Op de dag dat in Nederland bekend werd gemaakt dat er vier verdachten in beeld zijn in het MH 17 drama, fietsen wij in Albanië.

We krijgen de persconferentie een behoorlijk eind live mee dankzij een uitstekende WiFi verbinding in het restaurant waar we, in de koelte van een goed werkende airco, van een welverdiende rustpauze genieten. We begrijpen dat er nu, na vijf jaar intensief speuren door het JIT, vier verdachten in beeld zijn. Drie Russen en een Oekraïner. En dat die knakkers aangeklaagd zullen worden. En dat de strafzaak in 2020 van start zal gaan. Tjonge, wat een knap staaltje speurwerk zal hier aan ten grondslag hebben gelegen. Petje af.

Wij vertrekken vroeg uit onze benauwde hotelkamer die naar kots rook en ook niet geheel (of geheel niet, u mag kiezen) proper was. Meer details zal ik u besparen om uwer eigen bestwil en uwer eetlust (want wellicht staat er een lekkere bitterballengarnituur op uw eigenste program, of een geile stamppot boerenkool, en ja ik ken mijn plaats: wie ben ik tenslotte om dat voor u te verpesten…).

Als snel bereiken we Fier, of Fier ons. Dat weet ik nooit helemaal precies. Fier is de vijfde grote stad van Albanië. In de buitenwijken wordt flink gebouwd. Er verrijzen grote betonnen blokkendozen waarin verschillende winkels zijn gevestigd. En verder is, dat kan ik u, na grondig onderzoek mijnerzijds, veilig vertellen is er in Fier weinig om Fier op te zijn.

In een van die blokkendozenwinkels denken we een ontbijt te kunnen scoren. Dat valt tegen. Brood is er niet. En een lekker stukje beleg ook niet echt. Het lekkerste is een flinke bak vruchtenyoghurt. Die lepelen we leeg. Daar doen we het voorlopig mee.

We fietsen de stad verder in en daar vinden we een bakker die ons wat bananen en een bol brood verkoopt.

In de stad zelf wordt hard aan modernisering gewerkt. We banen ons een weg door de werkzaamheden en sturen omzichtig om de werkmannen heen. Zo karren we langzaam de stad uit.

Ook Albanië wordt in de vaart der volkeren opgestuwd. En daar hoort natuurlijk een strook asfalt bij waarop je lekker hard kan scheuren met je automobiel. Waar je het rubber van je eigenste bandjes kan laten roken. Waar je je 15 klepper met extra inspuiting boven een toerental van 500 ’s effe flink………ok, ok, okheeee, ik begrijp ‘t. U heeft een beeld.

Zo’n strook asfalt heet ook wel een snelweg. Nou die ligt hier. Wij laten die fonkelnieuwe snelheidsduivel weg links liggen en nemen de weg die voorheen werd gebruikt. Die is nu lekker rustig. Het zit wel vol met de nodige kuilen en scheuren. Maar we fietsen voor het eerst lekker rustig.

Het landschap verandert snel.

Het wordt mooier. Olijfbomen, Eucalyptusbomen en wijngaarden trekken aan ons voorbij. Het wordt heuvelachtiger. Er zijn mooi uitzichtpunten.. Het is heerlijk! Zo is fietsen bedoeld.

Ik help een jongetje - als een volleerd fietsenmaker - zijn afgelopen ketting weer lopend te krijgen. We zoeken we zoeken van tijd tot tijd een strookje schaduw op om even aan de intense hitte te ontsnappen.

Na een uurtje of vier fietsen komen we in Vlore.

Oei, hier zijn ze bezig om een onbeduidend plaatsje naar een mondaine badplaats te transformeren. Brede boulevards, heuse fietspaden (met wuivende palmen links en rechts) en mooi geplaveide stoepen en terrassen. Het doet wel erg luxe aan. We fietsen er door en krijgen een azuur blauwe zee in het vizier.

“Aha, als het niet waar is. De zee! Altijd weer die zee. Die is de grote boosdoener”. Als de zee er niet was geweest, was dit stadje voorwaar net zo stoffig en verlaten geweest als veel van de dorpjes waar we doorheen zijn geweest. Maar ja, die irritante zee. Die zorgt weer ’s voor dat alles geüpgraded moet worden. Dat alles spic en span er bij ligt. Dat dit plaatsje in de vaart der volkeren wordt opgestuwd. Met zoveel vaart dat er hordes toeristen naar toe komen. En nog meer plekje spic en span gemaakt worden. En dat er dan nog mee toeristen komen. En dat er dan nog meer plekje spic en span gemaakt worden. En dat er dan nog meer toeris……………Om kort te gaan: het is allemaal de schuld van de zee.

Maar goed ze zijn hier ook niet gek. Die hebben hier ook wel door dat die zee weer ’s roet in het Albanese eten gooit. Om de zee op zijn beurt te FUCKEN zetten ze er mooi een hele zooi hotels voor. Kan je die zee mooi niet meer zien. Eigen schuld, dikke bult! Net goed, had ie maar geen zee moeten worden. Klerelijer van een plas water dat ie is.

Maar goed, daar waar de zee nog wel te zien is (en gelukkig is dat voor het grootste deel) is ie prachtig. En zijn de uitzichten voortreffelijk.

Ik reed iets van vijf jaar geleden op een snelweg ergens in Nederland. Toen ik een andere snelweg wilde opdraaien werd ik plots staande gehouden door een aantal motoragenten. Ik begreep er aanvankelijk niets van. Stilstaan midden op een snelweg, dat was me nog nooit gebeurd. Wat bleek, een grote stoet lijkwagens, met daarin de lichamen van de MH 17 passagiers trokken aan mij voorbij. Er leek geen einde aan die stoet te komen. Daar werd ik stil van. Heel indrukwekkend.

Bezweet en wel komen we aan in de kustplaats Radhime. En vinden een hotel (jawel, ook wij verblijven in zo’n ding….!). Bij het aftuigen van de fietsen komt er een gezin naar mij toe en vraagt belangstellend: “Where are from? Eh…we are from Holland. And you? We are from Russia!”

Mooi. Gek. Toch. Die mensen kunnen er ook niets aan doen van de MH 17 en zo. Die hebben vast die raket zelf niet gelanceerd. Het lijkt me ook dat deze mensen ook niet op onze aardbol geplant zijn om passagiersvliegtuigen uit de lucht te schieten. Dat lijkt me sterk. Dat uit zoveel miljoenen Russen nu precies hier die ene Rus loopt die……. Nee, dat zal niet. Maar toch voel ik vandaag even geen behoefte om een verder gesprek aan te knopen.

Althans vandaag even niet. Morgen vast weer.

Gerrit

Afgelegde kilometers: 59