op een afslag word ik gedumpt. Daar staat een vrachtwagenchauffeur te urineren. Ik vraag 'm of ik mee mag. En YES de volgende lift is een feit.

Hij kan me zelfs helemaal naar Santa Cruz brengen. Maar zo ver ga ik vandaag niet. Mijn bestemming is San Jose (de Chiquitos).

San Jose is het beginpunt van het Jesuit Missions Circuit (een Jezuiten Klooster Route, vrij vertaald). De route is 500/600 kilometer lang en herbergt een kloostertje of 7. Het duurt een dag of 5 om ze allemaal te kunnen zien. En die tijd heb ik niet (meer). Echter. In San Jose moet de meest indrukwekkende en het meest belangrijke klooster liggen. En dat ligt mooi op de route. En daarom heb ik mijn zinnen op dit klooster gezet.

Al rijdende valt het me op dat het zwermt van de witte vlinders. Niet een paar. Geen tientallen. Geen honderdtallen. Duizenden. Tienduizenden. Ze spatten op de voorruit uiteen. We rijden met open ramen. En tientallen worden naar binnen gezogen. Het worden er steeds meer. Op een goed moment lijkt het wel te sneeuwen. 'Vlindersneeuw'.

Het kost me dan ook geen enkele moeite om de volgende foto's te maken:

De chauffeur dropt me bij de afslag naar San Jose. Daar stapt een ezel. Het dier trekt een kar. Op de kar ligt hout. Op het hout zit een man. Die man wenkt me. Of ik mee wil rijden. Even later hobbel ik met een ezelgangetje richting het centrum van San Jose.

Deze ezel had het al zwaar. En met een rugzak van 20 kg erbij. En een man van 88 kg. wordt de toch al vrij beroerde gewichtsituatie voor het dier er niet beter op. Na een kilometertje of 2 man-slaat-ezeltje-behoorlijk-veel-en-dat-is-op-zichzelf-nog-wel-te-hendelen-maar-ook-behoorlijk-hard-en-het-ezeltje-kan-echt-zijn-ezelbeentjes-niet-sneller-voortbewegen. Ik gebaar de man dat het mooi is geweest. Ik stap af. Gooi de rugzak op m'n rug. En loop. Richting San Jose.

Hier vind ik onderdak. Bekijk het Jezuitenklooster. Regel een lift for the next day. En zwem wat.

En u zult het vast niet geloven. Echter. Het is echt waar. Het gaat echt gebeuren. Ik ga vanavond carnaval vieren met de plaatselijken!!

Ja ja. Ook hier is het Carnaval losgebarsten. En er wordt gefluisterd. Tongen spreken. Er wordt beweerd. Dat in dit dorpje vanavond een OerHollandsche avond georganiseerd zal worden. Toeval bestaat. Lieve lezer. Het thema deze avond is: Volendamse musica.

U begrijpt: ik wil er geen seconde van missen............

Oleeeeee, olleeeeeee, Ooollleeee Olee Oleeeee!!!

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!