Lieve løzer,
“Ja, zoete lieve Gerritje oet Wezep. Zomaar even hier de grens oversteken, dat had je gedacht. Dat gaat zo maar niet”.
Weet U het nog? Mijn eerste solo fietsreis. Zevendertig jaar geleden?
Even uw wat roestige geworden geheugen opfrissen.....
Ik had het plan opgevat om naar Denemarken te fietsen. In m’n eentje. De eerste meters gingen over het viaduct dat mij over A28 voerde. De A28 die niet ver van mijn ouderlijk huis lag. Vandaar
zette ik koers richting Bremen. Daar aangekomen zwenkte mijn stuur richting Hamburg. En vandaar ging ik naar Flensburg. Om daar de grens over te steken.
Doel van deze fietsreis onderneming was om naar Denemarken te fietsen en hunnie daar het leven ‘s flink zuur te maken. Om daarna dan wel weer als de wiedeweerga snel naar huis terug te keren per
fiets.
Ik kwam in Flensburg aan. Grensstad.
Net buiten Flensburg kwam ik met mijn fietsje voor een soort tolpoort te staan. Er stonden dikke rijen personenauto’s en zwaar ronkende vrachtauto’s. Die zouden - net als ik - die Denen wel ‘s een
poepie laten ruiken.
Mijn fiets en ik sloten achter in de rij aan. Eenmaal aan de beurt werd ik te woord gestaan door een douanier. Ik herinner me nog dat ie een groene outfit had. Hij vroeg wat ik kwam doen. In
vloeiend Wezeps dialect (de enige taal die ik destijds sprak) probeerde ik hem duidelijk te maken dat ik zijn mooie Deense land met een bezoek wilde vereren. En dat mij deze grenspost bij uitstek
geschikt leek om het Deense land binnen te dringen.
De man gaf mij te verstaan dat dat op zichzelf prima bedacht was. Echter, zo gaf hij te kennen, deze grenspost is uitsluitend en alleen voor gemotoriseerd verkeer bedoelt. Maar hoe dan meneer de
douanier, komen mensen die niet op een VROEM VROEM vervoermiddel uw land dan binnen? U zult toch niet iedereen verplichten om een VROEM VROEM te kopen. Of nog erger: een VROEM VROEM geluid te
maken.
Welnee. Een paar kilometer verderop was de grenspost voor wandelaars en fietsers. Grenspost ‘Kollund’.
Ik probeerde de man nog om te kopen met Hollandsche tulpen, drop en cannabis. Deed nog een poging om een stripboek van ‘Sjakie en de wondersloffen’ aan hem te verpatsen. Probeerde nog iets met het
maken van een VROEM VROEM geluid. Maar helaas met geen van de pogingen had ik enig succes.
Ik fietste een paar kilometer Oostwaarts en kwam aan in een klein haventje. Daar moest ik even wachten. Na een tijdje kwamen er wat luitjes bij staan. En die wisten mij te vertellen dat je met een
boot naar de overkant moest. Vlak voordat je aan boord kwam was er een paspoort controle.
Aldus geschiedde.
De boot kwam. Een douanier bekeek met enige aandacht mij paspoort en plunjebaal (dankzij Roel weet ik nu na 37 jaar dat dat ding achterop mijn fiets - geleend van buurvrouw Lieke - geen legerpukkel
is maar een PLUNJEBAAL, thanks Roel). Als bewijs van goed gedrag kreeg ik een stempel in mijn paspoort. Mijn allereerste paspoort stempel.
Dat paspoort heb ik speciaal voor deze reis opgeduikeld uit de toch was stoffig geworden archieven van meneertje Gerrit himselff(ie). En vandaar dat ik bewijsmateriaal NU aan U kan tonen:
En ook een fotootje - meteen de zure appel maar doorbijten - van toen ik er destijds uitzag:
Jah, lach maar!
Deze foto bewijst twee dingen:
1. Ik had ooit echt WEL haar. Echt wel.
2.Dat je er met een iets te groot BRILMONTUUR er echt wel geil kan uitzien .....
(u mag deze ‘plaat’ rechtenvrij inzetten bij het verdelgen van elk soort ongedierte dat uw woongenot aantast. Effectiviteit gegarandeerd.
Weet U.
Ik heb tot enkele maanden gedacht dat ik deze Denemarken-reis maakte toen ik vijftien jaren oud was. Dat heb ik heel veel mensen - inclusief Joan - al die jaren wijs gemaakt. Vond die gedachte ook
best stoer. Tot mijn ontsteltenis - ik wist dat echt niet - bleek ik destijds negentien jaren oud geweest te zijn.
Waarom deel ik deze op het eerste gezicht vrij zinloze en ook wel wat saaie informatie met U.
Nou lieve lezer. Vandaag - bijna op de kop af - zevendertig jaar later ben ik in Kollund. Op dezelfde plek. Dat wil zeggen, helemaal die zelfde plek kan ik niet vinden.
Want de grensovergang bestaat in die vorm niet meer. Dat haventje / die aanlegsteiger is er niet meer. En er zal hier nog wel veel meer niet meer zo zijn als toen. Dat opgeteld bij mijn inmiddels
wat gebrekkige en verwaterde herinneringen. En daar dan weer de wortel van. Dat brengt de uitkomst op een grote mate van interpretatie en aanname.
Maarrrrr.....het water dat Duitsland van Denemarken scheidt bestaat nog wel. En daar fietsen we nu langs. En heel in de verte kan ik al fietsend het gevoel oproepen van kleine Gerritje die hier
toen langs het water fietste. Op weg naar grote en woeste Deense avonturen.
Het is erg leuk om hier na al die jaren weer ‘s terug te zijn.
Morgen houden we hier een rustdag. En overmorgen steken we de grens over naar Duitsland.
Ben erg benieuwd hoe de oversteek deze keer zal gaan.
Gerrit
Fietsdag 8
Rødekro - Kollund
Afstand: 55 km