De Lustige Reiziger

Ferry

We maken de oversteek van Hunested. Naar Rørvig. Met Ferry.

In Rørvig wonen welgeteld 1053 inwoners. Ik heb speciaal voor U een telling gehouden. Niets is mij immers teveel.

Ik moet u zeggen: dat was - gezien het vrij geringe aantal personen - vrij gemakkelijk tellen geweest. Voor mij. Ware het niet dan ik op 1034 in ene de tel kwijt raakte. Dat van die tel kwijt raken heb ik wel vaker last. Concentratie dingetje. Ik ben dan afgeleid. Heeft zeer waarschijnlijk te maken met mijn inmiddels toch enigszins gevorderde leeftijd. Of m’n kale hoofd. Of dat ‘buikje’ dat ik ondanks mijn strikte dieet er maar niet af krijg. Kies zelf maar.

Maar goed. Ik ben een doorzetter. U kent mij inmiddels. Ik ben niet voor 1 Deens Smørebrod te vangen. Ben natuurlijk gewoon opnieuw begonnen met tellen. Wel een beetje vervelend voor al die inwoners van dit dorpje. Want ja, die moesten natuurlijk ff spijbelen van hun werk en school. En door die hertelling ging die spijbeltijd ietsje langer duren dan voorzien. En daarbij moest het dorpshuis een uurtje langer worden afgehuurd. Maar het bleef gelukkig beperkt tot wat boze gezichten en een enkele steek-onder-water-opmerking.

De tweede telpoging slaagde wel (was natuurlijk extra geconcentreerd bij nummertje 1034!!). Uiteindelijk beleeft de teller steken bij 1053. Vandaar dat ik deze volstrekt zinloze informatie fijn met U kan delen lieve lezer. Want U moet weten, als het om U gaat, is geen Deense golf mij te hoog. Geen oversteek te ver. Geen smørebrød te .......

Vanochtend gingen we op pad onder een zwaar bewolkte hemel. En die ging vergezeld van een stormachtige wind.

Ons ontbijt bestond deze ochtend uit een paar slokken Seven Up. U begrijpt: de eerste opdracht was een fatsoenlijk ontbijtje te scoren. Dat lukte in het bruisende city centrum van het dorpje SLANGERUP. We hebben de plaatselijke supermarkt wat bakken yoghurt en maar liefst twee bananen afhandig gemaakt. Tjonge, wat keken die op hun neus bij het afrekenen......Die meuk hebben we - onder de reële dreiging van regen - op een stadsbankje verorbert.

We zetten koers naar Hundested. Een kleine 40 kilometer verderop. Vandaar vertrekt een boot die ons naar de overkant zal brengen. En dat komt goed uit. Want daar willen we precies naar toe. De overkant.

Maar voordat we in Hundested aankomen moeten we een stormwind trotseren. Een stormwind die zijn weerga niet kent. De boomtakken waaien met wildemansarmen aan de bomen. De stormwind loeit door de ventilatiegaten van onze fietshelmen. Die onze regenpakken doen bollen.

Het landschap waar we doorheen fietsen is weids van aard. We vinden weinig beschutting. En de stormwind vindt het vast lekker om die woeiwind recht in onze gezichten te bløzen. Anders zou ik ook niet weten waarom dat nou zo nodig moet.

Op een goed moment schuilen we in een bushokje. En blazen wat uit. We kijken elkaar aan .........pff.....dit is geen kattepis. Wat op zichzelf ook wel weer fijn is. Want als die in je gezicht blaast..........

Joan heeft enkele jaren gelden van die superlichte donzen bodywarmers gekocht. Tot nu toe bleven die dingen thuis of dobberden ze ergens onderin onze fietstassen. Ik voel me er een Michelinmannetje (zonder ster) in. Maar nu bewijzen ze hun waarde. In onvervalste bitcoins.

Lezersvraag: wat zit er in deze blikken?????? Wie weet dat?

Na 29 kilometer stoempen en ploerten in een echt niet zo mooie omgeving komen we aan in het dorpje Frederiksværk. We fietsen naar het centrum en Joan vindt daar een soort dorpshuis. Sympathieke plek. Daar serveren ze koffie, warme chocolademelk, omelet met uitjes uit Peru (niemand weet waarom) en burgers.

