Zondag 17 juni 2018

Gereden kilometers: 45 km
Etappe: Saue - Padise

In Estland zijn in juni de nachten kort.  
De zon gaat onder om 22.40 uur en weer op om 4.04 uur.
En dan nog wordt het niet echt donker, waardoor slapen niet eenvoudig lijkt te worden.
Binnenkort wordt hier en in de omringende landen midzomernacht gevierd, waar we hoogstwaarschijnlijk wel een stukje van gaan mee beleven.

Ik heb stille hoop dat het eerdere gebrek aan slaap ervoor gaat zorgen dat ik toch een goede nacht ga maken, want daar ben ik wel aan toe, en Gerrit inmiddels ook, na het schrijven van zijn stukje gisteren…..

Ons onderkomen staat trouwens in Saue, en ziet eruit als een schattig blokhutje voor kabouters.
Het heeft een bed, een wandrekje, een kapstok en een spiegel en daar houdt het ook gelijk mee op.

De Frikadellisoep zit overigens nog veilig in de tas, we hebben geheel zelfstandig een culinair kampeerhoogstandje voor elkaar weten te prutsen waar we vandaag uitstekend op hebben kunnen fietsen. Who needs Frikadellisoep?

Want we zijn vanmorgen vertrokken om binnen enkele dagen in, of eigenlijk op Hiiuma te belanden.
Om onze route nog eens te bestuderen,  pakte ik gistermiddag een kaart die we hier in een brochure van het een of ander vonden, en daar zag ik iets geks. Althans, voor mij iets geks.
Ik ben geen Nobelprijswinnaar, heb alleen HBO en dacht toch wel enige kennis te bezitten, maar hier keek ik toch een beetje van op.

Ik zag tot mijn grote verbazing namelijk dat er ook een stukje Rusland tussen Polen en Litouwen ingeklemd zit! Ofwel, Polen en Letland grenzen aan elkaar!

IK WIST HET NIET! (Hopelijk breng ik nu niet mijn ouders tot schande?)
Nu ben ik benieuwd of er mensen zijn die dit lezen en denken….echt??
Daarom doen we er maar een fotootje bij, dat scheelt jullie een rondje Googlen.
Voor de mensen die het wel wisten, chapeau!!
De eerste die ik ermee confronteerde was Gerrit en die wist het gelukkig ook niet.
Wat een opluchting! En fijn, zo’n gelijkgestemd reismaatje! Ik kan weer verder.

De fietstocht vandaag was heel erg fijn, na de eerste wat drukkere wegen te hebben gehad, werd het steeds rustiger en hebben we veelal enkel met z’n tweetjes door bosrijk gebied kunnen fietsen.
De wegen zijn vlak en goed, een heel verschil met Portugal vorig jaar, waarbij het vooral heel veel klimmen was op hobbelige wegen.

Als ik 1 minpuntje mag noemen…… De insecten.
Ik reageer zowel fysiek als mentaal nogal hysterisch op alles wat vliegt en zoemt, met een speciale voorkeur voor alles wat steekt en mij als souvenir met jeuk en dikke bulten laat zitten.
En dat doen ze nogal, dus we sprayen wat af met Deet en Autan, en dan nog weten ze me te pakken te krijgen. Voor wie nog een gouden tip heeft, we zitten naast de mailbox!

Onderweg kwamen we en passant nog even de Baltische Zee tegen, en dat was een mooi moment om een hapje te eten.
Een niet al te toeschietelijke worstjesverkoper kon aan ons zijn eerste portie kwijt, en eerlijk is eerlijk, hij was niet te vrolijk, maar worstjes bakken kan de beste man!

Sowieso zijn de mensen hier niet van het extraverte, er kan meestal nauwelijks een woord af, bijvoorbeeld in winkels. De gezichtsuitdrukking van man of vrouw wordt gratis en voor niks feilloos op dit concept afgestemd. Een Duitse fietser die we onderweg tegenkwamen, had deze ervaring ook en legde ons uit dat het iets te maken had met Russische mentaliteit. Kort gezegd kwam het op het volgende neer:
Je bent betrouwbaar als je ernstig doet, en dus onbetrouwbaar als je lacht.
Weer wat geleerd….

Vandaag zijn we halverwege de middag in een soort openluchtmuseum in het bos beland, wat eigenlijk een camping is, vol met oude landbouwspullen, dieren, blokhutten, sauna’s en buitensport.
Het klinkt vreemd, maar het is echt waar.

We hebben ons tentje opgezet en krijgen vanavond en morgenochtend als het goed is een lekker maaltje. Dus de Frikadellisoep blijft nog even in de tas……

Joan