Hoera, hoera. Het is feest!

Wat ben ik blij dat ik de geboorte aan mag kondigen van onze nieuwe aanwinst. Ze is ruim 1600 meter hoog. En ze weegt een waanzinnig groot aantal loodzware kilo`s (we moeten u het precieze aantal kilo`s schuldig blijven, er zijn al tien weegschalen naar z`n grootje geholpen). We hebben haar al een naam gegeven. En noemen haar Tini.

Maar bij nader inzien is er weinig reden om feest te vieren. Om eerlijk te zijn. T`is een kutkind. Een gedrocht. Ik zie er als een berg tegenop. Het lijkt nu al een kreng van een kind te zijn. Ze heeft op alles wat te vitten. Nu al. Ik moet nog naar de Burgelijke stand om aan te geven (ik geef haar eigenlijk liever af). We noemen haar bij nader inzien en nog net op tijd geen Tini. Maar Tini Fififit.

Geachte lezer. Wat kan een fietsdag toch raar lopen. Zo fiets ik nog te ploeteren op een geweldige bergpas. En zo rol ik een best wel grote stad binnen. En zit binnen een mum van tijd in een cafe op een plastic tuinstoel. Met maar liefst 3,5 poot. Temidden van allemaal jonge Marokaanse kerels. Llive naar Real Madrid-Deportivo te koekeloeren. Niet helemaal mijn ding. Echter helemaal negeren kan ik het niet. Want de TV beslaat een hele wand. En het geluid staat op nivootje kom-ik-zal-uw-trommelvliezen-s-ff-in-no-time-naar-de-knoppen-helpen. En ik moet zeggen. Dat lukt heel aardig.

Maar de dag zou de dag niet zijn als ie niet ergens een begin had gehad.

Toen het licht door mijn tentje brak, zo rond 7.30 uur vanochtend. En ik al twee keer de gebeden van de Imam probeerde te negeren, wat van geen kanten lukte overigens. Besloot ik het hele zaakie op te breken. En daarna op te staan. Dat hele opbreken van mijn tent en het daarna inpakken van mijn spullen begint langzamerhand een routineklus te worden. Met een uurtje ben ik meestal startklaar.

Ik moest 1,5 kilometer terugfietsen naar het centrum van Agdz. Om daar de doorgaande weg naar Quarzazate te nemen. Na een ontbijtje en de noodzakelijke inkopen vertrek ik. Het is niet zomaar een doorsnee fietsdag. Ik verlaat vandaag zachtjes de Draa Vallei, met z`n palmen. En Oases. En ruil die in voor het Hoge Atlas gebergte. En da`s nog niet alles. Ik ga vandaag ook een heuse bergpas bedwingen.

Ook vandaag laat de wind zich gelden. En gelijk aan de vier voorgaande weken blaast ie vol in m`n snufferd. De wind loeit en giert door de ventilatiegleuven van mijn fietshelm. Hebben die ook `s wat te doen. Heb ik verdorie ook voor betaald. En nu worden ze eindelijk aan het werk gezet.

Ik heb me er inmiddels bij neergelegd. Dat ie de verkeerde kant opwaait. De wind. Waar ik ook ga. Welke richting ik ook uit fiets. Ik heb `m deze hele fietsreis tegen. Ik zie het niet langer als een probleem, maar als een feit. En dat helpt enorm. Soms praat ik tegen `m. Lieve woordjes. Om `m gunstig te stemmen. En dat helpt dan weer geen ene malle moer. Hij blijft gewoon zijn dagelijkse bezigheid onverdroten uitvoeren. En dat is deze Hollandsche fietser lastig vallen met zijn grootste hobby. Tegendraads woei zeggen. Nou ja. Moet ie lekker zelf weten. Mij heeft ie er niet meer mee.

Behalve de tegenwezigheid van wind begint de weg vanaf fietsmetertje 1 te stijgen. Niet hard. Maar toch. Naar 11 kilometer begint het serieuzere werk. Ik ben aan de voet van de bergpas gekomen. Die me 20 kilometer lang flink aan het werk gaat zetten.

Na vele haarspeldbochten en drie fietsuren later denk ik de top bereikt te hebben. En maak daar deze een fijne zgn top-foto.

Maar helaas. Ik heb te vroeg de feestbalonnen opgeblazen. Ik moet nog drie kilometer verder fietsen. Ik laat de lucht weer uit de balonnen lopen (wel in de goede richting, dat zult u begripen). In totaal ben ik ruim vier uren aan het klimmen. En dan. Dan. Eindelijk heb ik haar bedwongen. Het kreng! De Tizi n Fififit. Het heeft me op een hoogte van ruim 1800 meter gebracht. Ik ben geweldig opgetogen.

Net als auto`s die me onderweg naar de top gepasseerd zijn of me tegemoet kwamen. Raampjes gingen open. Gebalde vuisten werden zichtbaar. Ik heb mensen zien applaudiseren. En kreten horen slaken. En aanmoedigingen horen roepen. Je zou er verwaand van raken.

En eerlijk is eerlijk: ze deed niet eens verschrikkelijk veel pijn. Die Tini. De benen waren van gehard staal vandaag. De pezen van betonijzer. De spieren als kabels van hoogspanningsleidingen. Het bloed gierde als hydraulische olie door mijn aderen. Ik leek goddomme de man van 5 mijoen wel. Of de Hulk. Of de sterkste man van Nederland. Vandaag kon niets me deren.

En misschien daarom wel werd ik het slachtoffer van een ietsje pietsje overmoed.

Want ik had in het enige dorpje op dit trace best een plekje voor de nacht kunnen zoeken. Het was tenslotte al 14.30 uur toen ik de top bereikte. Maar sterk als ik me voelde dacht ik wel even door te kunnen knallen. Naar Quarzazate. 40 kilometer verderop. Een grotere stad. Met vast een hotel. En een bed.

En ik zal de pleister er in 1 keer aftrekken. Dat is ook gelukt. Maar het ging niet vanzelf. De weg ging flink op en neer hier in het hoge Atlas gebergte. Kortom, ik moest behoorlijk wat klimwerk verzetten. En kwam net voor de duisternis inviel deze drukke stad binnen gerold. Wat een overgang. De hele dag in de bergen. Rust. zuivere lucht. Geweldige uitzichten. En van het ene op het andere moment bevind ik me in een krioelende mensenmassa. Het kwam als een echte schok voor me.

Ik vind snel een hotel. Met de gezelligheid en uitstraling van een voormalig oostblok-hotel. Niet je meisje mee naar toe nemen. Is een tip, doe er je voordeel mee. Tenzij het een snolletje voor dr bij is. Dan zou het kunnen.

De kamer heeft een fijne douche. En een bed. Ik vind om de hoek een flink bord spaghetti. En bestel er daarna nog eentje. Tot grote verbazing van het bedienend personeel. Die zich afvragen waar ik die pastaslierten laat.

Met nog tien dagen te gaan ben ik nog slechts 200 km van mijn einddoel: Marakesch. En ondanks de zware fietsdagen die me nog te wachten staan. Moet dat goed haalbaar zijn.

Daarom ga ik een omweg maken door een prachtige vallei. Ik heb een geweldig mooie route gevonden. Op mijn kaart. Die ook rete zwaar is. Maar een beetje overmoed kan geen kwaad. Ik ben de enige die er mogelijk last van gaat ondervinden.

Nu snel te bed. De spaghetti-slierten 1 voor 1 zien te verteren.

En uitrusten.

Etappe: Agdz - Quarzazate

73 km