Het is ruim voor 7 uur des Ochtends als ik lauwe slappe friet, gefrituurde balletjes, een blauw gekookt ei, koude groentesoep, vijf - ik herhaal vijf - stroopwafels en een door de zon kromgetrokken
dubbele TWIX wegspoel met drie pakjes pislauw sinaasappelsap en wat water.
Ja lieve lezer. Ik zie U toch ietwat verlekkerd kijken. Ook wel met iets van een jaloerse blik. Zoān vorstelijk ontbijtje heeft u vast niet gehad. Mijn vader zou zeggen: āde Koningin heeft niet
lekkerder gegetenā.
Maar een fatsoenlijk fietsbodempie moet wel gelegd worden. Temeer omdat de fietsdag van vandaag voorzieningen beloofd met het aantal: NUL, ZERO, NIENTE, KNOTS! Kortom, op deze woenstijnweg is mij
beloofd dat ik mijn voorraden niet zal kunnen aanvullen. Vandaar het leggen van een flinke bodem.
Ik ben de eigenaar van dit restaurant geweldig dankbaar. Dat hij me een plekje voor de nacht bood. Dat ie me gisteravond te eten gaf. En dat ik het ontbijtje van vanochtend naar binnen mocht
werken.
Voor ik vertrek maken het personeel en passanten een selfie met mij erop. Ik poseer met veel plezier!
Het is friswarm als ik de ketting weer op spanning breng en de rubberen Robbieās weer het ronddraai-werk laat verrichten.
Ahā¦daar zijn mijn vrienden vrachtwagenchauffeurs weer. Ze rijden op en neer. We beginnen met elkaar vergroeid te raken en groeten elkaar steeds hartelijk als ze passeren. Ik door keihard te
toeteren of met het knipperen van de lichten. Zij door te zwaaien en een duim op te steken. En dat alles omdat ze me zo fijn ruim passeren.
Het landschap vertoont gelijkenissen met dat van gisteren. Het kenmerkt zich door zand. Veel zand. Een enkel boompje. Wijdse uitzichten. En dan is er dan weer licht dalende, en dan weer licht
stijgende weg. Vlak is een relatief begrip in Jordaniƫ.
Na 30 kilometer is er een tankstation van Jo Petrol. Ik heb iets van geluk. Het blijft een geliefde tussenstop te zijn voor toeristenbussen die naar de Dode Zee reizen. Ahaā¦toeristen ā¦.bussenā¦ā¦.dan
zijn er ook voorzieningen, zoals een toilet. Thee. En misschien is er wel een broodje te scoren.
En wel zeker. Een half uur later zit ik - met een gevulde maag - op de fiets en kan ik mijn weg vervolgen. Maar niet nadat ik ruimschoots met ik-weet-wel-niet-hoeveel-toeristen op de foto ben
gegaan. Allemaal om een foto van de MAD CYCLING BOLD DUTCHMEN op hunnie FACEBOOK-pagina te plaatsen.
Ik verwacht vanaf morgen een enorme koersval van het aandeel FACEBOOK!. Mocht je die aandelen hebben: ālozen die dingen!!!!! En wel nu!!!!!!!ā
Er moet me - ff tussendoor - wel even iets van het hart lieve lezer.
Tijdens deze stop in voornoemd benzinestation viel er een groep Nederlanders binnen. Pensioengerechtigd. Geld zat. Zakelijk helemaal afgetankt. Kan niet anders, getuige de overmatige
aanwezigheid van gidsen, begeleiders en een iets te luxe airco-touringcar. Geheel verzorgde reis tot aan het brengen van een kopje koffie en thee toe.
Even in algemene zin: als je in het wonderschone Jordanie bent en je komt tijdens zoān tussenstop niet verder dan de hele tijd te lopen ouwehoeren over je zakelijke successen (en maar tegen
elkaar opbieden), dan mogen ze je van mij afvoeren naar het abbotoir. Tis toch Suikerfeest hier. Hebben ze nog wat aan je.
Voor de dames heb ik ook een boodschap. Dat je ouder wordt, kan je niks je aan doen. Dat er wat rimpeltjes zo hier en daar bijkomen. Mij zul je niet horen. Dat je bovenarmen wat beginnen te
klotsen, So Be IT. Maar doe godverdomme geen broekpak aan waar alle erotiek volledig en voorgoed is uitgetrokken. Echt waar: het leek wel afgesproken werk.
U begrijpt - ik ben de kinderachtigste niet - ik ben op tafel geklommen en heb dit de groep in een - ik mag wel zeggen - best fraaie speech eventjes medegedeeld. En heb er ook nog even een
kleidingadviesje tegenaan gegooid.
Ik kan u zeggen lieve lezer: de sfeer is nog nooit zo optimaal geweest!
Flikker op man!!
Het blijft een kaal en leeg landschap waar ik doorheen trek. Met zo hier en daar wat lage begroeiing. Je zou het saai kunnen bestempelen. Ik geniet ervan. Vind het mooi. Rustgevend. Overzichtelijk.
Passerende autoās toeteren. Mensen zwaaien. Een enkeling stopt en vraagt waarom ik dit ik hemelsnaam aan het doen ben. Of ik niet beter voor door de ziektekostenverzekering - nu het nog kan-
therapie had kunnen kiezen. Of dat ik mijn mentale problemen niet beter in een all-inclusieve resort op een rijtje had kunnen zetten. Zo met de beentjes hangend over de rand van het zwembad. Zo net
met de kalknageltjes bungelend in het water. Met in de linkerhand een Sangria, in de rechterhand eenā¦ā¦ā¦ā¦.
