De Lustige Reiziger

Huldebij

(vanwege technische problemen - mijn sd-kaartje met de laatste foto's is aan puin - zijn de hieronder getoonde foto's (deels) van internet geplukt)

Vandaag zou mijn moeder - als ze niet in 2004 haar laatste adem had uitgeblazen - 92 jaar zijn geworden.

Drie januari is voor mij elk jaar opnieuw een speciale datum. Ik hoef niet naar haar graf of zo (zou verdomme nu ook een hele omweg zijn) maar ze is er altijd in mijn gedachten bij me op de derde dag van het jaar. Ze vond het trouwens een klotedag om jarig te zijn. Drie januari. (klotedag is overigens en doorgaans niet het woord dat mijn moeder in dit soort situaties gebruikte, ik hecht er aan om dit u mede te delen).

'Waarom was dit voor haar een klotedag, Gerrit?'

Nou. Vaak was er geen gebak verkrijgbaar omdat de bakkers - we praten over de jaren zestig/zeventig - rond de jaarwisseling hunnie winkel een weekje of langer dicht deden. Mijn moeder moest dan - zeker als het weekend verkeerd viel - dagen, soms een week, van tevoren al taart kopen. En die was natuurlijk niet helemaal kakelvers meer als de visite op 3 januari zich aan de lekkernij - bij ons thuis - tegoed kwam doen.

Ze vond dat heel vervelend. Echter, ik vermoed dat ze daar nu geen last meer van heeft. In het hiernamaals - waar ze in een heilig geloof in had en haar rotsvaste vertrouwen aan ontleende - zijn de taartenwinkels (tegenwoordig) vast toch ook wel 24 uur per dag open. Dat zal toch wel. Die moeten daar toch ook met hunnie tijd meegaan!?

Maar ik hoop echt wel dat dat hemelgaan van mijn moeder, voor haar, niet op een bittere teleurstelling is uitgelopen. 'Je hele leven in dienst van de Heer stellen, en er dan achter komen dat er helemaal geen hemelpoort of hiernamaals is'. Je loopt nog wel even te zoeken naar de ingang maar die blijkt er dan helemaal niet te zijn. Bestaat gewoon niet. Dat zou toch een dompertje zijn. Van jewelste. Ik hoop het niet voor mijn moeder. Maar ook niet voor de duizenden gelovigen die momenteel hier het stadje Gonder overlopen.
Ik val namelijk bijna met mijn neus in de religieuze boter.

Over een weekje wordt in Gonder (maar ook in Aksum en Addis Abeba) het TIMKAT gevierd. Een religieus feest. En het stadje wordt dan nu ook al overlopen door duizenden in witte gewaden geklede gelovigen. En ondanks het feit dat ik een niet geheel overtuigd religieus mens ben, overvalt me hier, net als bij de Gouden Tempel in Amritsar (India) en op plaatsen in Nepal, een gevoel van mystieke warmte en genegenheid. De waardigheid waarmee de mensen hier de Heilige plaatsen bezoeken, de overgave waarmee de religieuze rituelen worden uitgevoerd vervullen me met warmte en respect.

Ik zit er een tijdje - op gepaste afstand - naar te kijken. En wordt er stil van. Het is mooi wat hier gebeurd.

Maar goed. Lieve volger. Ruim voordat ik het risico loop een jaarabonnement op de EO-gids af te sluiten. En voordat ik in de religieuze glimlachval trap van die EO-presentator Bert (hoe-heet-ie-verdomme-ook-al-weer) echt een toffe peer ga vinden. En voordat ik mijn agendaatje schoonveeg om in 2017 nu eindelijk 's de EO-landdag bij te gaan wonen, voor een plekje dicht bij het podium, verlaat ik de ceremonie spoorslags. Er staat vandaag nl. nog veel meer op het program.

Maar eerst even de medische rubriek aandacht geven.

Ik heb de afgelopen anderhalve dag gestrekt op mijn bedje gelegen. Gordijntjes dicht. Niet teveel licht aan de oogjes. En gaandeweg kon ik blindelings de weg naar het toilet weten te vinden. Maar gistermiddag knapte ik ineens een ietsje op. En kon later in de middag zelfs op jacht naar een reservebinnenband voor mijn fiets. Die ik eigenlijk niet heb gevonden. Maar toch ook weer wel.

Ik heb de goede 26 inch maat gevonden. Alleen het ventiel past niet door de opening van de velg. De vriendelijke fietsenmaker wilde best even een groter gat in mijn velg boren, maar van dat fijne originele oplossingsidee heb ik 'm tijdig weten af te brengen..... Toch heb ik de band gekocht. Beter iets dat net niet past, maar wel passend te maken is. Dan helemaal geen band.

Gisteravond heb ik bij het befaamde restaurant 'the Four Sisters' gegeten. En dat werd een bijzondere avond. Door het lekkere eten aan de ene kant (en het opzwepende dansen van de vier (prachtige) zusters niet te vergeten, tjonge wat een beweging, ritme en soepelheid hebben die Afrikanen, dat doen wij ze niet na, maar ..hey....ze hebben ook meer tijd om te oefenen natuurlijk...... Deze racistische grap moest even. Voor klachten. Zoek zelf maar een loket uit, het zal me aan m'n reet roesten). Maar het werd ook een mooie avond omdat ik (de eerste) Nederlanders hier in Ethiopië ontmoette. En we hadden een fijn gesprek. Interessante leuke vrouwen.

Maar tot zover het goede nieuws.

Ik werd gisteravond toch weer zieker en zieker. En de afgelopen nacht was van het niveautje HORROR. Echt geen oog dicht gedaan. En vandaag is het ook bagger. Toch ben ik vanochtend tegen wil en dank maar op wandelpad gegaan.

