De Lustige Reiziger

Acceptatie

U weet vast meer nare dingen te bedenken. Echter. Ziek worden in den vreemde is 1 van vervelende dingen die je kan overkomen.

Ziek worden is sowieso niet mijn favoriete bezigheid. Thuis niet. Maar zo ver van huis..... da's helemaal niks nie fijn. Dan wil je eigenlijk dat je eigenste Pleegzuster (of broeder) Bloedwijn met alle zorg en liefde over je heenbuigt en je een kopje bouillon aanreikt. Of een beschuitje (zonder boter) besmeerd met een dun laagje aardbeienjam. Of je een glaasje vers geperst sinaasappelsap aanbiedt. En dat hij/zij dan zo af en toe aan de rand van je bed komt staan. Je aankijkt. En dan zegt dat je er al veel beter uit ziet. Zo zou je het graag willen.

Als de Mudzahedin me niet vanaf een uurtje of 2 (s' nachts!!!) had wakker gehouden met zijn klaagzangerige gebeden - die knetterhard en overstuurd uit een luidsprekertje - dat moet zo, want de Profeet stelt prijs op een beetje Allaha-schallen net ter hoogte van mijn kamerraam - in dat geval, ja, dan had ik best een goed nachtje gedraaid.

Althans, dat zijn mijn eerste gedachten als ik mijn ogen opsla. En het daglicht dat mijn kamertje binnenstroomt aanschouw. Echter, al snel voel ik dat ik me minder fit voel dan gisteren. En toen was het al niet al te best met me gesteld. On top off wat er gisteren al aan de hand was heb ik nu ook te kampen een flinke diarree. Ik moet me haasten. Moet zoeken naar iets van een gat in de grond. Ga er boven hangen. En. Loop echt helemaal leeg. Als ware ik de 'Niagara Braun Collored Waterfall' in eigenste persoon.

Ik zou er potdomme een echte attractie van kunnen maken. Een voortdurend stromende waterval, maar nu 's niet met lekker schoon helder water, maar met een lekkere Nutella-Pindakaas achtige smurrie. Met Crunchy nootjes. Walibi zou er nog een bruin puntje aan kunnen zuigen. Kaartjes zijn (bij mij, want ik wil er goddomme wel beter van worden) te koop a' 5 Birr. Maar even wachten nog. Ik moet eerst nog even weer..........

Een ontbijtje vinden in de dorpje is niet eenvoudig. Na wat zoekwerk weet ik een kopje thee te bemachtigen. En een gefrituurde driekhoekige soort appelflap, gevuld met linzen. Ik kauw er een rechthoek uit (ik probeerde een trapeziumvorm, maar dat lukte niet, ik kwam een paar hoeken tekort). Maar ik krijg het vette ding niet helemaal weg gekauwd. Geen trek. Eetlust op het niveautje below zero. En dat is voor mijn een teken dat het een zware dag gaat worden.

Qua kilometers zou het mee moeten vallen. Omdat ik er gisteren een flinke afstand heb afgelegd, hoef ik vandaag nog maar 40 km te fietsen. Waarvan de laatste 17 kilometer zo ongeveer recht naar beneden lopen.

Mijn vertrek uit dit dorpje is gaat niet ongemerkt. Een flink aantal Jongeren drommen om mijn fiets. en doen me uitgeleide.

De eerste vijf kilometers zijn nagenoeg vlak.

En ik zie op dit vroege uur al een beeld dat ik deze reis meermalen heb gezien. Een enorme rij jerrycans, en hun eigenaren, wachtend op hun beurt. Om water te tappen. In Ethiopië is stromend water een ware luxe, die alleen in de grotere steden sporadisch en op onregelmatige basis voorhanden is.

Op het platteland is men afhankelijk van 1 en 2 watertappunten per dorp. Vaak aangelegd met geld van UNICEF, UNHCR of een ander goedbedoelend clubje. Mocht u het idee hebben dat ons ontwikkelingssamenwerkingsgelden niet goed terecht komen, dan kan ik dat niet ontzenuwen, want ik ben niet opeens een deskundige geworden al fietsend door dit landje. Echter, ik heb veel voorbeelden gezien van hele mooie projecten - gefinancierd met ontwikkelingsgeld - waar de mensen hier echt heel veel baat bij hebben.

