Zelfbewust
08 sep. 2019
🇹🇳
vanuit Tunesië
Ik weet niet of u wel ‘s een feestje te vieren hebt. Maar dat zal tochzeker.
En dat u dan de hulp inroept van uw eigenste banketbakker. Dat u naar naar hem toe gaat en dat u een vrolijke feesttaart besteld. Of een assortiment broden voor een gezellig geinige broodmaaltijd
met vrienden. Ik weet ‘t natuurlijk niet precies van u. Maar het zou mij niets verbazen dat dat wel ‘s gebeurd. Het het zou me ook niets verbazen als de bakker aan al uw wensen tegemoet komt.
Maar wat nu, als u bij de bakker binnenkomt, en u vraagt om een slaapplek?
Bij het krieken van de dag sta ik op. Ik kies dat moment meestal onbewust. Dan valt het licht door de ramen en draaiik de Gerrit Pleijter luxaflexjes open. En dan begint mijn dag. Bevalt op zich
goed. Dat moment van de dag de ogen openen. Heb ook niet het voornemen om daar op korte termijn significante veranderingen in aan te brengen.
Omdat er in dit afgelegen oord niets van eten te bemachtigen is, maak ik melkpoeder aan en meng er een zakje brinta-achtig spul bij. Ik knal er een banaan bij om de smurrie wat zoeter te maken. Niet dat dit nu meteen een feestmaal is dat ik mijn gasten als vanzelfsprekend voor zou zetten. En waar ik de slingers voor zou ophangen. Echter het vult de maag. En daar gaat het voor nu even om.
Ik ben niet helemaal in vorm.
Dat begon gisteravond al. Bij aankomst in het - van God en en iedereen verlaten - bungalowpark waar er - voor een zacht prijsje - een hele bungalow voor mijn alleen ter beschikking werd gesteld. Ik
voelde me er wat eh......verloren. En daarbij was ik me erg bewust van mijn eigen aanwezigheid.
Ik weet niet of u dat gevoel kent? Dat je precies weet waar je bent? En wat je aan het doen bent? In mijn geval in Tunesië. Maar ook in een geheel afgelegen en verlaten oord. In m’n eentje. Zonder enige vorm van back-up. En dat je je daar helemaal bewust van bent. Te bewust!
Het goede daarvan is dat het je helpt te realiseren dat je enige voorzichtigheid in acht moet nemen. Geen onverantwoorde risico’s moet nemen. Oplettend moet zijn voor loergevaar. Maar wanneer dat
gevoel doorslaat, dan verkrampt het je.
Het is me tot nu toe op al mijn fietsreizen slechts zelden gebeurt. Echter nu overviel het me wat. Ik deed de dingen die ik moest doen. En ging vroeg te bed. Helaas was het gevoel bij het opstaan
niet weg.
Wat niet mee helpt is dat de eerste kilometers stijf omhoog gaan. Over een nauwelijks te befietsen gravelweg. Maar gaandeweg daalt de weg. En kom ik veilig en wel op de doorgaande weg. Ik ga eerst
het dorp in. Om inkopen te doen. Deze fietsdag zullen er naar verwachting nauwelijks bevooradingspunten zijn. Ik sla 5 anderhalve liter flessen water in. Een paar stokbroden. Sla een danoontje
achterover. En maak de bank wat geld afhandig (dat zal die Tunesische banken-boeven leren!)
Er is nog iets dat niet helpt.
Mijn gisteravond zorgvuldig geplande dagafstand zou 55 kilometer bedragen. Maar nu geeft mij GPS toestel opeens het lieve sommetje van 110 kilometer aan. Ik snap er niets van. “Hoe kan dat?” Ik
keer het ding drie keer om. Geef ‘m een paar rake klappen. Stamp er een paar keer op. Maar niets helpt. Hij blijft op 110 kilometer staan. “Tja, dat ga ik vandaag - in dit heuvelachtige -
landschapnever nooit niet halen”.
Mijn moraal zinkt naar een dieptepunt.
Ik kom zelfs in de verleiding om de afslag naar Enfidha te nemen. Daar ligt het vliegveld waar vandaan ik zaterdag aanstaande weer vertrekt. Maar ja, wat moet ik daar nu al.
(U begrijpt, het gaat even niet zo lekker....)
Ik spreek mezelf streng toe. En herpak me. We volgen het originele plan. Kan niks verdommen. Rustig doortrappen. Trap voor trap. Heuvel voor heuvel. En nu het hoofd in standje positief. Geen gelul.
Na een kilometer of tien kom in een vriendelijk ogend dorpje. Mensen groeten me. Ik groet terug. Het wordt stilaan mooier en mooier. Ik merk dat de mist in mijn hoofd gaandeweg iets aan het
optrekken is.
