Ik trekkebeen - zo blij als een kind - over het stoffige steenslag pad.

Een blijdschap die herinneringen oproept. Als toen ik als klein Gerritje voetbalde op het pas gemaaide en gehooide stoppelweiland. Of het gevoel wanneer ik eindelijk 's mijn even tevoren verloren knikker terugwon. Of toen ik op mijn zestiende verjaardag dat horloge met blauwe wijzerplaat Kado kreeg van mijn ouders. Die blijheid. Van toen. Die voel ik nu ook.

Lieve lezer. Toen ik gisterochtend opstond. Naar mijn voet keek (u weet vast nog wel dat gisteren een kokend hete vloeistof over mijn voet stroomde). En het lichaamsdeel aanvoelde. Was ik ietsje pietsje minder blij. De voet zag er ronduit lelijk uit. En het voelde van geen kanten goed. Eerlijk gezegd maakte ik me geweldig veel zorgen.

Ondanks dat ondernam ik toch pogingen om mijn voet weer fietsbaar te maken. Ik wil tenslotte dolgraag mijn fietsreis voortzetten.

Als eerste sneed ik mijn linker sportschoen aan snot. Dat willen zeggen: met mijn scherpe Opinal mes verwijderde ik nagenoeg de gehele voorwreef. Het werd als het ware een sandaal. Opdat de bovenzijde van de schoen geen druk meer zal geven op het verbrande deel van mijn voet. Verder stelde ik mijn zadel lager af, zodanig dat ik met mijn hak - met links - zal kunnen fietsen. Ik stap op. Doe wat proefritjes. Heuvelop. Heuvelaf. Opstappen. Afstappen. Kracht zetten. Gewoon een stukje vlak. Het gaat wel maar.......niet echt van harte. En dit proefritje is nog maar kinderspel bij wat me de komende 800 kilometer te wachten zal staan. En mijn bagage zit er nog niet eens op. Dus het fietsen zal nog zwaarder aanvoelen dan nu.

Mm..........

Langzaam begonnen er wat realiteits- en verstandskorreltjes mijn bovenkamertje binnen te druppelen. En ik begon mezelf wat vragen te stellen: Hoe verantwoord is dit nog? Loop ik geen risico op infecties? Met al dat stof. Met die volop brandende zon op m'n voet. Met het transpiratievocht dat op mijn voet zal komen. En al die viezigheid hier? Ik wil natuurlijk niet nog verder achter op geraken qua gezondheid.

En er speelde nog een belangrijke overweging door mijn hoofd.

Mijn vrolijke werkgever stelt mijn in de gelegenheid om dergelijke reizen te kunnen maken. En daar ben ik haar meer dan geweldig dankbaar voor. En we hebben afgesproken dat ik 24 januari as. weer fris en fruitig aan de slag zal gaan. En ik kan het domweg niet verkopen om nog 's een fijntjes een aantal weken ziektewet aan deze zeven weken vast te plakken. Dit verkoop ik niet aan mezelf. Maar ook niet aan hunnie. (By the way: ik schrijf dit niet omdat een aantal van hen meelezen, maar omdat ik dit intrinsiek van mening ben!!)

Kortom. Ik wil geen onverantwoorde gekke risico's nemen. Ik wil een opinie van een deskundige. En op basis daarvan beslissen wat verstandig is om te doen. Alleen. Er is een detail. Een kleinigheid. Die noodzakelijke en goede geneeskundige zorg ga ik hier - in de regio waar ik me nu bevindt - never nooit niet vinden. Maar waar dan wel?

En toen ging het snel. In mijn hoofd. En in mijn handelen.

Ik informeerde. Wat rond. Wat vierkant. Wat rechthoekig. En wat bleek. Er is hier een landingsbaan. (en waarschijnlijk vertrekt er dan ook wel 's een vliegtuig) Ik informeerde nog wat. En boekte een vliegticket naar Addis Abeba. Daar zal ik geneeskundige zorg kunnen vinden. Morgen kan ik al weg. Even overweeg ik om fiets en spullen achter te laten. Maar dat voornemen laat ik varen. Als in Addis geconstateerd wordt dat ik niet meer mag fietsen, zal ik de spullen toch ook moeten ophalen. Tussen het vele slapen en rusten door - mijn lichaam heeft een flinke optater gehad - maak ik mijn tassen vlieg klaar. En ging op tijd onder de wol.

Vanochtend stond ik vroeg op. Zwachtelde mijn voet in. Schoof 'm .......aaaauuuuwwwhhhh........in mijn schoen. At een broodje met nutella. Die ik wegspoel met een paar slokken water. En dan.....dan .....dan merk ik dat de gebeurtenissen met toch wel hebben aangegrepen. En dat de 17 kilometer die ik straks naar het vliegveld zal gaan fietsen, zeer waarschijnlijk mijn laatste van deze reis zullen zijn. Ik raak een kort moment ietwat geëmotioneerd.