We hebben er een fijn gesprek met twee vrijwilligers die daar de tent runnen. Ze verhalen over de gevolgen die Corona voor hen heeft gehad. En vooral voor de mensen (vooral ouderen) waarvoor dit dorpshuis in het leven is geroepen. Het dorpshuis vervult een belangrijke functie voor mensen die alleen zijn. Ze organiseren spelletjes- en muziekavonden. Ze proberen laagdrempelig te zijn en houden daarom de prijzen laag.

Een van de vrijwilligers (zijn bakte de omelet voor ons) is de voorzitter. Ze is dag en nacht bezig om de boel draaiende te houden. Ze verhaalt over de isolatie tengevolge van corona voor de ouderen in dit dorp en schetst de gevolgen. Die zijn vergelijkbaar met de gevolgen voor jongeren en ouderen in Nederland. Schrijnend.

Met de nodige hartelijkheid nemen we afscheid. En zetten koers naar Hundested. Een kilometer of tien, waar we - eindelijk - de wind van opzij, van achteren hebben. Halleluja! De Deense windheer zij geprezen.

We bereiken de haven alwaar de Ferry (gek trouwens dat al die boten Ferry heten, daar gaan ze voor zeker de originaliteitsprijs niet snel mee winnen.....er zijn toch zat namen die er fijn op rijmen) net de haven in komt varen. Helaas is het kaarverkooploket gesloten. We bemachtigen snel een kaartje uit een ticketautomaat voor de overtocht. En dat is hartstikke efficiënt, I know, U heeft gelijk lieve lezer. Maar tis ook wel een beetje jammer.

Mag ik op dit punt even een persoonlijk dingetje met U delen? Fijn!

Jammer vind ik het dat de kaartjes tegenwoordig niet meer verkocht worden door zo’n man (heette meestal Ferry by the way) die nog een paar jaar ‘moet’ werken en voor wie z’n pensioen in het zicht van de haven is (letterlijk en figuurlijk). Zo’n man in een allang niet meer smetteloos wit overhemd met van de morsige vlekken erin die zo heerlijk routinematig en sjagerijnig de bootkaartjes aan je verkocht. Waarbij de pensioengeur al door het loket naar buiten kwam zetten. Heerlijk vond ik dat altijd.

Vond het dan ook altijd leuk om tegen zo’n man te zeggen - nadat dat ik de kaartjes in mijn bezit had (die volgorde zou ik wel aanhouden, is een tip doe er uw voordeel mee) - of ie het al gehoord had. En dat ie dan met lichte irritatie in z’n stem zei: ‘wat moet ik gehoord hebben?’ En dat ik dan antwoordde: heeft U niet gehoord dat de overheid onlangs heeft besloten om de pensioengerechtigde leeftijd met vijf jaar te verlengen. Goh, dat hoorde ik zojuist op het journaal....... Lullig voor iedereen die bijna van z’n pensioen dacht te genieten........

En dan weglopen.

Tuurlijk is kinderachtig. Weet ik ook wel. Maar ook heerlijk toch?! Beetje krabben aan de Deense pensioenkorst.

Nog geen tien minuten later wordt het anker gelicht en varen we uit. Eh ja.......mijn zeemansbenen en vooral mijn zeemansmaag krijgen het zwaar te verduren. De golven zijn pretty high. Joan (die ruime ervaring heeft in het zeilen) zegt dat het lang geleden is dat ze zulke hoge golven heeft gezien.

Zij loopt met een - wat mij betreft - net iets te stoere en vaste tred over het dek. En juicht zo’n beetje bij elke hoge golf. Maakt foto’s. Kijkt blij. Ik daarentegen slik een reistabletje, sla mijn klamme knuistjes aan de reling en probeer te overleven. Dat zijn kort en goed de verhoudingen aan boord (Jaaaah, lach maar, heb zelf maar ‘s zo’n vriend(in)......)

We komen halverwege de middag aan in Rørvig. Op het eerste gezicht stelt Rørvig niet veel voor. Maar schijn bedreigt lieve løzer. Het dorpje heeft maar liefst drie makelaars. Een ijssalon. Een supermarkt. En wat eetgelegenheden.

Maar bovenal. Er hangt hier een ander sfeertje. Moeilijk onder woorden te brengen. Maar het heeft iets kleinschaligs. Iets knus. En dat voelt fijn. Net zo fijn als het het onderkomen dat we vinden. Een huisje voor ons alleen.

Hier gaan we de nacht doorbrengen. En dan gaan we dromen over heeeeeel veeeeeeel wind.

Die ons morgen - hopelijk - in een paar vrolijke uurtjes of zo naar de volgende bootovertocht zal blazen.