Vaak liggen de waterpunten een eindje buiten de dorpen. En er moeten vele kilometers lopend worden aangelegd om een nieuwe voorraad water te bemachtigen. Maar voor het zover is moet er veelal uren worden gewacht voor men aan de beurt is. (kleine) Kinderen en vrouwen zijn vaak de (water)klos. Zij moeten het zware draagwerk doen. Maar een reden hiervan kan natuurlijk ook zijn dat mannen van nature wat minder dorstig zijn..........Voor wie het zich kan permitteren, laat een ezel het zware werk doen.

‘Wat leven wij toch in een geweldige luxe!’

Ik ben inmiddels aan mijn eerste bescheiden 5% klim toe. En al snel. Val ik stil. Ik ben buiten adem. Kapot. Na een korte pauze stap ik weer op. En. Hetzelfde gebeurd weer. Ik stap af en spreek mezelf toe. Het wordt tijd om iets van acceptatie mijn breingeest in te laten vloeien. En die acceptatie is dat ik mezelf nu op dit moment ziek verklaar. Ik heb me er al dagen tegen verzet. Maar nu zie ik het onder ogen. Super vervelend! Maar het is even de feitelijke situatie.


Dit soort interpersoonlijke gesprekjes helpen me enorm. Het gegeven niet meer als een probleem zien. Maar als een feit accepteren.

En dat maakt dat ik een paar versnellingen lichter schakel. En rustigjes, op mijn gemakjes de kilometers die voor me liggen afleg. Geen haast meer. Niet liggen duwen tegen de zwakte. De vermoeidheid. Geregeld pauzes nemen.

De uitzichten zijn bepaald niet onaardig. En tussen het ziek zijn door geniet ik van de route die ik fiets en de heerlijke temperaturen.

Ondertussen probeer ik de stenen te ontwijken die jongeren - me ongetwijfeld veel liefde en goede bedoelingen - naar me toe smijten. Uiteindelijk rol ik tegen het middaguur de stad Gonder binnen.

Als ik me niet zo hondsberoerd had gevoeld dan was ik op slag verliefd geworden op deze heerlijke stad. Het voelt meteen goed. Waar bovendien ook nog 's een prachtig paleis te bezichtigen zal zijn. Ik besluit mezelf te verwennen. Als je ziek bent kun je maar beter de omstandigheden positief naar je hand zetten. Ik zoek. En vindt. Een middenklasse hotel, voorzien van douche en toilet. Die laatste is echt noodzakelijk, die moet echt binnen handbereik zijn (dat water en elektra in de hele stad, dagenlang niet voorhanden zijn, merk ik pas later....).

Lieve lezer. Slim als u bent. U heeft het allang begrepen. Ik ben geveld. Met een rechtse directe. Ik lig gevloerd. Midden in de ring. De scheids hoeft niet eens de jury te raadplegen. Het publiek is al naar huis. Het is duidelijk zo. Ik heb deze ronde verloren.

Een geweldig bemoedigend begin van het nieuwe jaar is het niet. Het lijkt op griep. Althans ik vertoon de verschijnselen die daarbij horen. Het is even niet anders. Ik zal het moeten uitzieken. En verder forceren heeft ook geen zin. Als je aan gras gaat lopen trekken, daarvan gaat het ook niet harder groeien. Maar, kijk er maar 's opnieuw na als je terugkomt van vakantie........

En dat principe moet ik nu ook in praktijk gaan brengen. Te bed. En de tijd nemen om te herstellen.

Maar wacht even. Ohhhhhh, ik moet weeeeerrrrrr..............

Eta

ppe:Amba Gioyorgis - Gonder
Km: 40

Reacties

Reacties

Roel

Gerrit, ff uitgekakt dus, volkomen leeg gescheten dus, heavy shit man.
En wat een fantastisch omschrijving van je stroom in een putje, dichterlijke vrijheden zijn je niet vreemd

Balen man, sterkte

en zoals Nick en Simon al; zongen: Morgen weer een nieuwe dag ;-)

gerrit

Nick en Simon, Roel. Ohhhhhh, ik moet weerrrrrrrr....

Roel

:-)

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!