Maar eerst een klein stukje geschiedenis. 'Moet dat nu echt Gerrit?. Ja, lieve lezer, even door de zure injera doorbijten, dat moet.' Ik zal het, geheel tegen mijn gewoonte in, kort houden.

Gonder was in 1636 de hoofdstad van Ethiopië. En dat kwam omdat het strategisch ligging t.o.v. Sudan, Egypte en Massawa. De stad floreerde. En dat werd zichtbaar door de vele mooie kastelen, tuinen en plantages die de stad rijk was. In 1880 was het gedaan met de pret. Sudan viel het land binnen en verwoestte veel van de mooie gebouwen in Gonder. On top off that bombardeerden de Engelsen in 1941 de stad. Vele gebouwen werden verwoest. Tot zover het slechte nieuws. Voor Gonder.

Een aantal historische gebouwen is overeind gebleven. Onder andere het Paleis van koning Fasiladas. Nou. Eigenlijk meer een kasteel. Wat zeg ik. Zes kastelen. En die staan op een oppervlak van 7 hectare. En die kastelen zijn te bezoeken. Ik koop een kaartje en ben de eerste bezoeker deze ochtend. Veel van wat ik zie is met hulp van UNESCO weer herbouwd. Maar dat doet weinig af aan het voorstellingsvermogen van de grandeur en sfeer die hier vroeger geheerst moet hebben.

Ik ben bij lange na niet fit. Maar besluit toch naar een ander historisch bouwwerk te gaan, aan de andere kant van de stad: de kerk van Debre Berhan Selassie. 'En die kerk, die heeft me toch een geluk gehad'!!!

Toen de Sudanezen in 1880 hier de boel op stelten kwamen zetten, wilden ze ook de kerk van onze Selassie een kopje kleiner maken. Maar toen de boeven de kerk naderden werden ze aangevallen door een enorme zwerm bijen.

Schijtluizen als ze waren (of ze hadden geen anti-prikspul bij de hand, of ze waren gewoon niet zo gek op honing, dat kan ook) gingen ze er vandoor en lieten de kerk de kerk. En dat is heel fijn. Want daarom kunnen we er nu, in 2017, nog van genieten.

Als ik er ben is er beuiten net een bijeenkomst en houd me gedeist. Eenmaal binnen in de kerk neem ik plaats op een stoel. En ga een uurtje luisteren en kijken. Bewonderen is het meer. Van binnen zijn de wanden en de plafonds beschilderd. Buiten bestaat het dak uit bamboestokken. De muren zijn deels van steen, aan de binnenzijde aangesmeerd met een leem-stro-structuur. Het is een prachtige kerk. Wat goed dat ie bewaard is gebleven. Ik zeg. Hulde aan de bij.

Aan het einde van de dag bezoek ik nog het badhuis van koning Fasiladas. Voor zijn vrienden ' King Fasi'. Dat vond ie best vervelend die associatie met een vaas. Maar als zo'n bijnaam er 1 keer insluipt........

Hij gebruikte het werkelijk schitterende gelegen bouwwerk als vakantiehuis. En ging er wel 's pootje baden. Met vrienden. Beetje voetje vriijen. Enkeltje voelen. Knietje schuren. Dat werk. Maar wel stiekumpjes. Tuurlijk!

Tegenwoordig wordt het complex eenmaal per jaar gebruikt wanneer het TIMKAT gevierd wordt. Dan wordt de gracht gevuld met water. Wordt het water door de Bisschop gezegend. En dan springen er duizenden mensen in. Om zich in het gezegende water onder te dompelen. En te zwemmen.

TIMKAT gaat over een weekje plaatsvinden. En de voorbereidingen zijn al volop aan de gang. Zo worden op de bodem van de gracht de ontbrekende stenen vervangen. En gescheurde voegen hersteld. Ik loop er een uurtje rond. Schiet wat foto's. En vind dit een hele fijne en sfeervolle plek. Je kunt onze King Fasi een goede smaak niet ontzeggen.

Wat een mooie en interessante dingen heb ik vandaag gezien!

Het wordt tijd om me op te maken voor de rit van morgen. Want ik heb besloten - ondanks mijn gebrekkige conditie t.g.v. griepgedoe - om toch mijn fietsje maar te bestijgen. Ik koop wc-rollen, water, een rol biscuit, vijf kauwgumballen, 2 ingeblikte sardientjes en maak de bank weer 's wat wat geld afhandig. Dat zal ze leren!! Die boevenbeende.

En ik ga mijn fietsje 's een echte verwenbeurt geven. Dat heeft ie wel verdiend na 1000 Ethiopische kilometers. Eerst heb ik 'm 's fijn en vriendelijk toegesproken. Daar ontspande ie wat van. En toen heb ik heel zachtjes en teder alle boutjes en moeren aangedraaid. De banden weer volgeblazen. De remmen zachtjes afgesteld. De ketting wat strakker gelegd en als beloning een drupje olie gegeven. Ik denk dat ie zich weer helemaal goed voelt. En er oor de volgende 800 km weer tegen kan.

Ik hoop dat ik een goed nachtje ga draaien. En dat ik morgen ook daadwerkelijk fit genoeg ben om de trappers weer rond te malen.

Maar voor het bed mij voor een nachtje vloert. Ga ik eerst nog even mijn bidons uitkoken.

Etappe:Gonder

Km:-

Reacties

Reacties

Roel

Van roestige reet naar Hemelpoort, je weet het weer mooi te vertellen man. Volgens Nick en Simon dus: geluksmoment
Hopelijk morgen weer fitter.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!