Ik check mijn GPS apparaat en zie tot mijn grote verrassing dat ie nu nog 45 kilometer te fietsen aangeeft. “Maar ik heb helemaal nog geen 55 kilometer gefietst, toch?”. Ik snap er niets van. Mijn hoofd klaart nu helemaal op. Want dit is hoe ik het gisteravond had bedacht. En dit zijn haalbare kilometers. Tjonge, wat een fijne meevaller.
Mannen en vrouwen zijn op een heuvel aan het werk. Ze zijn met stenen in de weer. En verbranden spul. Een dikke zwarte rookwolk wordt gevormd. En die blaast diagonaal over de weg. En ik moet er
dwars door heen fietsen. Het is heuvelop. Dus dat gaat niet heel snel. Ik hoop maar dat het een niet al te chemisch spulletje was wat ze daar aan het verbranden waren.......
Het landschap wordt mooier en mooier.
Ik zak af naar het zuiden waar de grootste zandbak van onze planeet z’n opwachting zal maken. Echter, is hier de grond nog vruchtbaar. Er wordt er gewerkt op het land. Het heuvelt naar hartelust.
Soms doen de benen pijn. Maar meestal is het goed te doen. Er is maar zo heel af en toe iets wat op verkeer lijkt.
Na 30 km rust ik in Zaghouan.
Een ieniemienie dorpje. Zorgvuldig verstopt en geconserveerd in het binnenland van Tunesië. Ergens tussen wat heuvels. Er is hier niets eetbaars te scoren in de vorm van een café of restaurant. Wel
wordt me een stoel aangehouden. In de schaduw van een boom. En een bak diepzwarte thee met suiker (maar wanneer u een kruisje zet bij: een kopje met suiker met wat thee, dan reken ik dat ook goed,
met een sticker van de meester). Die ik niet mag afrekenen. Wat een hartelijkheid! “Wat een gastvrije- en goedlachse mensen zijn de Tunesiërs”! Mijn eerder gekochte broodjes besmeer ik met Nutella.
Maar ik krijg ze maar moeilijk weg gekauwd.
Ik heb niet helemaal mijn dag. De maag rommelt wat. De benen voelen papperig.
Tegen tweeën bereik ik Ennadhour. Het geplande eindpunt voor vandaag. De knollen zijn op. De pepers rood. En de rapen gaar. Ik overweeg nog even om vandaag een deel van de jump - naar Kairouan -
(de etappe van morgen) te maken. Maar die afstand bedraagt nog ‘s 60 kilometer. En dat trek ik vandaag echt niet.
In dit dorpje is niks. Nou ja, niks. Een kruidenier. Een apotheek (daar sterft het hier van in Tunesië). Een Lasbedrijf. Auto-onderdelen kun je er ook kopen. Maar een hotel? Niente. Nada. Nothing.
Zero.
Ik loop bij de plaatselijke banketbakker naar binnen. En vraag ‘m of er in dit dorp een overnachtingsplek is. Het antwoord luid - zoals verwacht - nee. Dat verbaasd me niets eerlijk gezegd. De
bakker denkt na en vraagt me naar een tijdje of het echt een hotel moet zijn. Ik antwoord: nee. Een slaapplaats is voldoende. Daarop vraagt hij of ik in zijn huis wil overnachten. Tja, van zoveel
hartelijkheid wordt ik verlegen.
Hij verlaat meteen zijn winkel - waar klanten staan te wachten (wat me overigens helemaal niet fijn lijkt als je nog net een paar broden tekort kwam voor de Tunesische broodmaaltijd met vrienden en
dat je die nog net effe snel bij de bakker om de hoek ..........).
De energieke bakker loopt dus weg. Maakt in zijn huis een bed voor mijn klaar. Maakt de douche gereed. Zet Cous Cous op tafel. Met een bordje druiven en salade. En wat te drinken.
Zijn huis staat tot mijn beschikking.
Niet veel later spoel ik het vuil van mijn lichaam. In de badkamer van de banketbakker.
In Ennadhour, In Tunesië.
Lieve help. Wat overkomt me nu toch weer.
Afgelegde afstand: 57kilometer
Reacties
Reacties
08 sep. 2019, 21:19
Bovenste beste bakker
Klinkt allemaal super goed Gerrit. Geeft een ander beeld van Tunesië.
Voor ons vergelijkbare verhalen in Schotland en Portugal, byzonder vriendelijke mensen
Voorzichtig met jezelf en let op je tijd. Bakker = Vroeg Op ?
09 sep. 2019, 12:57
Ik hoorde van Afra dat je in het gebied van haar tante aan het fietsen bent.
Dus misschien is dat nieuws al overal bekend en biedt iedereen je nu een overnachtingsplek aan ;-)
In ieder geval leuk om te lezen en suc6 nog de komende dagen!
09 sep. 2019, 14:13
Waar woont haar Tante?
09 sep. 2019, 15:21
Mooi verhaal!
09 sep. 2019, 16:38
Wat goed dat je gewoon doorzet, ook al lijkt het allemaal ff tegen te zitten.
Je bent over de helft...
En wat een prachtige foto’s!
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!
