‘ Ouagadougou’, ‘ Libreville’ , ‘ Bamako’. Ze staan op de borden. Zomaar wat exotische bestemmingen waar je van hier zomaar naar toe kan vliegen.

Op het vliegveld van Casablanca heerst vandaag een warme, opgewonden sfeer. Nu zal dat gisteren ook wel geweest zijn. En eergisteren. En de dag voor eergisteren. En de dag daarvoor waarschijnlijk ook. Maar toen waren wij er niet. En dan wordt het toch lastig qua bewijslast.

De rijen zijn dik en onduidelijk. De haast is groot. De procedures traag als Appelstroop van Rinse die een jaartje of vier in een koelkast heeft gestaan die z’n verkoelende taak net iets te serieus heeft genomen.

Het vliegveld in het noorden van Marokko blijkt een springplankvliegveld te zijn van waaruit best wel veel piepeltjes naar tal van Afrikaanse bestemmingen reizen. En wij onderscheiden ons op dit specifieke punt niet van hunnie. Want we laten ons door de gevederde vrienden van Maroc Air zelfs nog een uurtje of drie verder zuidwaarts brengen.

Naar Dakar.

U weet wel, die stad waar die totaal overbodige en onzinnige woestijnrally eindigde en die in Parijs begon. En die onze eigenste Hollandsche eigenheimer Jan de Rooij altijd won. Volgens mij was Jan de enige trucker die mee deed. Je zag in die samenvattingen alleen maar onze Janman door het zand stuiteren.

Veel mensen zal het is ontgaan zijn, maar Jan had vroeger stiekem heel veel (meer dan goed voor ‘m was) in de zandbak willen spelen. Zo op z’n knietjes een beetje met zand in de weer zijn. Dat wilde ie.Maar dat mocht niet van z’n ouders. Die vonden dat Jan een echte kerel moest worden. En geen taartjes van vormpjes moest bakken in het zand. Maar dat wilde Janmannetje zoooo graag, maar dat mocht dus niet. Nou ja, daar zal de kiem gelegd zijn voor onze Jan. Toen ie later groot werd, kon ie alsnog in het zand spelen. Onverwerkt traumaatje weg werken. Geldt volgens mij voor al die rallyrijders.

Maar ok. Terug naar de Parijs-Dakar rally. Omdat er iets teveel van die irritante overstekende nomadenkindertjes aan snot gereden werden, en het prachtige natuurschoon toch wel wat van z’n glans begon te verliezen, hebben ze de rally naar Zuid Amerika verplaatst. (maar de echte reden is dat ze onder druk van dreiging van aanslagen de koers hebben verlegd).

Ons plan is om Senegal en Gambia per tweewieler te ontdekker. D.w.z.twee wielen voor mij, en twee voor Joan, wat het totaal al snel op vier wielen brengt. Dat weet ik ook wel, waarde lezer. Ik kan verdikkie ook wel een ietsje rekenen. Heus wel hoor. Maar met vier wielen fietsen is een geklooi van jewelste. Dat stuurt voor geen meter en de kans op lekke banden is ook meteen een stuk groter. Dus we laten het maar bij twee.

We gaan een mooi 1200 km lang lusje fietsen. Als u zo ongeveer de kerstkalkoen staat dood te knagen vertrekken wij vanuit het stoffig hete Touab Diablo (dat niet ver van Dakar ligt), en koersen naar Gambia. Daar steken we de rivier over en dan verder naar het zuiden van Senegal. Daarna ploerten we weer noordwaarts en daarna knoerten dan weer zuidwaarts langs de kust om vervolgens in de remmen te knijpen, het zand tussen tanden en tenen te flossen en te eindigen in Dakar. Net als onze gemotoriseerde vrienden tot enkele jaren geleden deden.

De woestijnige terreinbanden zijn gemonteerd. De kettingen staan in het vet. De GPS afgesteld. Noodrantsoen ingeslagen. Onderdelen aan boord. En een geweldige hoeveelheid water. Het lijken potdomme wel waterfietsen. Kortom, wel lijken behoorlijk compleet te zijn, alleen……..er mist nog iets…….iets eh......

Ah….daar heb ik ‘t: het Dakar-motorgeluid ontbreekt nog.

Ach kom, dat maak ik dan zelf wel.

Vroemmmmm, Vrrrrroemmmmm, Vroooeeeeemmmmmmmmmmmmm!!!!!

Gerrit & Joan

Bestemming: Touab Diablo
Datum: Zaterdag 21 december 2018
Afstand: 0 km.