De Lustige Reiziger

Ik worstel en kom boven

We hadden een bijzonder sfeervol plekje voor de nacht weten te bemachtigen, a room with a view, oftewel, we keken uit op zee. En dat was uitzicht was zonder meer prachtig. Het plekje bracht ons ook wat verkoeling, want we hebben ook nog even heerlijk met onze zweterige fietslijven op het, au au, kiezelstrand in de branding kunnen zitten.

Verder waren er wat hobbels aan deze plek, de stroom viel de hele avond uit, WiFi was ‘problem’, het was er dus niet, en er was door de stroomuitval ook nauwelijks water. Enkel het geluid van de branding onder ons raam.


Na dit alles doorstaan te hebben stapten we vanmorgen met frisse moed op onze fietsjes, want we gaan vandaag klimmen, de bedoeling is tot ongeveer 1000 meter hoogte, serieus werk dus, en voor mij de eerste keer. Na nog even het nodige water ingeslagen te hebben, gaan we op pad, we drinken ons nog steeds ongans, er is nauwelijks tegenop te drinken.

In Albanië betaal je met de Lek, maar wij zijn ook lek, denk ik.

Gaandeweg de rit wordt de omgeving steeds mooier, groener, en zijn er, niet onbelangrijk, minder medeweggebruikers. We zien serieuze bergen en weten, over een paar kilometer zijn we aan de beurt, de klimbeurt, wel te verstaan. Als dat begint lijkt het wel mee te vallen, mooi rustig glooiend, prima te doen. Ik zeg nog tegen Gerrit, als het zo 21 kilometer door gaat, vind ik het prima, dat klimmen. Mooi hoor. Maar ja, dat gaat natuurlijk nooit lang goed, en we moeten aan het werk, echt aan het werk. In de zin van af en toe zelfs afstappen en je fiets omhoog duwen. Of gewoon afstappen en proberen je ademhaling weer op orde te krijgen, wat bij drinken en weer opnieuw beginnen.

We vinden langs de weg een mooi plekje om even wat te eten, onder een olijfboom, in de schaduw. Daar passeren 2 Australiërs ons op de fiets en ze komen even ervaringen uitwisselen. Ze komen uit de richting waar wij naartoe gaan (yep, zij gaan naar beneden, de bofkonten) en zijn laaiend enthousiast. Ok, dat geeft moed. En die hadden we nodig. De laatste 5 kilometer is echt worstelen voor me. Gerrit helpt me zo nu en dan door terug te lopen en mijn fiets mee omhoog te duwen, samen met zijn peptalk en de enthousiaste reacties van voorbijgangers maakt dat ik het kon. En…….de wetenschap dat er een afdaling komt. En wat voor een, die afdaling is echt fan-tas-tisch! Daarvoor hoef je alleen de foto’s te bekijken, woorden zijn overbodig.

Na de afdaling nog wat kilometertjes naar het plaatsje waar we een onderkomen willen zoeken, en eh…. Nee he, het venijn zit hem in de staart en dat is nu niet anders. Klimmen maar weer!

Ik stik van de honger en we knijpen bij het eerste restaurantje in de remmen, schuiven daar binnen no time een bord pasta naar binnen zodat we een slaapplek kunnen zoeken. Daar komt de volgende kink in de remkabel, er schijnt hier vlakbij een muziekfestival te zijn en er is geen kamer vrij in de omgeving, zegt men.

Maar daar is ineens onze Griekse vriend, de reddende engel uit Athene, die toevallig een kamertje vrij heeft om de hoek, we lopen mee, en treffen een heerlijk schoon onderkomen, met alles wat we nodig hebben. Hoe mooi kan het zijn!

Joan

46 kilometer


Reacties

Reacties

Paula

Een echte werk vakantie zo te lezen. Voor schildpadden hoef je niet ver, die zwemmen ook in de visvijver in ons dorpje ?. Veel plezier ???‍♀️

Ronald

Jammer dat het bord pasta snel naar binnen geschoven werd. Had ik anders gedaan, of in elk geval flesje wijn erbij gevraagd

Roel

Bijna TOUR inspirerend, zo mooi
en al dat klimmen, tof. Deze zomer staat de Mont Ventoux, samen met mijn zoon, op het program.

En dan een Grieks einde, te gek zo.
Geniet van de rust.

Mooie foto's de hele tijd weer, tof

ciao

Albert-Jan

Dikke pluim voor je worsteling!
En de ervaring gaat mee naar huis.
Succes en veel plezier allebei!

Sandra

Knap gedaan Joan!!!

Marcel

prachtige foto's weer!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!