Een -werkelijk beeldschone jonge vrouw uit Brussel - die van mijn verhaal heeft gehoord, loopt mijn kamer binnen. Overziet het slagveld, en geeft me een knuffel. Tja.......

Ze biedt nog aan om vervoer voor me te regelen naar het vliegveld. Maar dat aanbod sla ik vriendelijk af. Als dit de laatste 17 km zijn die ik fiets in Ethiopië.. Dan fiets ik die! De vrouw - en het hotelpersoneel - zwaaien me met bezorgde blik uit.

Ik stap op. En begin te fietsen. Het valt niet eens tegen. Het is de drukste weg die ik tot nu toe heb gereden. Verkeer komt van alle kanten. En het oppassen geblazen. Ik leg de 17 kilometer in iets van een uurtje af. En kom ruim op tijd bij het vliegveld aan. Even tevoren neem ik een pauze. Eet wat. Drink wat. Want ik weet. Straks barst de vliegveldpersoneel-hysterie van -hoe-moet-die-fiets-in-hemelsnaam-aan-boord-van-dit-vliegtuig in alle hevigheid los. Zo gaat het overal en altijd. En dan kan je maag maar beter goed gevuld zijn. De geest fris van de lever. En alles op standje 'POSITIEF'!

Ook nu is het niet anders. Ik ga het kort samenvatten: ik weet van de dame die mijn fiets (eigenlijk) door de scanner wilde (dat NOOIT past) hoe haar kindjes er uit zien en ik weet hunnie namen ook. En het hoofd van het vliegveld ontbood me in zijn kantoor en verzekerde me dat mijn fiets een VIP-behandeling zou krijgen (wat ook gebeurde, twee mannen ontfermenden zich over mijn karretje en hebben 'm persoonlijk aan boord gehesen, zeluf gesien).

Kortom. Het is me weer gelukt!

De vlucht naar Addis verliep smooth. Mijn spullen kwamen heelhuids het vliegtuig uit. En niet veel later fietste ik de miljoenenstad Addis Abeba in. Ik probeer mijn hotel te vinden waar ik na aankomst (3 dec.) heb overnacht. Op gevoel rijd ik een richting uit. Geweldig veel aanknopingspunten heb ik niet. Maar na anderhalf fietsen zie ik iets bekends. En niet veel later klop ik op de metalen deur van mijn hotel. Ze zijn blij me heelhuids terug te zien.

Ik ben ook blij. Maar helemaal heelhuids ben ik niet. Ik bel met de eigenaresse. Vraag naar een goede kliniek. Ze adviseert me. En ongeveer 10 minuten later loop ik richting het Commerciele Hospital. Waar ik aan de ingang gefouileerd wordt. Ik vraag de portier of hij mijn linkervoet voor 1 keer over wil slaan (ik maak maar niet de grap dat ik daar de bom heb verstopt.....maar is natuurijk wel een goeie tip voor als je boef bent.....en je hebt snode plannen.......gewoon trekkebenen met je linkervoet......).

Na binnenkomst is de eerste aanblik vertrouwenwekkend. Alles blinkt. Straalt. Schoon. Glazen pui. Marmeren vloer. Dokters in smetteloze witte jassen. En er is een heuse receptie. Ik moet een patiëntenkaart invullen. En moet het astronomische bedrag van 8 euro betalen (waarbij ik graag aanteken dat dit bedrag voor mijn zeer overkomelijk is, maar voor veel Ethiopiërs is een dergelijk ziekenhuis/zorg niet weggelegd. Gewicht wordt bepaald. Bloeddruk wordt opgenomen. En 15 minuten later zit ik tegenover Dr. Michael.

Dr. Michael heeft er verstand van. Overziet het slagveld. En concludeert. Het grootste deel van mijn voet heeft een 1e graads verbranding opgelopen. En dat is buitengewoon goed nieuws. Volgens hem. Want daardoor ligt de huid niet open. En er kunnen volgens hem geen infecties -van buiten - optreden. Een beperkt deel is 1,5 graads verbrand. Daarvoor geeft ie me wat zalf mee. Drie maals daags licht insmeren. Hij adviseert om zoveel mogelijk open schoenen te dragen.

Enne....what about.....cycling Doctor? (hij is inmiddels op de hoogte van mijn reis).

'No problem Gerrit. Take three days off rest and then......get on your bike AND ENJOY!!!!'

Kijk. Dat maakt me nou zo blij!!!

Als een kind.

Etappe:Gonder - Addis Abeba (vliegtuig)

Km:-