Ik moet er niet aan denken, lieve lezer.
Het is een eindje voorbij het middaguur. Ik heb er zeventig kilometer opzitten en hoor mezelf zeggen: tijd voor rust en iets van een plan Pleijtertje. Fijn bedacht. Mooi gezegd. Maar waar dan? Er
is geen spoortje schaduw. Temperatuur is opgelopen tot 44,8 graden C.
In de verte zie ik een gebouwtje. Fiets er naar toe. En verdomd, ik heb geluk. Het blijkt een winkeltje te zijn. Ik koop er twee yoghurtjes. En een best wel coole sprite. En werk die naar binnen.
De eigenaar spreekt goed Engels. En weet dat ik de komende 40 kilometer geen voorzieningen en onderdak hoef te verwachten. āJe moet doorrijden naar Ghawr As Safi, daar zal je wat vindenā, zo
bezweert ie me.
Ik zeg ām dat ik de benen aardig begin te voelen. Gisteren 90 km, vandaag al 70. Nog veertig erbij vandaag brengt de teller op 110 fietskilometers vandaag. Ik twijfel.
Hij trekt me over de spreekwoordelijke streep door te zeggen dat de weg naar beneden loopt. Je zit nu op -139. Het loopt naar -400.
Dat wist ik. Ik ga naar het laagste punt op aarde. De Dode Zee. Maar nog twijfel ik.
Mān tent opzetten in de woestijn is op zichzelf geen probleem. Ik heb alles aan boord om avond, nacht en ochtend door te komen. Douchen sla ik wel een keer over (mijn all time record ā niet
douchenā staat op achtereenvolgende 7 dagen, dat was in Pakistan). Lieve lezer: ik kan U zeggen, na drie dagen maakt het niet meer uit. De eerste drie dagen voel je je smerig. Plakkerig. Vies.
Ergens rond drie dagen zit een schanierpunt, daarna maakt het niet meer uitā¦..
Echter ik maak me wat zorgen over hoe de tijd door te brengen dat de zon nog staat te branden. En geen erbarmen zal hebben met deze Hollandsche fietster. Er is namelijk gaan strookje schaduw te
vinden, waar ik mijn HUBBA HUBBA neer kan zetten. Ik vrees dat ik de tent uitkook.
āNeem ās een gok Gerrit, doe ās verantwoord gekā. Ok, ik knoop er nog 40 bij aan. En stap op.
Maar van naar beneden lopen van de weg is vooralsnog geen sprake. Het loopt op. Ik heb wind tegen. En iets van spijt, iets van haren. Iets van hoofd, sijpelt langzaam doch gestaag mijn geest en
lichaam binnen.
In dit soort gevallen hanteer ik de volgende fietswerkwijze. Ik hak de veertig kilometer die ik nog moet afleggen in vier stukjes van 10. Hup. De eerste tien. Daarna een korte (drink)pauze. Hup. De
tweede tien. Weer een pauze. Enzovoort.
Het wordt stilaan groener. Er is meer begroeiing. En er wordt akkerbouw bedreven. Er worden paprikaās verbouwd. Luzerne. Mais.
Ook het aantal voorzieningen nemen toe. Een enkel winkeltje dient zich aan. Ik sla meteen in. En trek een blikje Sprite open dat ik in een schrikachtig recordtempo naar binnen werkā¦ā¦..
Ik ben in totaal - vandaag - vijf keer staande gehouden door de militairen die de grens bewaken. Het ligt hier allemaal supergevoelig. Ben ook minder dan vijf kilometer van de Israƫlische grens
verwijderd. Om de zoveel kilometer staat er een bemande en bewapende uitkijktoren in het woestijnzand. Daar staat dan een militaire knakker de hele dag op de uitkijk (heb ik maar geen fotoās van
gemaaktā¦..) met uitzicht op de grens en de Westelijke Jordaan Oever.
Controle voorbeeldje 1: ik stond even stil om wat te drinken. Direct kwam er een jeep (met mitrailleur op het dak) kwam met gierende banden aanrijden. Ik werd dringend (niet vriendelijk) verzocht
om op te stappen. Drinken doe je maar in je vrije tijd.
Nog een voorbeeld. Ik kreeg twee controles te verwerken binnen 7 minuten. De ene jeep was nog niet weg, of een andere kwam. Ze willen weten wat ik hier doe, waar ik naar toe ga. En willen mijn
paspoort zien. Daar maken ze een foto van. En die gaan ze checken in hunnie office. Mocht blijken dat er iets niet ok is dan weten ze me te vindenā¦..
En ja hoor. Daar is controle nummero zes aanstaande. Ook die proeve van bekwaamheid doorsta ik met verve. Ik mag door.
Vermoeid, maar toch nog vrij fit rijd ik tegen 16.30 uur het plaatsje Ghawr As Safi binnen.
Daar heb ik via onze ācorona-steun-boeventuigā (beter bekend onder de naam: BOOKING.COM) een kamertje geboekt bij Safi Kitchen.
Hier zal ik twee nachtjes verblijven.
Gerrit
