Omar
16 jan. 2023
🇲🇦
vanuit Marokko
Ik rijd in het des Heeren geschapen maagdelijke ochtendlicht een nogal druk en bezig Khemisset uit.
De zon schijnt. De wind blaast zijn partijtje mee. Dat blazen vind ik prima. Heb jaren in de Fanfare van mijn opgroei-dorpje gespeeld. Ik houd wel van wat
trompet- en bugelgeschal. Ik blaas graag mijn partituurtje mee. Ben een liefhebber.
Maar deze wind denkt er vandaag heel anders over. Die blaast tegen. Eerst van opzij. Daarna recht in mijn snoet.
Vandaag beloofd een zwaar fietsdagje te worden.
Ik zit op 600 meter hoogte te fietsen. Maar zal vier keer deze dag naar een hoogte van 200 meter afdalen. Om daarna weer naar 500 meter te stijgen. En dat vier
keer. Over een etappe van 80 kilometer.
En het is gek. Zodra ik een kilometer of vijf onderweg ben, weet ik al dat dat vandaag niet gaat lukken. Want los van de energie die het kost - al dat klimmen,
dalen, klimmen, dalen ……kost het ook tijd. Je gaat nu eenmaal niet zo snel omhoog. Dat gaat tergend langzaam. En de winst de je haalt met het daalwerk staat in geen verhouding tot de verloren
stijgtijd.
Ik ga vandaag die vier heuvels nooit niet halen.
Na de eerste heuvel bedwongen te hebben val ik het dorpje Ej Jemaa El Houdrane binnen. Ik heb al behoorlijk wat energie verbruikt. Heb iets van rust nodig. En
strijk neer op een van de plastic terrasstoelen van het enige theehuisje dat het dorpje rijk is.
Ik zit net als ik wordt aangestoten. Door een man. Omar is zijn naam. Omar wil zijn Engels oefenen, en vraagt of ie mag aanschuiven.
Omar heeft de Engelse taal machtig gemaakt via YouTube filmpjes en door Google assistent te gebruiken. Hij spreekt het zo redelijk dat we een gesprek kunnen
voeren.
Hij zegt dat het leven in de dorpje vrij saai is. "D’r is hier niets te doen" . Ook verteld ie me dat veel mensen in dit dorp geen baan hebben (hij zelf ook
niet, hij is ‘in between jobs’ zoals ie zelf zegt) en dat mensen in deze streek in armoede leven. Er is domweg te weinig werk. Die wel werk hebben werken in de agrarische sector en verbouwen
wortelen, aardappelen of artisjokken.
Omar is 26 en op zoek naar een vrouw. Wil een gezin stichten en veel kindjes ‘maken’.
Ik grap naar ‘m dat ie bij aan het verkeerde adres is en dat ik wellicht niet de beste gesprekspartner inzake dat doel ben. Hij moet om mijn grap lachen (hij
wel). Nadat ie uitgelachen is verteld hij een aantal interessante dingen.
Allereerst dat er in zijn dorp veel meer mannen dan vrouwen leven. Dat maakt de spoeling dun. Maar ook dat hij pas een een gezin kan stichten als ie wat
financiële armslag heeft.
Dat heeft twee redenen: allereerst kiest een vrouw voor een man die haar financieel kan onderhouden. Opdat ze niet het gevaar loopt in armoede te moeten leven.
Daarnaast is het een Marokkaanse man zijn eer te na om een vrouw en kinderen in armoede te moeten laten leven. Dus voordat de jacht op een leuke vrouw geopend kan worden moeten er keiharde Dirhams
in zijn portemonnee glijden.
Maar goed. Er vanuit gaande dat Omar dat gaat lukken. Hoe dan verder. Nou verteld hij: hij zal gaan werken. Zijn vrouw zal thuis blijven. Ik vertel ‘m hoe dat
in onze cultuur toegaat.
Omar verteld dat het niet zozeer een kwestie is dat vrouwen in Marokko niet mogen werken. Maar een getrouwde vrouw laten werken in een omgeving met andere
mannen zou best ‘s bepaalde risico’s met zich mee kunnen brengen. En dat kun je als man niet laten gebeuren……
Ik had zojuist twee winkeltjes verderop een perengebakje gekocht. En die werd verkocht door een vrouw. Omar verteld: dat mag dan wel weer. Daar werken geen
mannen. En de kans dat een vrouw verliefd wordt op een perengebakje schat hij niet zo groot in….. (ik vertel hem maar niet over de liefde van mijn vriendin in relatie tot gebakjes en koeken, want
dan zou ie nog wel ‘s van een koude kermis thuis kunnen komen…). Voor wie het niet weet. Google maar ‘s op Taartjes van Tootje, en verwen U zelf maar ‘s. Tot zover de commerciëleboodschappen voor
vandaag.
Omar heeft zijn Engels wat op kunnen halen. Ik ben weer wat wijzer geworden over een specifiek onderdeel van de Marokkaanse cultuur. We nemen afscheid.
Ik stap op. Niet snel daarna dient de tweede heuvel zich aan. Ik ben uren bezig om het pukkelige kreng te bedwingen. Het gaat tergend langzaam omhoog. Moet ook
regelmatig even stoppen om wat bij te drinken en bij te ademen.
Ik heb deze reis de nodige aanvallen van honden moeten afslaan. Meestal met wat dreigende armgebaren wist ik ze met succes van me af te slaan. Maar nu is het
serieus. Deze twee M&%#!*F&*%@#S zijn van een speciaal ras: de volhouders, en dan de vrij assertieve, agressieve GROM GROM bloedlijn.
