Het is tweede kerstdag. Bij u.

Was het gisteren nog lekker weer. Vannacht brak de Marokaanse stormwind van wal. Voer uit naar woeste wateren. En gooide daar zijn windanker uit. En ging daar net buiten het oog van de Marokaanse veldwachter een beetje tekeer. De lafaard. Kortom: de Marokaanse vlag staat sinds vannacht strak aan de paal te waaien.

Jeetje man. Het ging zo erg tekeer. Dat ik mijn tent bijna uitwaaide. Het tentzeil klapperde als een kunstgebit dat net niet helemaal pas zit. Als een net iets te wijd broekpak. Als een schoen; maatje net iets te groot. Als een ..... afin, u heeft een beeld.

En dat ondanks de redelijk beschutte plek waar ik mijn tent gisteravond strategisch had neergezet. Ik had `m ook zo neergezet dat het nemen van een eventuele hoekschop onmogelijk zou zijn. Wij niet naar het EK. Dan pakken we elk willekeurig voetballand toch gewoon ff terug. Echter Marokko slaat meteen terug. Het voetbalveldzand woei in m`n tent. Ik heb nauwelijks een oog dicht gedaan.

Ik had de stille hoop dat de wind in de loop van de nacht wat zou gaan liggen. Maar bij het krieken van de dag bleek het tegendeel waar. De wind was nog wat verder aangetrokken.

Met behoorlijk wat moeite breek ik mijn kampement op. De spullen hebben nl zin om alle kanten op te waaien. And that is nog niet all and everything. As a matter off fact: NO. Behalve de stormwind is het ook snijdend koud. Het waait overal dwars doorheen. Mijn moeder had altijd al een vreselijke hekel aan Oostenwind. ` Je kunt je d`r niet op kleden jonge`. En ik sluit me vanaf vandaag alsnog bij haar oostenwind-afschuw aan.

De afgelopen weken heb ik me wel `s afgevraagd, fietsend onder een heet blakerend zonnetje, waarom ik die thermokleding, die handschoenen en die lekkere warme Nepalese muts nu toch eigenlijk had meegenomen. Nou, vandaag heb ik het antwoord gevonden op die vraag.

De stormwind komt uit het zuid-oosten. En u mag precies en op de kop af 1 keer raden in welke richting ik mijn fiets moet struren. U zegt? Potdomme, in 1 keer goed geraden. U had vast en zeker een fjin cijerlijstje op school: Ik moet recht tegen die F#@%^&K%$#G (hier hoort FUCKING te staan maar omdat er ook nette mensen , niet zoveel trouwens, meelezen verbaster ik het woord een ietsje) stormwind in.

Ik fiets. Ik klim. Ik zwoeg. Ik loop. Ik daal wat. Ik duw. Het is geen doen. Het is absoluut geen doen. Het is gewoonweg niet normaal meer. Ik krijg mijn fiets nauwelijks vooruit gereden Ik kan mijn fiets met moeite overeind houden. En moet verdorie bij afdalingen serieus kracht zetten om naar beneden te komen. En daarbij moet ik zorgen dat ik niet in een afgrond of ravijn geblazen wordt. Het begint onverantwoorde trekjes te krijgen. En een echt geweldig leuke bezigheid kan ik dit ook niet meer vinden.

Nou moet ik zeggen dat ik ook niet altijd geweldig fijne ervaringen aan de`verplichte` tweede kerstdag-bezoekjes en diners in het verleden heb overgehouden. Ik zal niet zeggen dat dit ploeteren in de stormwind nu direct een stuk leuker en aangenamer is. Maar om nu te zeggen dat ik meteen weer zou willen ruilen?! Nou neuh.

Hoe ik het doe. Hoe het gelukt is. Hoe ik het bereikt heb? Niemand weet `t. En ik al helemaal niet. Echter. Wonderen bestaan. Ik bereik mijn einddoel voor vandaag. Zwaar versleten. Dat wel. Maar ik bereik het. Het dorpje Ighern. Tegelijkertijd arriveert een fietsende Schot die een week door Marokko trekt. Hij heeft dezelfde helletocht als mij ondergaan. Hij geeft prijs dat hij verschillende keren bijna heeft gehuild. ` I`ve learned a lot off myselff today`.

We nemen intrek in het allerbeste hotel van Ighern. Er staat er dan ook precies 1 in the whole town. Just in the City Centre of Ighern. Beneden zitten mensen naar de Engelse Premier Leaque te kijken (dat staat hier overal aan, van Gaal met z`n miljoenenbalspelers heeft weer verloren hoor ik zojuist). En boven zijn kamers. Van het nivo: `hoe basic wilt gij het hebben? Prima, dan gaan wij dat `s fijn zo basic mogelijk voor u regelen`.

De wind waait nog steeds de spreekwoordelijke pannen van de platte daken. En de snijdende kou is inmiddels ook deze hotelkamer binnengedrongen. De locals roepen zelfs uit dat het wel Siberie lijkt. Iedereen loopt de koukleumen. Het is verdomme even geen feest.

Ik probeer me warm te douchen onder een lauw pisstraaltje. Want dus van geen kanten lukt. Doe alle lagen thermokleding aan die ik uit mijn fietstassen kan peuren. En bestel beneden een warme soep. Ik krijg een lauwe. Ik vraag of ze `m willen opwarmen. Hij blijft lauw. Dan maar een Tajinne. Die is wel warm. Ik zie Leicester City live spelen op een grote tv. De uitslag ontgaat me volledig.

Te vroeg kruip in mijn slaapzak. Dit is de enige plek waar ik het warm zal krijgen vannacht. Ik kijk mijn gemaakte foto`s van vandaag terug. En zie dat het er maar vijf zijn. Dat is een teken dat ik vandaag aan het `overleven` ben geweest. Er was even No Time voor het maken van mooie plaatjes.

Ik leg m`n toestel weg. En duik nog dieper in m`n slaapzak. Met huid en haar. Helemaal d`r in. Misschien kom ik wel nooit meer tevoorschijn.

Brrrrrrrrrrrrrrrrrrr!!!!!!!

Etappe Ait Abdallah- Ighern