Gerrit

Slangerup - Rorvig
Fietsdag 2
40 km.

Reacties

Reacties

Roel

Geen golf te hoog, geen storm te zwaar. Jullie slaan je overal doorheen. Voor wat betreft de golven, ik leef met je mee Gerrit. Ik wordt al bijna zeeziek als ik het lees.

Riders on a storm :Doors moest ik aan denken

Enjoy

Willemijn

Jaloers over jullie tocht over de zee, hoe kan je nou toch zeeziek zijn Gerrit.....en smorgens, waar blijft die koffie, geen mens zonder koffie of zou dat te maken hebben met je leeftijd Gerrit ? Wind, zolang je de trappers nog rond kan draaien valt het wel mee die wind. Wel heerlijk dat jullie de nacht in een goed onderkomen door kunnen brengen. Nog geen zadelpijn ? Jammer dat er geen smilies bij staan.... oooooo en in nederland wordt de fietstocht hier weer naakt gehouden, vandaag om twee uur, die zijn niet bang voor zadelpijn en ergens hoop ik dat het giet...

Walter

Verloren schildpad is een ragout die schildpadragout nabootst. Als het vloeibaar is, ziet het eruit als echte schildpaddensoep. Het is gemaakt van kalfsvlees (kop), kleine visballetjes, snoekbroodjes, hamgehaktballetjes en tonijn. Het kan worden gemaakt van kalfsschenkel en varkensvlees met een hoog gelatinegehalte. Ingeblikte verloren schildpad kan worden verdund met water of soep. Verloren schildpad wordt geserveerd met gekookte eieren en toegevoegd aan droge madeira (of fino sherry). In Alice in Wonderland heeft een rouwende verloren schildpad een schildpadlichaam en een kalfskop ("Mock turtle").

Walter

Lekker heftige omstandigheden, dan voel je pas goed dat je leeft. Wel jammer dat de (nieuwe) tent nog geen rol heeft in dit verhaal. Dan zou je mooi iets kunnen schrijven over het klapperende tentdoek, of dat je tijdens het opzetten nog net die scheerlijn kon pakken toen de tent als een vlieger het luchtruim verkoos (boven vastgepind worden op een stukje rotsachtige ondergrond met een verdwaald grassprieten tussen de voegen). Ik vind die luxe onderkomens maar afbreuk doen aan de heldhaftigheid van jullie trip. Dit is niet bedoeld om jullie de wind van voren te geven, maar dan weten jullie een beetje uit welke hoek mijn wind waait. En eerlijk gezegd, elke bos stro waait voor de wind en jullie hebben alle recht om deze opmerkingen in de wind te slaan. Dus, ik zou de wind niet door de hekken laten waaien maar laat de pluimen lekker in de wind waaien en bedenk: hoge bomen vangen veel wind. Je kunt tegen windmolens blijven vechten maar als het je niet voor de wind gaat kun je niet van de wind blijven leven. Ik wens dat het jullie voor de wind gaat en dat jullie met de wind in de zeilen rustig naar het zuiden afzakken. O ja, ten slotte, wind je niet op!

Sandra

Een blik Verloren Schildpad, mocht je ineens bedenken, he, dat is een leuk souvenir voor Sandra, dan vind ik het ontzettend lief dat je aan me denkt, dat je uberhaubt op het idee komt om iets mee te nemen voor me, maaarrrrrrr Gerrit, doe toch maar wat anders.
DIT HOEF IK NIET!!!!!

Bram

Weer - ja al weer - een fijn geschreven reisverslag, waarbij alweer het weer (ja alweer weer) een duidelijk prominente plaats krijgt. Is het niet heerlijk dat je -voorovergebogen over het stuur- spel wordt van wind en regen. Dat je tot op het bot verkleumd en daarna voelt dat de regenbestendige kleding toch niet ietsje minder regenbestendig is.... Ach, wat moe ik terugdenken aan mijn wandelingen met mijn hele hebben en houden op de rug (je weet: ik ben meer van de wandel dan van het fietsen).
Maar na regen komt zonneschijn. Wat nat is kan opdrogen. Wat koud is warmt op - onder het genot van een blik op verloren schildpadden (die eigenlijk uit kalfsvlees bestaan). Dus Gerrit en Joan: hou vol! Het wordt beter! En blijf ons meenemen op jullie avontuur. Ik geniet van een verloren kalvekød-soepje wat verdacht veel op een schildpaddensoep lijkt ........... Hej hej!!

Mara

Volgens mij zijn het rendierballen!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!