Ik gooi heel wat hunebedden naar ze toe, maar ze willen van geen wijken weten. Elke keer als weer opstap en een stukje verder wil fietsen. Komen ze achter me
aan en tonen ze hunnie gebit aan me. Nou dat ziet er prima onderhouden uit. Ik kan U uit betrouwbare bron meedelen lieve lezer dat het met de tandtechnische staat van hondengebitten in Marokko
prima gesteld is. Meer dan prima!! No FUCKING doubt about that!!!!!
Een man die het schouwspel reeds minutenlang in stilte gade heeft geslagen, komt nu in actie. Hij gooit stenen naar de honden. Terwijl ik opstap en verder
fiets. Het werkt.
Het is 16 uur. Ik heb 65 kilometer gefietst en besluit dat het mooi geweest is voor vandaag. Een derde heuvel zit er niet meer in. Qua energie niet. En qua tijd
ook niet.
Ik ga onderdak zoeken. En precies op dat moment hoor ik PANG. Een PANG geluid dat zo 1 keer in de drie-vier fietsreizen klinkt. Ik weet meteen wat er aan de
hand is. Een gebroken spaak.
Op een gebroken spaak zit je nooit te wachten. Maar gek genoeg breken die dingen - als ze breken - altijd als je moe bent. Of halverwege met een klim bezig
bent. Of die keer toen ik in Peru fietste. Op een steile berg. Onverhard pad. Zweetdruppels parelend in de bilnaad. Einde fietsdag. Bijna. Nog maar vier kilometer voor het dorpje waar ik zou
overnachten. Onder de dreiging van regen en onweer.
Kijk, dat vertellen ze je er op de fietsonderhoud cursus nooit bij. Zo’n spaak vervangen, dat is het werk niet. Maar de omstandigheden waaronder je dat moet
doen, daar ligt de uitdaging.
Om een gebroken spaak te repareren zijn een aantal zaken van belang: rust (is een fijne eigenschap) het hebben van een reservespaak (noodzakelijk, anders kun je
ontslag nemen). Een spaaksleutelje (zonder begin je niet veel) en ………. een uitstekend gevoel voor ……..TOONHOOGTEN!!
Ik vermoed dat U die laatste niet zag aankomen. Ga U met veel plezier uitleggen hoe dat zit.
Je draait de oude spaak eruit. Wurmt de nieuwe spaak in het wiel (is geklooi). En dan draai je met je spaaksleuteltje de spaak in de nippel van de velg.
Maar ja, hoe ver draai je de spaak aan?
Hier komt enig muzikaal talent van pas. Zet je nagel achter een nog prima functioneerde spaak. Doe net of je een gitaarsnaar beroerd en laat de spaak achter je
nagel weggspringen. En luister naar de klank die het afgeeft. Doe dat bij nog een paar goede spaken. En draai dan de nieuw aangebrachte spaak net zover door totdat ie ongeveer dezelfde toonhoogte
geeft. Dat maakt dat ie ongeveer op dezelfde spanning staat als alle overige spaken. En dat voorkomt een slag in je wiel.
Tot zover de muzikale spaken fruitmand voor dit jaar!
Ik rijd een dorpje binnen waar niets, maar dan ook niets aan welke voorziening dan ook te ontdekken is. Een moskee. Ja. Maar winkeltjes, restaurantjes laat
staan hotelletjes. Niets van dit alles. Het ziet er zelfs wat desolaat uit.
Ik klop - op goed geluk - bij een willekeurige woning aan. Drie vrouwen komen naar buiten. Op mijn vraag of ze een slaapplaats voor me weten voor de nacht, belt
een vrouw even met haar man. En nodigt me daarna uit om mijn tent op hunnie terrein op te zetten. Om precies te zijn in hunnnie kippenhok.
Zie hier de foto.
Daarna moet ik natuurlijk met iedereen op de foto. En wordt ik uitgenodigd om voetbal te kijken op tv. En een kaartspelletje te spelen. En de olijfboomgaarden
te bekijken. En om de namen van alle geiten te oefenen………..Om een 21.30 uur zitten we aan de avondmaaltijd.
Met een gevoel van diepe dankbaarheid duik ik m’n slaapzakkerige tent in.
Het was een mooie en loodzware dag.
Want.
Op deze dag is mijn goede vriendin en tevens oud collega (ze leest als jaren mee op dit weblog) vandaag geopereerd in Amsterdam. Een operatie met de duur van 6
uren. U begrijpt. Het gaat hier niet om een vervelend ingegroeide teennagel. Een ooglid correctie of een naar binnen gegroeide oorlel. Ook vervelend.
Zeker.
Maar dit is van een andere- en zeer zorgwekkende orde. Met als dat klimwerk, die bijthonden en dat muzikale spakengedoe gingen mijn gedachten meer dat ooit naar
haar uit.
Update: ik hoorde van haar zoon dat de operatie naar omstandigheden goed is verlopen. Geen uitzaaiingen ………
En dat is het mooiste nieuws van deze dag.
Gerrit
DAG 12
Khemisset- Jemaat Moul Blad
69 km
Reacties
Reacties
19 jan. 2023, 18:58
Geruit, jongen toch. Zoveel gedachte op je fiets. Gelukkig zag het je niet zwart voor de ogen want denken lukt dan niet meer. Er zijn idd zwaardere dingen dan een heuvel op fietsen hé.
Mooi verhaal over de local hero en daarna de gastvrijheid.
Over je mooie foto s hief ik eigenlijk niets meer te zeggen toch?
Veel fiets plezier: hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind ??
Enjoy
20 jan. 2023, 01:18
Pfoei Gerrit, soms heb je van die dagen waarin zich een hele week lijkt te persen. Gelukjes en ongelukjes stapelen zich op. Mooi beschreven en weer mooi verluchtigd met de foto’s.
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!
